มา read from home กันเถอะ

หลังจากนอนกักตัวเล่นโซเชี่ยลและสั่งของออนไลน์มาเป็นเวลาเกือบเดือน สุดท้ายฉันก็หันมาบอกกับตัวเองว่า เฮ้ย..เราจะอยู่ในสภาพนี้ไปอีกกี่วันกี่เดือนนี่  รู้สึกตัวเองไร้ค่าโดยสินเชิง  มีแต่ค่าใช้จ่ายและเรื่องไร้สาระเพิ่มมาทุกวัน

เมื่อรู้สึกได้ว่าอยู่แบบนี้ต่อไม่ไหวแล้ว  ฉันจึงนั่งลงเขียนรายการต่างๆทันทีว่า ในช่วงกักตัวเองแบบนี้ ฉันควรได้สาระอะไรขึ้นมาเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง  บัญชีหางว่าวยาวเหยียดเต็มหน้ากระดาษ  ฉันเอามานั่งตัดเอาให้เหลือเฉพาะที่ทำได้จริงและไม่เว่อร์วังช่างฝันจนเกินไป

แล้วฉันก็ลงมือทำจริงๆในทันที ไม่รอช้าผลัดวันเหมือนที่ผ่านมา เริ่มแรกคือรื้อของทุกอย่างที่ฉันเก็บๆไว้มากองลงตรงกลางบ้าน  แล้วตัดใจเลือกไว้เฉพาะที่ฉันต้องการใช้มันจริงๆ  ถึงตรงนี้จึงรู้ว่าฉันมีของเกินความต้องการมากมาย  และของพวกนี้เมื่อเราไม่ได้ใช้ มันก็คือขยะดีๆนี่เอง  แล้วฉันจะเก็บขยะไว้ทำไมเนี่ย.  กองๆไว้มุมห้องก่อน พรุ่งนี้ฉันจะไลฟ์สดขายผ่านเฟส เอาเงินมาบริจาคให้ผู้เดือดร้อนจากไวรัสโควิดดีกว่า

จำได้ว่า ฉันขับรถเวียนไปแอบดูเด็กๆในห้องสมุดอ่านหนังสือของฉันอย่างปลื้มใจ  ไม่มีอะไรที่ฉันมีความสุขไปกว่าเห็นเด็กๆหยิบหนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าเหล่านั้นมาอ่าน อยากบอกว่าหนังสือบางเล่มนั้น ฉันจำคำได้เกือบหมด เพราะอ่านวนไปหลายรอบตอนเด็กๆ

ดูสิ  ฉันจะเล่าเรื่องกักตัวอ่านหนังสือนะเนี่ย  แต่พอมาเจอกองหนังสือ กลับพาฉันเล่าไปถึงประวัติการเก็บหนังสือเสียนี่  ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก ในการแยกของในบ้านให้เสร็จโดยไม่ให้หนังสือมาขัดจังหวะ บอกตัวเองว่าอดใจไว้ก่อน  เสร็จจากจัดของแล้ว  เวลาที่เหลือทั้งหมดนี่  ฉันจะยกให้หนังสือหมดเลยนะ

และแล้วฝันก็เป็นจริง  เมื่อผ่านหนึ่งสัปดาห์เต็มๆกับการเก็บของที่ต้องใช้ และขายหรือแจกของเกินความจำเป็นออกไป  เวลาที่เหลือจึงได้อ่านหนังสือที่ฉันรักอย่างเต็มที่

แม้ใครต่อใครจะบอกว่ายุคนี้เขาอ่านหนังสือออนไลน์กันทั้งนั้นแหละ  แต่พวกหนอนหนังสือด้วยกันเท่านั้น ที่จะรู้ว่าการอ่านหนังสือเป็นเล่มๆนั้นมันฟินมากขนาดไหน การได้หยิบ จับ พลิก บางครั้งก็ดมกลิ่นหนังสือด้วยนั้น มันหาจากการอ่านในรูปดิจิตอลไม่ได้  ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธสื่อดิจิตอล แถมทุกวันนี้ก็ยังอ่านผ่านสื่อนี้มากว่าอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ  แต่ในกระเป๋าถือและในรถนั้นจะต้องมีหนังสือติดไว้ตลอด มีแล้วมันอุ่นใจเหมือนมีเพื่อนสนิทอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา และสามารถหยิบมาอ่านได้อย่างมีความสุขทุกครั้งที่ว่าง เพราะฉันคิดว่าเวลามันมีค่ามากกว่าจะฆ่าทิ้งด้วยการพูดคุยกันบนโซเชียล

การอ่านหนังสือเป็นเล่มๆนั้น ทำให้มีสมาธิในการอ่านมากกว่า เข้าใจได้มากกว่า  จึงทำให้จำได้อย่างลึกซึ้งกว่า และก็เพลิดเพลินได้มากกว่าค่ะ เพราะอย่างที่บอกว่ามันหยิบจับได้จริง มีเสียงกระดาษเสียดสีที่ได้ยินเมื่อพลิกเปลี่ยนหน้าถัดไป จึงฟินกว่า และกระตุ้นให้อยากอ่านมากขึ้นด้วย ทั้งยังมีเอกลักษณ์และรูปร่าง จึงยิ่งเป็นเสน่ห์ที่อ่านในรูปแบบดิจิตอลไม่ได้  เพราะสื่อดิจิตอลมันจะเหมือนๆกัน คือเรียงยาวตั้งแต่ต้นจนจบ สมองเราก็เลยอ่านไปก็หลงไปในตำแหน่งแห่งหนใดไม่รู้  แต่การอ่านหนังสือนั้นเราจะควบคุมทุกอย่างได้ด้วยมือของเรา เปิด พลิก เปลี่ยนหน้า หรือเมื่อใกล้จบเหลือเนื้อหาที่บางลง ก็เรียกความตื่นเต้นของสมองให้ยิ่งอยากค้นหา  สายตาก็บอบช้ำน้อยกว่าอ่านผ่านจอด้วยนะคะ

บางทีในใจลึกๆก็อยากขอบคุณเจ้าโควิด19เหมือนกันนะ  ที่มามอบเวลาให้ฉันได้หยุดดูใจตัวเอง  และรู้ว่าใจฉันเองนั้นจริงๆต้องการอะไร  และขอบคุณตัวเองที่เก็บหนังสือดีๆไว้เยอะ  ทำให้การกักตัวอยู่ที่บ้านไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด

เครดิต

ภาพปกhttps://cdn.pixabay.com/photo/2017/12/25/19/18/girl-3038974_1280.jpg

ภาพที่1

ภาพที่2

ภาพที่ 3

ภาพที่4

ภาพที่5

ภาพที่6 ถ่ายโดยผู้เขียน