พวกมึงเขาตามพวกมึงไปไหม กูได้ยินเสียงแปลกๆว่ะ " พวกมึงคืนนี้ไปนอนบ้านกลางป่ากันดีกว่า " เสียงชักชวนของเอสที่เรียกพ้องเพื่อน " ไปไหมพวกมึง " ไปจริงๆหรอกูกลัวอ่ะ เบียร์พูดขึ้นมา " กลัวอะไรของมึงว่ะ " เจมส์, เอส และนัดพูดพร้อมกัน กูว่าพวกเราไปกันเถอะ " เอส " เป็นเพื่อนกับพวกเจมส์, เบียร์และนัทพวกเราสนิทกันตั้งแต่เด็กและเล่นกันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะบ้านพวกเขาอยู่ระแหวกเดียวกันจึงทำให้สนิทกันมาก พวกเขามักไปเล่นในป่าด้วยกันบ่อยๆ และได้สร้างบ้านต้นไม้ไว้กลางป่าติดริมธารนํ้าและมักไปเล่นนอนที่บ้านไม้ต้นไม้บ่อยๆ แต่พักหลังมา หลังจากพวกเราขึ้นมัธยมต้นไป ก็ไม่ค่อยมีเวลาได้ไปที่บ้านต้นไม้ด้วยกันเท่าไหร่ เพราะด้วยแต่ละคนอยู่กันคนละห้องมีแค่เอสกับเจมส์ที่อยู่ห้องเดียวกัน และวันนั้นเป็นวันที่ปิดเทอมหนึ่งของภาคเรียนพอดี เอสจึงชวนเพื่อนๆ ไปบ้านต้นไม้ข้างริมนํ้าเพื่อย้อนวันวานกันสักหน่อย " กูว่าพวกเราไปนอนที่บ้านต้นไม้กันสักคืนไหม " เอสพูดขึ้นมา เจมส์กับนัทก็เห็นด้วยว่าโอเคน่ะไม่ได้ไปนานแล้วด้วยลองไปย้อนวันวานกันหน่อย " แต่มึง ! " เสียงจากเบียร์ดังขึ้นมากูได้ยินมาว่าแถวนั้นมีผียายแก่เที่ยวมาเดินแถวริมนํ้าอยู่น่ะเว้ย เบียร์พูดขึ้น เจมส์ก็พูดว่ากลัวอะไรของมึงว่ะเบียร์มีก็ดีดิ่เราได้ไปพิสูจน์กันเลยว่าจริงไม่จริง เอสกับนัทก็เห็นด้วยเพราะได้ไปพิสูจน์ความกล้ากันหน่อย " มึงไปน่ะเจอกันพรุ่งนี้หกโมงเย็น " หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยก็ทำการแยกย้ายกลับบ้านไป เจมส์ : หกโมงเย็นแล้วไอ้เบียร์มาช้าจังว่ะ สงสัยโกหกยายยังไม่ได้มั้ง 5555 นัท : หรือมันกลัวเรื่องผียายแก่จนไม่กล้ามาจริงๆ ว่ะ" กูมาแล้วไอ้พวกเวร " เสียงเบียร์ตะโกนมาแต่ไกล มาจนครบล่ะไปกันเถอะกูว่า ทั้งหมดก็เดินทางเข้าป่าไป ด้วยความที่ไม่ได้เข้ามานานกิ่งไม้ ต้นหญ้าต่างๆ ก็ขึ้นปกคลุมทางเดินไป กว่าจะเดินเข้ามาถึงบ้านต้นไม้ได้ฟ้าก็เกือบมืดแล้ว เมื่อทุกคนมาถึงมาถึงก็ค่อนข้างจะตกใจกับบ้านต้นไม้ของพวกเขาอย่างมาก เพราะบริเวณบ้านต้นไม้และสภาพบ้านของพวกเขานั้นดูสะอาดและไม่ได้ทรุดโทรมและรกไปด้วยเถาวัลย์และกิ่งไม้ เบียร์ : พวกมึงเข้ามาเก็บกวาดแล้วหรอเนี้ยเอส, เจมส์กับนัทค่อนข้างแปลกใจเหมือนกันแต่ก้ไม่ได้สงสัยอะไรมากแหละไม่ได้ตอบเบียร์กลับไป ทุกคนขึ้นไปในบ้านต้นไม้ของพวกเขาก็ยิ่งตะหงิดใจมากขึ้นไปอีกเมื่อ พบว่าสภาพภายในนั้นมีสภาพที่สกปรกและเต็มไปด้วยเศษอาหาร แต่ด้วยความที่เหนื่อยในการเดินทางมาจึงทำให้ไม่ได้สนใจอะไร นัทนำไฟฉายที่พามา ไปแขวนไว้กับคานบ้านต้นไม้ และทำความสะอาดทุกคนนำสัมภาระที่พามาที่นอนปิคนิค, ขนมอาหารต่างๆ ออกมากินและเล่าความหลังในวัยเด็กกันไปจนสักพักก้เริ่มง่วงนอน ทุกคนจึงทำการปูที่นอนปิคนิคและก็นอนหลับกันจนกระทั่งประมาณเที่ยงคืนกว่าๆ " ไอ้เอสๆ ๆ มึงได้ยินเสียงอะไรไหม " เบียร์กระซิบท่ามกลางเสียงของลำธารที่ไหลและแสงสลัวๆ ตอนกลางคืน มึงตื่นมาดูทางช่องรูนี้ไอ้เชี้ย มึงเห็นนั้นไหม!! ผียายแก่ด้วยความที่เอสไม่ค่อยกลัวเรื่องพวกนี้เท่าไหร่จึงมองออกไป และพบว่ามีร่างๆ หนึ่งอยู่ที่ลำธารจริงๆ " ไอ้เบียร์ไปปลุกไอ้นัทกับไอ้เจมส์บอกพวกมันว่าอย่าดังน่ะ " หลังจากเบียร์ไปปลุกเจมส์กับนัทให้ตื่นมามองออกไปทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเห็นเหมือนกัน เบียร์กลัวมากและพูดขึ้นมาว่า " กูบอกพวกมึงแล้วใช่ไหมว่าแม่งมันมีผียายแก่จริงๆ " ทุกคนในบ้านต้นไม้เริ่มหน้าเสียสักพักเอสก็มองออกไปที่ลำธารก็พบว่าไม่มีอะไรแล้วจึงบอกทุกคนให้มองออกไปว่าไม่มีอะไรแล้วจริงๆ แต่เบียร์ไม่กล้ามองแล้วก็ร้องไห้อย่างเดียว สักพักหนึ่งก้มีเสียงดังขึ้น " ตึ่งๆ ๆ ใครมายุ่งกับที่ของกู พวกมึงเป็นใคร !! " เสียงที่แหบแห้งแต่ได้ยินไปทั่วทั้งป่าทำให้เด็กๆ ในบ้านทั้งหมดตกใจอย่างขีดสุด เอส : ไอ้เชี้ยใครว่ะ !!! " พวกมึงกล้ามายุ่งกับที่ของกูหรอ กูจะฆ่าพวกมึง " เสียงตะโกนที่ดังเข้ามากับเสียงทุบประตูที่ดังรุนแรงขึ้นจนบ้านต้นไม้ของพวกเด็กๆ สั่นคล่อน " ไอ้นัท ทีบประตูด้านหลังเลยแล้วปีนลงไป " เสียงเจมส์ตะโกนบอกนัท ก่อนที่ทุกคนจะรีบทีบประตูแล้วรีบกระโดดลงจากบ้านต้นไม้ " ไอ้เชี้ยใครว่ะ อยู่ดีๆก็มาบอกว่าบ้านต้นไม้เป็นของมัน " เสียงพูดของเจมส์ที่หอบจากการวิ่งหนีมา เบียร์ : ไอ้เชี้ยกูกลัวพวกมึงทำไงดี ? เอส : แม่งตอนนี้วิ่งก่อนเหอะ ไม่รู้ว่ามันจะตามเรามาหรือเปล่า ? พวกเด็กๆวิ่งมาได้สักพักก็รู้สึกว่ามันผิดทาง " ชิปหายล่ะนี้เราวิ่งมาทางไหนว่ะ " นัทพูดขึ้นหลังจากนั้นก็มีแสงสว่างส่องมาหริบหรี่ๆ เจมส์ : ตรงนั้นแม่งต้องเป็นถนนแน่เลยกูว่าเราวิ่งไปทางนั้นกันเหอะเด็กๆ ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงพากันวิ่งกันไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็พบถนน เด็กๆจึงวิ่งไปตามทางถนนเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าไม่มีคนตามมาแล้วแน่ๆ จึงหยุดเดินกัน เบียร์ : ไอ้เชี้ยเมื่อกี้มันอะไรว่ะ กูโครตกลัวเลย นัท : นั้นดิ้แม่งอยู่ดีๆ ก้มาบอกว่าเป็นที่ของมันเด็กๆ จึงเดินไปเรื่อยๆถึงเช้า จนกลับเข้าบ้านตัวเองของแต่ละคน พ่อแม่ของแต่ละคนก็ถามว่าไปทำอะไรมาทำไมถึง มอมแม่มสกปรกขนาดนี้ เด็กๆ ด้วยความที่เหนื่อยจึงไม่ได้บอกพ่อแม่ขึ้นห้องไปอาบนํ้านอน เนื่องจากการวิ่งและเดินมาตลอดทั้งคืนจนเช้า " ผ่านไปสองสัปดาห์หลังจากเหตุการณ์ที่บ้านต้นไม้ " เบียร์ : เฮ้ยๆพวกมึงชิปหายละ กุลืมสมุดการบ้านไว้ที่บ้านต้นไม้ กุแม่งหาทั้งบ้านล่ะกูคงเอาใส่กระเป๋าตอนไปวันนั้นแน่เลยเสียงโทรศัพท์จากเบียร์โทรหาเพื่อนๆ ในกลุ่ม " เอาไงดีล่ะที่นี้ " นัทพูดขึ้น ! ยังไงก็ต้องไปเอาอ่ะครูวิทย์คนนี้โหดมากเกิดกูไม่ส่งน่ะ ชิปหายแน่ๆ นั้นก็ไปเอาสมุดการบ้านกัน แต่ !!! เราจะไปเอากันตอนไหนว่ะ นี้ก็ใกล้จะเปิดเทอมสองล่ะ เจมส์ : งั้นเราไปเอากระเป่าอะไรกันตอนเที่ยงป่ะ เพราะแม่งวันนั้นวิ่งมาก็ไม่ได้เอากระเป๋าอะไรกลับมาเลย เอส : เออ กุว่าก้โอเคน่ะตอนเที่ยงมันไม่ค่อยน่ากลัว งั้นพรุ่งนี้เราไปที่บ้านต้นไม้กันเช้าวันรุ่งขึ้น ตอนเที่ยงเด้กก็มานัดพบกันที่หน้าป่าทางเข้าไปบ้านต้นไม้ " มึงขนาดตอนเที่ยงทำไมกูยังกลัวๆ เลยว่ะมึง " เบียร์พูดขึ้นหลังจากนั้นเด็กๆ ก้รีบเดินเข้าไปในป่าบ้านต้นไม้ พอเดินเข้ามาถึงบ้านต้นไม้สภาพด้านล่างบ้านต้นไม้เต็มไปด้วยสิ่งของที่เด็กๆ พามา กระเป๋าที่ฉีกขาดที่นอนอุปกรณ์ต่างๆ กระจัดกระจายไปทั้ว เบียร์ : ไอ้เชี้ยรีบหาๆ ของกันเถอะว่ะ แม่งน่ากลัวชิปหายปัง ปัง !! เสียงก้อนหินกระทบกับแผ่นไม้ของบ้าน " ไอ้เชี้ย !! ใครว่ะ " เอส,เจมส์และเบียร์ตกใจและอุทานพร้อมกัน นัท : กูขว้างก้อนหินขึ้นไปเองแหละกูอยากรู้ว่าจะมีอะไรอยู่บนบ้านอีกไหมตกใจหมดเลยมึงรู้ไหม เจมส์พูดขึ้นมา หลังจากนั้นเด็กๆ ก็รีบหาของที่ตัวเองทิ้งไว้ในคืนวันนั้นจนครบก็ทำการเดินกลับบ้านกันแต่ระหว่างทางเอสก็ได้รู้สึกแปลกๆ จึงพูดขึ้นว่า " พวกมึงรู้สึกว่าเหมือนใครมองพวกเราอยู่เปล่าว่ะ " ทุกคนมองหน้ากันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่อย่างใดแล้วรีบเดินออกจากป่าอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงหน้าป่าทุกคนก็ทำการแยกย้ายกันกลับบ้าน เอส : เอาของกันมาครบแล้วน่ะไม่ลืมอะไรแล้วน่ะ กูคงไม่กลับเข้าไปอีกนานเลยทุกคนเช็คของกันอีกทีแล้วว่าครบหรือไหม เมื่อครบแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านระหว่างทางกลับบ้านเสียงโทรศัพท์เบียร์ก็ดังขึ้น " ฮัลโหล่ ครับยาย " ยาย : วันนี้ยายไปงานศพยายกลับคํ่าๆ หน่อยน่ะ ยายเตรียมกับข้าวอะไรไว้หมดละนะ อย่าลืมกินข้าวล่ะ เบียร์ : โอเคครับยายพอใกล้ถึงบ้านเบียร์ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครตามมา แต่เมื่อมองกลับหลังไป ก็พบว่าไม่มีอะไร " สงสัยจะคิดมากไปเองมั้ง " เบียร์พูดกับตัวเองเมื่อเบียร์ทำการล็อคบ้านเรียบร้อยก็ทำการอาบนํ้าระหว่างอาบนํ้า เบียร์ก็ได้ยินเสียงเดินจากหลังบ้านของตัวเองแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก พออาบนํ้าเสร็จก็มากินข้าวทำการบ้าน สักพักเสียงเดินรอบบ้านๆ ก็ยังดังไม่หยุดเบียร์เริ่มใจไม่ดีและคิดว่ามีใครตามมา จึงได้โทรหาเพื่อนๆ แต่คนที่รับสายมีแค่เจมส์เท่านั้น " พวกมึงเขาตามพวกมึงไปไหม กูได้ยินเสียงแปลกๆว่ะ " เจมส์ที่ได้รับสายจึงคิดว่าเบียร์คงกลัวไปเองจึงคิดไปเองมาก เจมส์ก็ฟังไปแบบไม่ได้คิดอะไรมากเบียร์ที่เริ่มกลัวเข้ามากๆ จึงรีบไปปิดม่านหน้าต่างๆ ล็อคทุกๆอย่าง แต่เมื่อเบียร์จะเดินไปปิดม่านหน้าต่างเบียร์กลับเห็นหน้า ผู้หญิงหลังค่อมๆ ผมเซ่อๆ เบียร์ตกใจสุดขีดและเริ่มร้องไห้ หลังจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะแล้วพูดขึ้นมาว่า " เห็นกูแล้วหรอมึง "เบียร์เริ่มกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ จึงบอกเจมส์ในโทรศัพท์ว่า " เจมส์ไอ้ผียายแก่นั้นตามกูมา กูทำไงดี " เจมส์ที่เริ่มฟังเสียงเบียร์และคืดว่าเบียร์คงท่าไม่ดีแล้วจึงไปบอกพ่อแม่ของเจมส์ แล้วเจมส์ก็บอกกับเบียร์ว่า เจมส์ : ยายมึงไม่อยู่หรอ ? เบียร์ : ยายกูไม่อยู่มึง เบียร์พูดด้วยเสียงที่กำลังร้องไห้เพราะความกลัว เจมส์ : เดี๋ยวกูไป กูบอกพ่อแม่กูแล้วเดี๋ยวกูกำลังไปที่บ้านมึงเสียงหัวเราะของยายแก่เริ่มดังขึ้นๆ เรื่อยๆ จนเบียร์เริ่มจะไม่ไหวแล้วจึงวางสายจากเจมส์ไปแล้วทำการโทรหายายของเบียร์ ขณะที่เบียรืกำลังโทรหายาย เสียงของฝีเท้าที่เดินรอบบ้านกับเสียงหัวเราะก็หายไป ตู๊ดๆ ตู๊ดๆๆ ตู๊ดๆ " เสียงรอสายโทรศัพท์ของเบียร์ที่ดัง รอการรับสายของยาย " ครี๊ดๆ ๆเสียงของมีคมที่กระทบกับผนังปูนบ้านของเบียร์ เบียร์ที่ได้ยินเสียงอย่างนั้นจึงยิ่งหวาดกลัวเข้าไปอีกสักพักมีเสียงมาจากหน้าต่างหลังบ้านดัง แพล๊ง !! เบียร์จึงวื่งเข้าไปในห้องของตัวเอง เสียงแหบๆ ก็ดังขึ้นมาในบ้านแล้วพูดว่า " มึงอยู่ไหน " สักพักก็มีเสียงกรี๊ดๆ ผนังห้องเบียร์ดังขึ้นเป็นทางยาว ครี๊ดๆ เบียร์ได้แต่ภาวนาให้ยายรับสายโทรศัพท์สักที่ อยู่ดีๆ ก็มีเสียงพูดขึ้นจาข้างนอกห้อง " กูรู้น่ะ มึงกำลังโทรหาใครอยู่ "เบียร์ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงร้องไห้เพราะความกลัวมากกว่าเดิมสักพักก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้านของเบียร์ เบียร์ได้ยินเสียงรถจึงตะโกนว่าช่วยด้วยเสียงดังสุดชีวิต !! ปั้งๆ ๆ มีเสียงกระแทกประตูหน้าบ้านดังขึ้น ประกอบกับเสียงเสียงเบียร์ที่ร้องให้ช่วย " มึงหุบปากเดี๋ยวนี้น่ะ " เสียงของยายแก่ตะโกนขึ้น ในที่สุดพ่อเจมส์ก็พังประตูเข้ามาได้และพบกับยายแก่ที่ถือมีดกรีดกับผนังห้องเบียร์อยู่ ยายแก่เห็นพ่อของเจมส์จึงพยายามจะวิ่งหนี ไปทางประตูหลังบ้านแต่ตำรวจได้ทำการดักและจับไว้ได้ เพราะก่อนที่พ่อแม่และเจมส์จะมาที่บ้านเบียร์ได้ทำการแจ้งตำรวจไม่เรียบร้อยแล้ว เจมส์รีบเข้าไปหาเบียร์ในห้อง พบสภาพเบียร์ร้องไห้เพราะความกลัวอยู่จึงเข้าไปโอบกอดเพื่อน ไม่เป็นไรแล้วมึงกูอยู่นี้แล้ว หลังจากที่จับยายแก่นั้นได้ตำรวจก็บอกว่ายายแก่คนนี้คือโรคจิตที่หนีมากจาก โรงพยาบาลบ้าเมื่อปีที่แล้วตำรวจและทางโรงพยาบาลทำการหาตัวอยู่ เช้าวัรุ่งขึ้นเอสและนัทที่ได้ยินเรื่องจึงมาเยี่ยมเบียร์ที่บ้านแล้วเบียร์กับเจมส์ก็ได้เล่าเรื่องเล่าต่างๆให้ฟังว่าเกิดอะไขึ้น จบ. มือใหม่หัดเขียนเล่าเรื่องเลยครับนี้เป็นบทความแรกเลยที่เขียนเรื่องเล่ายังไงผิดพลาดอะไรก็ขออภัยด้วยน่ะครับ อาจจะเป็นเรื่องเล่าที่ยาวไปหน่อยแต่สนุกครับ ฝากติดตามผลงานเรื่องต่อๆไปด้วยน่ะครับ ฟอนต์: Layiji เล่นรุนแรงสร้างสรรค์โดย: Layiji