เรื่องเล่าจากสามเณร ตอน น้องจ๋าอย่าไป

เมื่อเสร็จภารกิจในช่วงเช้า หลังจากฉันภัตตาหาร และล้างบาตรเสร็จเรียบร้อย วันนี้เป็นอีกวันที่เณรต้องอยู่เพียงรูปเดียวในช่วงเวลากลางวัน เพราะหลวงพ่อไปทำธุระนอกวัด จะกลับมาตอนค่ำ ๆ ครั้งนี้สามเณรไม่ได้ติดตามไป เพราะมีพระรูปอื่นไปด้วยกันหลายรูป เลยทำให้ที่นั่งในรถไม่พอ วันนี้เณรน้อยวัย 8 ขวบจึงอยู่กุฏิเพียงลำพัง

วัดนี้เป็นวัดป่าที่มีเนื้อที่กว้างขวางหลายร้อยไร่ จึงมีที่ให้เล่นซนหลายที่ เณรน้อยตั้งใจว่าจะเดินไปหาเพื่อน ๆ สามเณรด้วยกัน ที่พักกับพระอาจารย์ซึ่งอยู่อีกฟากของวัด ระยะทางจากกุฏิหลวงพ่อถึงกุฏิที่เพื่อนเณรอาศัยอยู่นั้นราว ๆ 1 กิโลเมตร สองข้างทางฝั่งหนึ่งเป็นภูเขาและถ้ำ อีกฝั่งเป็นกุฏิพระสงฆ์ ตั้งเรียงรายห่างกันเป็นระยะ บางหลังมีพระสงฆ์พักอยู่ บางหลังไม่มีและถูกปิดไว้อย่างมิดชิด สามเณรเดินไปปากก็ท่องบทสวดมนต์ไปตามประสา อิติปิโส ภะคะวา อะระหังสัมมาสัมพุทโธ วิชชา....

"น้อง รอพี่เณรด้วย!" สามเณรพยายามเรียก แต่น้องยิ่งเดินลึกเข้าไป สามเณรเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ด้วยความมืดในถ้ำและความแคบของทางเดินจึงไม่สามารถวิ่งตามได้ถนัด

"น้องอย่าไป! ทางนั้นไม่ใช่ทางออก" พี่เณรตะโกนเรียกอีกครั้งเพื่อให้น้องหยุดเดิน แต่เสียงของพี่เณรไม่ได้มีผลใด ๆ เพราะน้องไม่ได้คิดจะหยุดฟังเลยสักนิด ทั้งคู่ต่างเดินลึกเข้าไปเรื่อย ๆ ฝ่ายสามเณรก็ตะโกนเรียกอยู่อย่างนั้น ด้วยความเป็นห่วงว่าน้องจะหลงทาง "น้อง! น้อง! อย่าไป! รอพี่เณรด้วย น้อง!" สามเณรตะโกนจนสุดเสียง บรรยากาศในถ้ำขณะนี้ช่างเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เสียงค้างคาวสักตัว มีเพียงแค่เสียงของลำธารที่ไหลผ่านออกไปทางปากถ้ำอีกฟากหนึ่งเท่านั้น เสียงร้องไห้เงียบลงแล้ว ด้วยความเป็นห่วง สามเณรตัดสินใจ ตะโกนให้ดังกว่าเดิม "น้อง! น้อง! กลับมา! กลับมาหาพี่เณร!"

"เณร เณร ลูกเณร" ทันใดนั้นเอง เสียงอันนุ่มกังวาน ดังขึ้นมาจากทางปากถ้ำ หลวงพ่อ! สามเณรคลายความกลัวลงและสะดุ้งตื่น โธ่! สามเณรถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะลุกไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

:::ภาพประกอบโดยผู้เขียน::::