หลง

"พ่อ! พ่อ! ได้ยินข่อยบ่" เสียงตะโกนเรียกหาพ่อดังก้องไปทั้งป่า "อยู่ทางพี้ พ่ออยู่พี้" เสียงตอบกลับมาว่าอยู่ทางนี้ ทำให้สองพี่น้องรีบจูงมือกันวิ่งไปตามทิศทางของเสียงสองพี่น้องไม่พบพ่ออย่างที่คาดหวังไว้แต่อย่าง มองไปรอบ ๆ กลับพบแต่ป่าหนาทึบกว่าเดิม

ขอบคุณภาพประกอบจากhttps://pixabay.com/

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งยังเรียนชั้นประถม พ่อมักจะพาแก้มหอมและจำปาไปบ้านของเพื่อน สนิทที่อยู่ติดกับภูเขาที่นั่นมีความอุดมสมบูรณ์ และมีของป่าให้เก็บมากินมาขายมากมายหลายชนิด วันนี้เพื่อนของพ่อจะพา พ่อ แก้มหอม และจำปา ขึ้นภูเพื่อเก็บเห็ดป่าเพราะช่วงนี้มีมากจนเก็บกันแทบไม่ทัน พวกเขาเตรียมข้าวห่อและน้ำเปล่าใส่ขวดมาด้วย เพราะกว่าจะกลับก็ตอนเย็นเลยทีเดียว เพื่อนของพ่อผู้ชำนาญป่ามากกว่าเดินนำหน้าขึ้นไปก่อน ต่อมามีแก้มหอมจำปาและผู้ที่เดินรั้งท้ายคือพ่อนั่นเอง เมื่อขึ้นไปถึงยอดเขาป่าจะเป็นที่ราบปรกติ ไม่มีทางลาดชันให้ปีนเหมือนทางขึ้น ในมือของทุกคนมีตะกร้าใบขนาดย่อมกันคนละใบเพื่อใส่เห็ด และมีถุงย่ามที่ใส่ขวดน้ำและใส่ผลไม้ป่า ถ้าเจอจะเก็บใส่ย่ามไม่ต้องใส่รวมกันกับเห็ด เพราะเห็ดจะช้ำเอาได้ ต่างคนต่างก้ม ๆ เงย ๆ หาเห็ดที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มไม้และใต้ใบไม้โดยลืมสนใจคนรอบข้างกันไปเลย

ขอบคุณภาพประกอบจากhttps://pixabay.com/

ฝ่ายผู้เป็นพ่อกว่าจะรู้ตัวว่าลูกหายไปก็บ่ายคล้อย ใกล้ได้เวลาลงจากเขา ทั้งพ่อและเพื่อนของพ่อช่วยกันตามหาตามทางที่คิดว่าสองพี่น้องจะหลงเข้าไป โชคดีที่เพื่อนของพ่อพอมีวิชาความรู้เกี่ยวกับป่าอยู่บ้าง เพื่อนของพ่อเก็บดอกไม้มา 5 คู่แล้วเริ่มว่าคาถา สักพักมีลมพัดใบไม้ปลิวและลอยไปทางทิศเหนือ พ่อและเพื่อนของพ่อรีบเดินมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ตามสายลมไปเรื่อย ๆ เดินไปจนถึงดงไม้หนาทึบปกคลุมไปด้วยต้นไม้และเถาวัลย์ใหญ่น้อย เดินทะลุเข้าไปในดงไม้จึงพบสองพี่น้องนั่งร้องไห้กอดกันอยู่ตรงนั้น เมื่อสองพี่น้องพบพ่อถึงกับวิ่งถลาเข้าไปกอดด้วยความดีใจ ทั้งหมดจึงรีบออกจากป่าก่อนที่ตะวันจะตกดินและมืดจนมองทางไม่เห็น

หลังจากหลงป่าครั้งนั้นสองพี่น้องไม่กล้าตามพ่อไปในป่าอีกเลย

ขอบคุณภาพปกจากhttps://pixabay.com/ และ ขอบคุณภาพปกจากhttps://pixabay.com/