มาร3

นับจากวันนั้นหญิงสาวดูเงียบ ๆ ไป นั่นคงเป็นเพราะจะใช้มารยาอย่างไรก็ไม่สามารถทำลายความตั้งใจของภิกษุหนุ่มได้ จนพระอาคมเองก็ไม่ได้หวาดระแวงเหมือนครั้งแรก ๆ แต่ต้องยอมรับว่าบางครั้งก็อดที่จะนึกถึงใบหน้าขาว ๆ รูปร่างอันงดงาม น้ำเสียงอันไพเราะ และกรุ่นกลิ่นน้ำอบน้ำหอมของนางไม่ได้

ขอบคุณภาพประกอบจากhttps://pixabay.com/

เทศกาลออกพรรษามาถึงแล้ว แต่ในความตั้งใจจะบวชไปเรื่อย ๆ ของภิกษุหนุ่มยังไม่ได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด เสร็จสิ้นงานบุญกฐินของทางวัดที่ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ด้วยแรงใจแรงศรัทธาของญาติธรรมทั้งใกล้ไกล ที่หลั่งไหลมาร่วมทำบุญจนแน่นขนัด จึงทำให้คืนนี้พระอาคมเข้าจำวัดเร็วกว่าปรกติ ด้วยความเหนื่อยล้า จากงานบุญที่พึ่งเสร็จสิ้นไปเมื่อตอนกลางวัน

“หลวงพี่ หลวงพี่ตื่นเถาะขะน้อย” เสียงเรียกดังมาจากทางปลายเตียง และไม่ใช่แค่เสียงพูดเท่านั้น นางใช้มืออันเรียวงามลูบไล้มาที่เท้า ภิกษุหนุ่มสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจปนสงสัย “แม่ออกเข้ามาได้จั่งใด๋นี่” พระอาคมถามออกไปขณะนั้นยังกึ่งหลับกึ่งตื่น นางเข้ามาได้อย่างไรในเมื่อประตูกุฏิถูกลงกลอนอย่างแน่นหนา “ออกพรรษาแล้วใด๋หลวงพี่ขะน้อยมารับ” คำพูดนี้ทำให้ภิกษุหนุ่มถึงกับเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เพราะไม่คิดว่านางจะกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดเดิม ๆ ออกพรรษาแล้ว ภิกษุหนุ่มอดที่จะหวั่นไหวไปกับเรือนร่างอันงดงามและถ้อยคำที่อ่อนหวานของนางไม่ได้

ขอบคุณภาพประกอบจากhttps://pixabay.com/

สิ้นคำพูดของภิกษุหนุ่ม นางค่อย ๆ ถอยห่างออกไปแล้วก้มลงกราบลงแทบเท้า น้ำตาของนางหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้เป็นน้ำตาแห่งความปีติยินดี “ขอให้หลวงพี่เจริญรุ่งเรืองในร่มเงาของผ้ากาสาวพัสตร์แห่งนี้ต่อไปเถิด”

ทันใดนั้นร่างของหญิงงามก็ค่อย ๆ จางหายไป และไม่เคยกลับมารบกวนพระอาคมอีกเลย

ขอบคุณภาพปกจากhttps://pixabay.com/