เรื่องเล่าจากวันวาน 2

ความศิวิไลของเมืองในสมัยนี้ทำให้เราเริ่มลืมเลือนเรื่องบาปไปเสียสิ้น  คนในสมัยนี้ทำดีน้อยลง และเพราะทุกอย่างที่มันดูเร่งรีบมันทำให้เราเข้าวัดทำบุญกันน้อยลง  ข่าวสารต่างๆทำให้เราเริ่มที่จะไม่นับถืออะไรอีกแล้วนอกเสียจากตัวเอง

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ “แม่สม”เล่าให้ฟัง ย้อนกลับไปในอดีต  ตอนที่ความเจริญยังไม่เข้าไม่ถึงบางพื้นที่  บางที่ถนนยังเป็นลูกรัง  เพราะฉะนั้น ไม่ต้องถามหาว่าไฟฟ้ามีไหม  เพราะไฟฟ้าจะเข้าถึงเพียงบางจุดในเมืองที่มีสถานที่ราชการสำคัญๆเท่านั้น บ้านห่างเมืองอย่างบ้านของแม่สมหรือ ก็จุดตะเกียง จุดไฟใช้กันไปก่อน  ก่อนที่จะเกิดเรื่องของลุงใจนั้น  สามีของแม่สมมักจะออกไปหาปลากับลุงใจตอนกลางคืนบ่อยๆ แต่ยังดีที่สามีแกไม่ได้ไปร่วมขโมยของกับลุงใจสักครั้ง

เรื่องมีอยู่ว่า....ยังจำบ้านในสวนของแม่สมกันได้อยู่ใช่ไหม  บ้านที่อยู่กลางสาวนแล้วสุดเขตสวนติดกันกับป่าช้านั่นแหละ ช่วงฤดูหนาวแม่ปีนั้นหนาวเป็นพิเศษ  แม่สม แม่สามี และสามีแของแก  มักจะออกมาก่อไฟผิงตอนหัวค่ำก่อนเข้านอนแทบทุกคืน..แต่คืนนี้พิเศษหน่อยเพราะเป็นคืนวันเพ็ญพระจันทร์เต็มดวงโตสวยงามเกินบรรยาย  ทุกคนนั่งรอบวงกันรอบกองไฟ  เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่แน่ใจ แม่ของสามีขอตัวขึ้นบ้านไปนอนก่อน       จึงเหลือเเต่แม่สมและสามีนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระกันไป  แต่แล้วอยู่ๆบรรยากาศรอบข้างก็เริ่มเย็นยะเยือกขึ้นมาดื้อๆ จากที่หนาวอยู่แล้วมันกลับหนาวมากขึ้นและความเงียบนี่มันคืออะไรกัน  สักพักเสียงหมาก็ดังมาจากที่ไกลๆ ทั้งเห่าทั้งหอนกันระงม  ระหว่างนั้นแม่สมก็ชวนสามีว่า "เราขึ้นบ้านกันเถอะ" สามีของแม่สมจึงตอบว่า "ขึ้นไปก่อนเลยจะดับไฟก่อน" เรื่องก็เกิดขึ้นหลังจากแม่สมขึ้นบ้านไปนี่แหละ...สามีของแม่สมเล่าว่า หลังจากที่แม่สมขึ้นบ้านไปได้สักพัก  ระหว่างที่เขากำลังจะดับไฟนั่นเอง  เขาเห็นเงาตะคุ่มๆจากทางหลังสวน เดินเข้ามาทางบ้านนี่แหละ แต่เดินช้ามาก  มองไกลๆ เป็นเงาเหมือนผู้หญิงรูปร่างดี  แต่ระหว่างที่เงานั้นเดินใกล้เข้ามา ร่างนั้นก็ดูแปลกตาไป เงานั้นเริ่มรูปร่างบิดเบี้ยว ไม่เป็นทรง  ด้วยแสงจันทร์ทำให้เห็นการเปลี่ยนแปลงของเงานั้นได้ชัดเจน  จากร่างของผู้หญิง กลับกลายร่างเป็นหมาสีดำขับตัวโตมากสูงกว่าเขาอีก.. แม่สมเล่าถึงตอนนี้ก็ถอนใจใหญ่  "ยังดีนะที่มันไม่ไปทักเข้า" เอยถึงสามี สามีของแม่สมบอกว่าตามันนี้แดงเรืองแสงเห็นมาแต่ไกลเลย มันเริ่มต้นวิ่งและทำท่าเหมือนจะกระโจนเข้ามาหาเขา..เห็นดังนั้นเขาจึงรีบขึ้นบ้านเลย...แม่สมจึงอธิบายว่าสมัยนั้นนะคนที่เป็นครูบาอาจารย์ทางไสยเวทย์เค้ามีวิชาและขลังจริง..พอถึงวันเพ็ญหรือวันพระใหญ่เค้าจะปล่อยของมาลองกัน..มีทั้งหมาดำ..ควายธนู..นกฮูก..บางทีได้ยินเสียงนกแร้งด้วย...แม่สมยังพูดต่อไปอีกว่า  "หลังจากวันนั้นเวลาพิงไฟกันก็จะไม่อยู่จนดึกนัก"...แล้วเจอกัน..