บรรเลงอาวรณ์

บรรเลงอาวรณ์

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับพร่างพิชญ์แล้วก็คนแถวบ้านค่ะ  ในสมัยสิบกว่าปีที่แล้วมีคุณตาท่านหนึ่งซึ่งอยู่บ้านข้าง ๆ พร่างพิชญ์ ท่านเป็นหัวหน้าวงดนตรีไทย ที่มักจะมีคนมากหนาหลายตามาขอเป็นศิษย์  ในทุก ๆ เย็นก็มักจะได้ยินเสียงดนตรีไทยบรรเลงเบา ๆ มาพร้อม ๆ กับสายลมเอื่อย ๆ มันเป็นความรู้สึกที่สุนทรีย์มาก ๆ ค่ะ

(ภาพจาก : pixabay.com)(ภาพจาก : pixabay.com)

แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งคุณตากล้มป่วยด้วยโรคพังผืดที่มือ จึงไปรักษาโดยการผ่าตัดตามปกติ ซึ่งก็ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ทว่า การออกจากบ้านไปโรงพยาบาลครั้งนี้ ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด หลังจากที่คุณตาผ่าตัดเสร็จ คุณตาก็มีภาวะติดเชื้อ ระบบต่าง ๆ ในร่างกายคุณตาทรุดลงอย่างมาก  จนในที่สุดคุณตาก็ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนเตียง  ให้อาหารผ่านสายยาง และหายใจโดยใช้เครื่องออกซิเจน ไม่นานคุณตาก็จากอย่างสงบ  หลังจากงานศพของคุณตาเสร็จสิ้น  ลูก ๆ ของคุณตาก็ได้ส่งต่อเครื่องดนตรีไทยหลายสิบชิ้นให้กับคนที่สนใจจะเล่น และขายต่อบ้างในบางชิ้น เหลือเพียงเครื่องดนตรีบางชิ้นที่ยังคงเก็บไว้เป็นที่ระลึก บ้านครูดนตรีไทยจากที่เคยมีเสียงพิณพาทย์บรรเลงกล่อมทุกเย็น ก็กลายเป็นบ้านที่เงียบสงัด

ในมุมมองของคน การได้ยินเสียงเพลงอันแสนหดหู่อาลัยอาวรณ์นี้ คงเป็นเรื่องที่น่าหวาดกลัว  แต่เราไม่มีทางรู้เลยว่า ในมุมมองของครูดนตรีไทยที่ไม่มีลมหายใจท่านนี้ จะรู้สึกอย่างไร จะยังคงอยากให้มีผู้สืบทอดวงดนตรีของท่านหรือไม่ จะยังคงอยากบรรเลงเพลงอย่างตอนมีชีวิตอยู่เพียงใด  มีเพียงวิญญาณของครูที่ล่วงรู้