ภาพหน้าปก นู๋ขิงเมื่อพูดถึงสะเมิง หลายคนคงจะคิดถึงแหล่งปลูกสตรอว์เบอร์รี่แหล่งใหญ่ที่สุดของประเทศไทยพื้นที่ส่วนใหญ่กว่าร้อยละ 80 เป็นภูเขาสูง ซึ่งสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ 800 เมตร ตามลักษณะภูมิประเทศ ทำให้อุณหภูมิโดยเฉลี่ยตลอดทั้งปี ต่ำกว่าจังหวัดอื่น ๆ ทางภาคกลาง หรือกรุงเทพมหานครด้วยเหตุนี้จึงทำให้อำเภอสะเมิง เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่ออีกแห่งหนึ่ง ของจังหวัดเชียงใหม่แต่วันนี้ จะไม่ได้มาเล่าเรื่องสตรอว์เบอร์รี่ในสะเมิง ให้ได้อ่านกันหรอกนะคะ เพราะใคร ๆ ก็ทราบกันดีอยู่แล้วว่า .. “สตรอ ต้องสะเมิง”ภาพประกอบ นู๋ขิงหลังจากงานสตรอว์เบอร์รี่และของดีอำเภอสะเมิง ที่จัดกันเป็นประจำอยู่ทุกปีในช่วงต้นเดือนกุมภาพันธ์แล้วสะเมิงยังมีวิถีชีวิตของชาวบ้านแบบบ้าน ๆ หลากหลาย รอคอยนักท่องเที่ยวและคนต่างถิ่นมาเยี่ยมชมหลังจากเก็บเกี่ยวข้าวนาปีแล้ว ช่วงปลายปีเกษตรกรจะเริ่มปลูกกระเทียมกันภาพประกอบ นู๋ขิงราว ๆ ปลายเดือนกุมภาพันธ์ ถึงเดือนมีนาคม โดยเฉพาะตลอดเดือนมีนาคม กระเทียมที่ปลูกไว้ เมื่อปลายปี สามารถให้ผลผลิตได้แล้ว ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านจะไปช่วยกัน เก็บเกี่ยวกระเทียมของเพื่อนบ้านและของตนเอง ซึ่งการทำการเกษตรที่นี่ ไม่นิยมใช้เครื่องจักรหนัก ดังเช่น การทำการเกษตรเชิงอุตสาหกรรมอย่างพื้นที่ในจังหวัดทางภาคกลางเกษตรกรในพื้นที่อำเภอสะเมิง จะช่วยกันเก็บเกี่ยวผลผลิตในหมู่บ้านของตน และใกล้เคียง มีการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในภาษาเหนือ เรียกว่า “การเอามื้อกัน” คล้าย ๆ การลงแขกเกี่ยวข้าว ของชาวนาในสมัยก่อน ต่างคนต่างช่วยกันทำงาน มีความรัก ความสามัคคีในหมู่บ้าน ซึ่งเป็นภาพที่อาจจะหาดูได้ยากสักหน่อยในสังคมปัจจุบันภาพประกอบ นู๋ขิงการเก็บเกี่ยวกระเทียม ในภาษาเหนือ เรียกว่า “ลกหอม” คำว่า กระเทียม ในภาษาเหนือ เรียกว่า “หอม” หรือ “หอมเตียม” ส่วนคำว่า “ลก” คือ วิธีในการเก็บกระเทียม ที่ใช้มือดึงกระเทียมทั้งต้นขึ้นมาจากพื้นดินภาพประกอบ นู๋ขิงถ้าคุณผู้อ่านมีโอกาส แวะเวียนไปสะเมิง ช่วงปลายเดือนกุมภาพันธ์ ถึงเดือนมีนาคม ขอชิญแวะเวียนไปชมวิถีชีวิตพื้นถิ่นของคนสะเมิง แล้วคุณจะเห็นสะเมิงในมุมมองใหม่ที่ไม่ได้มีดี แค่ “สตรอว์เบอร์รี่” ขอตัวไป “ลกหอม” ก่อนนะ สวัสดีค่ะ