Teacher Volunteer : เปิดประสบการณ์ครูอาสาปันรัก ณ ดอยหลวงเชียงดาว

หลังจากลาออกจากงานประจำ สิ่งที่ผมตั้งใจอยากจะทำในทันทีเลยก็คือ อยากจะไปเป็น "ครูอาสา" ไปสอนเด็กบนดอยหรือในพื้นที่ห่างไกล ผมอยากก้าวออกจาก Save zone ของตัวเอง เพื่อไปเริ่มต้นทำอะไรใหม่ ๆ ไปค้นหาประสบการณืใหม่ ๆ ให้กับตัวเอง หลังจากที่ตัดสินใจอย่างดีแล้ว ผมเริ่มค้นหาข้อมูลในการไปเป็นครูอาสา แต่ส่วนใหญ่ที่ค้นเจอคือจะไปเป็นครูอาสาในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ ประมาณ 3-4 วันเท่านั้น จนมาเจอเพจ "su backpacker - ครูสุอาสาแบกเป้เที่ยว" จึงได้ทำการติดต่อไป และสิ่งที่เพจครูสุถามผมกลับมาว่า "ถนัดสอนวิชาอะไร ?" เอาหล่ะสิงานนี้ คนเรียนไม่เก่งอย่างผม จะเอาอะไรไปสอนเด็ก แต่สิ่งที่ผมสนใจและคิดว่าตัวเองทำได้ดีเลยนั่นก็คือ "ผมชื่นชอบวิชาศิลปะและการถ่ายภาพ"

แต่ด้วยความที่ตัวผมเองไม่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับการสอนเลย จึงได้เตรียมตัวทำการบ้านก่อนที่จะไปเป็นครูอาสา ผมไม่อยากจะสอนอะไรที่มันเป็นวิชาการเกินไป แค่ 1 อาทิตย์ในการไปเป็นครูอาสา ผมอยากทำให้เด็ก ๆ มีรอยยิ้ม หัวเราะ มีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำมากที่สุด อยากจะทำอะไรที่มันสามารถทำร่วมกันได้ทั้งครูอาสาและเด็ก ๆ เช่น แบ่งกลุ่ม ทำฐานเกมส์ ฝึกให้เด็กรู้จักระเบียบวินัย ฝึกความสามัคคี กล้าคิด กล้าทำ กล้าแสดงออก

หลังจากนั้นก็เดินทางต่อไปยังบ้านห้วยงู เส้นทางขรุขระ ฝุ่นตลบ ถ้ามาช่วงหน้าฝน สภาพถนนน่าจะเละและเดินทางลำบากแน่นอน ในที่สุดก็เดินทางมาถึง ศูนย์การเรียนรู้ชาวไทยภูเขา แม่ฟ้าหลวง บ้านห้วยงู พวกเราช่วยกันทำความสะอาดภาชนะ โรงครัว และห้องนํ้า ที่แห่งนี้ไร้ซึ่งสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ไม่มีไฟฟ้าต้องใช้ไฟจากโซล่าเซลล์ นํ้าประปาไม่มี ต้องไปตักนํ้าจากลําธารมาใส่ถังไว้ และต้องไปอาบนํ้าในลำธาร กางเต็นท์นอนลานสนามเด็กเล่น สถานที่นี้ไม่มีทั้งสัญญาณมือถือและอินเตอร์เน็ต ตัดขาดจากโลกภายนอกอย่างแท้จริง แต่ก็ดีอย่างคือทำให้เราได้อยู่กับตัวเองมากขึ้น ได้เรียนรู้ตัวเองมากขึ้น กิจกรรมในแต่ละวัน แต่ละคนก็จะแบ่งหน้าที่กันทำ ไม่ว่าจะเป็นก่อฟืน, เตรียมอาหาร, ล้างจาน, กวาดลานสนามเด็กเล่น ส่วนผมต้องไปตักนํ้าใส่ถังไว้สำหรับล้างจานและตักใส่ถังในห้องนํ้า ในทุก ๆ มื้อเด็ก ๆ จะมาทานอาหารด้วยกัน

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้อย่างหนึ่งของการมาเป็นครูอาสาที่นี่คือ "โอกาส" เด็ก ๆ บางคนขาดโอกาสในเรื่องต่าง ๆ บางคนได้กินข้าวแค่มื้อเดียว ไม่มีค่อยมีโอกาสได้กินอะไรอร่อย ๆ เหมือนพวกเรา บางคนต้องออกจากโรงเรียนเพื่อไปช่วยพ่อแม่ทำไร่ ขนมอร่อย ๆ คือเรื่องที่น่าตื่นเต้นและทำให้เด็ก ๆ มีความสุขได้เป็นอย่างดีเลยแหละครับ

เมื่อถึงเวลาที่เด็ก ๆ จะต้องเรียน ทั้งครูอาสาและเด็ก ๆ ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน การเรียนจะเน้นให้เด็กกล้าคิดกล้าทำ แต่ก็ต้องเข้าใจพฤติกรรมของเด็กด้วยว่าถ้าหากเน้นวิชาการมากเกินไปเด็กก็อาจจะเบื่อและเรียนไม่สนุก แต่เอาจริง ๆ ผมแทบไม่ได้สอนอะไรเด็ก ๆ เลย ชวนเด็กเล่นสนุกกันอย่างเดียว รู้สึกได้ย้อนวัยกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง เอาสิ่งที่เราเคยได้เล่นสมัยตอนเป็นเด็กกลับมาเล่นอีกครั้งไม่ว่าจะเป็น พับรถกระดาษเป่าแข่งกัน, ปั้นดินนํ้ามัน, ดีดลูกแก้ว, เล่นทอยเส้น และอื่น ๆ อีกเยอะเลยครับ

แต่สิ่งที่ผมรู้สึกมีความสุขมาก ๆ คือได้เอากล้องให้เด็ก ๆ ได้มีโอกาสสนุกไปกับการถ่ายรูป เด็กบางคนได้เห็นฝีมือการถ่ายรูปของตัวเองก็คงจะรู้สึกมีความสุขไปด้วยเหมือนกัน ผมไม่ได้สอนให้พวกเขาถ่ายตามหลักวิชาการอะไรเลย แค่บอกพวกเขาว่า "เรารู้สึกยังไงกับสิ่งที่เราเห็น เราก็ถ่ายทอดออกมาตามความรู้สึกของเราเอง"

พอตกเย็นในแต่ละวัน พวกเราจะมาเล่นกีฬากัน

บางวันเด็ก ๆ ก็ชวนไปเล่นนํ้าคลายร้อน

บางวันก็ชวนไปหาปลา

อาจจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ เพียงแค่หนึ่งอาทิตย์ แต่ประสบการณ์ครั้งนี้กลับเต็มไปด้วยความสุขและความทรงจำที่ดีมาก ๆ คุณไม่ต้องกังวลใจเลยว่าคุณจะสอนคนอื่นได้มั้ย ? แค่คุณทำให้ใครซักคนยิ้มและหัวเราะได้นั่นแหละคุณได้สอนให้เขามีความสุขแล้ว ครั้งหนึ่งของชีวิตผมได้เรียนรู้ว่าการแบ่งปันโอกาส แบ่งปันความสุขเพื่อคนอื่น เราจะได้รับสิ่งตอบแทนเป็นความสุขกลับคืนมาเช่นกัน จากที่เราเหนื่อยกับหน้าที่การงาน การใช้ชีวิตในเมืองใหญ่ พอลองไปทำอะไรแบบนี้แล้วรู้สึกมีไฟ มีแรงจูงใจที่ดีมากขึ้น ทำไปเถอะความดี ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเห็น แต่อย่างน้อย ๆ เราจะมีเรื่องให้จดจำและความสุขจะเกิดขึ้นเมื่อเราได้คิดถึงมันอีกครั้ง

ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ความใสซื่อ พร้อมกับบทเรียนชีวิตอันลํ้าค่า ชีวิตที่เรามองว่าเหนื่อย ท้อ ลำบาก แต่ในอีกพื้นที่ห่างไกล พวกเขาเหล่านั้นยังไม่มีโอกาสเหมือนเราเลยแม้แต่น้อย เพราะฉะนั้นจงใช้ชีวิตให้สนุกกันดีกว่าครับ :)

ภาพประกอบทั้งหมด โดยผู้เขียน : Ti on My Way