ขบวนหลอน

วันเข้าพรรษา...บรรยากาศในมหาลัยเชียงใหม่ค่อนข้างเงียบ นักศึกษา อาจารย์ บุคลากร ต่างกลับภูมิลำเนาของตนเพื่อหยุดพักยาว เว้นเสียแต่ผมที่ต้องมานั่งทำแลปเก็บสารสกัดจากเชื้อรา เนื่องจากครบกำหนดระยะเวลาเพาะเลี้ยงพอดี อีกอย่างแลปนี้เป็นงานวิจัยจบของผมด้วยจึงเลี่ยงไม่ได้ สำหรับการเพาะเลี้ยงเชื้อราเพื่อหาสารสกัดนั้นจะเลี้ยงเชื้อราในอาหารเหลวซึ่งบรรจุอยู่ในขวดรูปชมพู่ และนำมาวางบนเครื่องเขย่าซึ่งต้องเปิดเครื่องไว้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพื่อไม่ให้เส้นใยเชื้อราติดกัดและกระตุ้นการสร้างสารชีวภาพ

ตึกคณะวิทย์เวลาเก้าโมงเช้า ห้องแลปสองศูนย์หนึ่งเจ็ดไม่มีรุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมชั้นเรียนผมมาทำแลปสักคน ผมเปิดประตูห้อง หยิบชุดกาวน์สีขาวมาสวม และเช็ดมือด้วยแอลกอฮอล์ มองไปยังเชื้อราที่เลี้ยงภายในขวดชมพู่ ยังแกว่งไปมาตามการทำงานของเครื่องเขย่าซึ่งพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยว ผมเดินไปปิดเครื่อง หยิบขวดรูปชมพู่ใส่ตะกร้า แล้วเริ่มเก็บสารสกัดทีละขวดด้วยการเทน้ำเลี้ยงเชื้อราลงบนผ้าขาวบางเพื่อกรองเส้นใย แล้วนำส่วนน้ำที่กรองได้ไปสกัดสารด้วยวิธีการทางเคมี

ขอบคุณภาพ:https://www.scilution.co.th/product/shaker-os/

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อย่างน้อยผมก็เรียนคณะวิทย์ เมื่อมองลอดหน้าต่างออกไปผมถึงกับผงะ มีเงาตะคุ่ม ๆ ของฝูงคนจำนวนมาก ด้านหน้าขบวนมีผู้ถือเครื่องสักการะล้านนา ทั้งต้นดอกขี้ผึ้ง ต้นดอกเทียน พุ่มหมาก ตามมาด้วยคนถือธงแดง กลางขบวนมีเสลี่ยงแบกหามผู้หญิงคนหนึ่ง ต่อด้วยวงเครื่องดนตรีและประดับด้วยริ้วขบวนธงอีกชุดหนึ่ง   ทิ้งท้าย ขบวนค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างเอื่อย ๆ ไม่เร่งรีบ ผมพยายามขยี้ตาเพื่อเพ่งมองหญิงสาวผู้สวมอาภรณ์เจ้านายฝ่ายเหนือบนเสลี่ยงแต่ความมืดก็บดบังทำให้เห็นภาพไม่ชัดเจนนัก
ราวกับว่าสิ่งที่ผมปรารถนา...นั้นทราบความคิด ขบวนจึงหยุดชั่วครู่ เหมือนมีคนเอาแว่นขยายมาจ่อลูกตาผม จนเห็นภาพผู้หญิงบนเสลี่ยงนั่งหลังเหยียดตรง เธอค่อนข้างผิวขาวนวล รูปร่างไม่อ้วนผอมจนเกินไป เมื่อสวมชุดแต่งกายล้านนาจัดว่าสวยจนประกวดนางงามได้ เธอมองตรงไปเบื้องหน้าทางเดิน ผมภาวนาให้เธอหันหน้ามาด้านข้างสักหน่อย แล้วเธอก็หันมาจริง ๆ เธอมองขึ้นบนหน้าต่างตรงผมยืนเสียด้วยซ้ำ

ใบหน้าเธอสวยอย่างที่ผมคาดไว้ แต่กลับมีหยาดน้ำตาสีแดงที่ไหลตลอดไม่ขาดสาย อาบเปื้อนแก้ม ใบหน้าเธออมทุกข์ไร้รอยยิ้มอย่างกับทนอยู่กับความทุกข์โศกมานานหลายขวบปี ดวงตาสีแดงก่ำจ้องสบสายตามายังผมสักเสี้ยววินาที ผมสั่นจนต้องหลบสายตาต่ำลงไปยังกลุ่มผู้คนในขบวนแทน แต่แล้วผมก็ตกตะลึงไปอีกเมื่อกลุ่มคนในขบวนนั้นไม่มีหัว!!!

สติสัมปชัญญะผมดับลงตั้งแต่ตอนนั้น มารู้สึกตัวอีกทีก็มานอนที่โรงพยาบาลมหาราชนครเชียงใหม่เรียบร้อยแล้ว พอประติดประต่อความได้ว่าผมเป็นไข้ตัวสั่นไม่ได้สติล้มตัวนอนบนโซฟาในห้อง โชคดีที่มีพี่ปอโทเข้ามาทำแลปในช่วงเช้าพอดีจึงรีบพาส่งโรงพยาบาล

“เป็นไงบ้างเราอ่า” พี่ปอโทถาม
“ก็ยังมึน ๆ หน่อยครับ”
“ป่วยควรจะพักนะ ไม่ควรหักโหมทำแลป” พี่คนเดิมเตือน
“ก่อนทำแลปผมก็แข็งแรงดีครับพี่ แต่ผมดันเจอเรื่องขบวน...” ผมเล่าเรื่องราวเหตุการณ์ที่ประสบพบเจอในคืนกวันเข้าพรรษาให้ฟัง
เมื่อเล่าจบพี่ปอโทถึงกับพูดเสียงดังด้วยความตกใจ “ขบวนแดงมอชอ”
“เป็นอย่างไงเหรอครับพี่”
“มีเจ้านางฝ่ายเหนือทรงมีพระสิริโฉมงดงามมีความรักกับทาส แล้วเจ้าเมืองไม่พอใจเลยออกอุบายให้ทาสแบกเสลี่ยงพาเจ้านางไปประพาสป่า จากนั้นก็สั่งกุดหัวทาสคนนั้นต่อหน้าเจ้านางพร้อมกับสั่งให้เจ้านางตัดใจ แต่เจ้านางก็ไม่สามารถตัดใจได้จึง ตรอมใจตายตาม และเพื่อรักษาเกียรติของเจ้านาง    เจ้าเมืองจึงสั่งให้ตัดหัวทาสในขบวนแห่ทุกคน พี่ก็ได้ยินเล่ามาหลายรุ่นละว่าจะเจอขบวนนี้ช่วงวันเข้าพรรษา และมอชอเมื่อก่อนเป็นป่าจึงมีความเป็นไปได้”
“ผมก็เจอดีเข้าแล้วสิพี่”
“พ้นเคราะห์พ้นโศกแล้วแหละ ไม่เป็นไรหรอก” คนพาผมมาส่งโรงพยาบาลพูดปลอบ
“แต่ก็ดีแล้วอย่างน้อยก็ทำแลปทันนะ รู้มั้ยเครื่องเขย่าที่น้องเคยใช้เสีย มันไหม้ สงสัยไฟลัดวงจรเมื่อคืน พี่จะเลี้ยงเชื้อต่อเลยต้องไปยืมห้องอื่น”    พูดจบพี่ปอโทก็ยื่นภาพในโทรศัพท์มือถือให้ผมดู
ภาพสวิตช์เครื่องเขย่าไหม้และแตกออก กรอบพลาสติกสีแดงเห็นรอยดำชัดเจน ผมเอะใจเมื่อคืนมันไม่ได้ไหม้แน่นอนเพราะชักปลั๊กแล้ว นึกไตร่ตรองหาเหตุผล สายตาแดงก่ำคู่นั้น..!!!