ทางสามแพร่ง

เรื่องนี้เกิดขึ้นกับผมและผมยังจำเรื่องนี้ได้ เพราะถือว่าเป็นเรื่องที่ตอนนั้นผมกลัวมาก ตอนที่ผมเป็นเด็กหลังจากที่แม่ไปรับมาจากโรงเรียน วันนั้นที่โรงเรียนมีกิจกรรมกีฬาสีกว่าจะเสร็จกิจกรรมก็เกือบทุ่ม และนี่เป็นช่วงเข้าหน้าหนาว พระอาทิตย์ก็ตกเร็ว พอผมมาถึงที่บ้านแม่ก็ได้ทำอาหารเสร็จแล้ว แม่บอกให้ผมเอากับข้าวไปให้ย่าที่บ้านย่า ซึ่งก็อยู่ในซอยข้างบ้านผม ผมเดินออกมาจากบ้านถือถ้วยกับข้าว ผมเปิดประตูหน้าบ้านและเดิน ซอยข้างบ้านผมก่อนที่จะเดินเข้าบ้านย่าเป็นทางสามแพร่งซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้ความหมาย

ผมเดินออกจากบ้าน มองที่เสาไฟตรงทางแยกนั้น ผมเห็นผู้หญิงแก่ๆ คนหนึ่ง นั่งที่ริมถนน ตอนนั้นผมก็คิดว่าคงเป็นคนในหมู่บ้านเพราะนอกจากบ้านย่าผม ผมก็ไม่รู้จักใครในหมู่บ้านเลย ผมจะใช้เวลาอยู่แค่ที่บ้านและเพื่อนของผมก็อยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นแก่ๆ ผมขาวยาวถึงพื้นเนื่องจากเขานั่งอยู่ เขาไม่มองมาทางผม ตอนนั้นผมก็รู้สึกกลัวอยู่แหละเพราะผมไม่คุ้นกับเขา ผมเลยร้องเพลงเชียร์ พอผมร้องก็ได้ยินเสียงเขา เสียงเหมือนคน ขำในลำคอ แต่ผมก็เดินช้า เพราะซอยมันอยู่ข้างบ้านของผม และแม่ของผมก็อยู่ในบ้าน แต่อยู่ๆ ไฟหลอดนั้นก็ได้ดับ ตอนนั้นผมได้แต่ภาวนาให้คนที่ผมเห็นเป็นคนจริงๆ

จนรุ่งเช้าก่อนที่ผมจะไปโรงเรียนย่าบอกว่าให้ผมไปใส่บาตรเป็นเพื่อนย่าหน่อย ผมก็เลยไปใส่และในตอนที่ผมใส่บาตรผมก็เห็นผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ที่เดิม และเมื่อพระให้พรเสร็จ เขาก็หายไป จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแต่ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่เห็นเขาอีกเลย แต่ทุกครั้งเวลาผมเอากับข้าวไปส่งที่บ้านย่าผมก็จะรีบวิ่งเลย หรือไม่ก็ให้แม่ยืนดูที่กำแพง แต่หลังจากเหตุการณ์นั้นก็นานเหมือนกันกว่าผมจะกล้าเดินไปบ้านย่า

ขอบคุณที่อ่านนะครับ ไว้เจอกันใหม่ สวัสดีครับ

ขอบคุณรูปภาพจาก pixabay.com