ภาพด้านบนคือสวนผักเล็ก ๆ ที่ดิฉันมักจะให้ความสนใจในทุกครั้งที่ขับรถผ่านเส้นเลี้ยวไปทางโรงแรมนครศรีลำดวน โซนแถบ ๆ ม.ราชภัฏศรีสะเกษ เหตุเพราะดิฉันไม่เคยเห็นใครในอำเภอเมืองศรีสะเกษปลูกผักแบบเป็นเรื่องเป็นราวอย่างนี้ติดถนนที่มีการสัญจรไปมา นอกเสียจากว่าจะเห็นตามหน่วยงานราชการทางด้านการเกษตร หรืออีกทีก็บ้านสวนส่วนตัวของใครคนใดคนหนึ่งซึ่งต้องขับรถเข้าไปพอสมควรถึงจะเจอ แม้ที่นี่จะเป็นสวนผักในพื้นที่ขนาดเล็ก แต่ด้วยความที่อยู่ตรงมุมโค้งพอดิบพอดีมันก็อดที่จะไม่หันไปมองไม่ได้ ที่บอกแบบนี้เพราะเป็นเรื่องธรรมชาติของทุกคนอยู่แล้วค่ะคุณที่จะต้องชะลอรถเวลาเลี้ยว และแน่นอนว่าระหว่างนั้นนอกจากจะมองรถที่สวนมาอีกทางก็จะมีเวลามองไปยังทางใดทางหนึ่งที่ดึงดูดสายตา และบอกได้เลยว่าสวนผักเล็ก ๆ แห่งนี้โดดเด่นมาก ใครขับรถผ่านก็ต้องมอง เพราะไม่มีใครปลูกผักอย่างจริงจังในพื้นที่ติดถนนหรอกค่ะคุณ ร้อยทั้งร้อยไม่สร้างบ้านก็สร้างตึกกันทั้งนั้น และด้วยพื้นที่ในแถบราชภัฏแม้จะไม่ได้อยู่ตรงข้าม ม.ราชภัฏโดยตรงแต่ก็ถือเป็นพื้นที่ในโซนเศรษฐกิจ การทำหรือสร้างอะไรบางอย่างจึงผุดขึ้นมาไม่มีเว้นว่าง เรียกได้ว่าบางเส้นทางผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ดเลยทีเดียวและด้วยเหตุผลมากมายเหล่านี้เอง ดิฉันจึงเกิดความสงสัยตามมาว่าเจ้าของสวนคิดอะไรอยู่ถึงได้ปลูกผักในพื้นที่อันมีมูลค่าทำเงินแบบนี้ เพราะมันขัดกับสิ่งปลูกสร้างรอบด้านอย่างสิ้นเชิง คล้ายว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับมูลค่าของเม็ดเงินที่จะสามารถสร้างได้เท่ากับความสุขส่วนตัวผมปลูกผักมานาน 6-7 ปีแล้ว ก่อนหน้านี้ผมก็ไปเช่าที่คนนั้นคนนี้ทำบ้าง ลุงรอด เจ้าของสวนผักเล็ก ๆ แห่งนี้เล่าให้ฟัง จุดเริ่มต้นของการเขียนบทความเรื่องนี้ก็เนื่องมาจากเย็นวันหนึ่ง ดิฉันไม่สามารถเก็บความสงสัยเอาไว้ได้อีกต่อไป จึงจอดรถลงไปถามความจากคุณลุงให้กระจ่าง เวลานั้นประมาณ 4-5 โมงเย็น คุณลุงกำลังรดน้ำต้นไม้ด้วยฝักบัวสังกะสีอันใหญ่ในมือทั้งสองข้าง คนที่มองดูภาพตรงหน้าอย่างดิฉันนั้นแทบไม่อยากจะจินตนาการถึงน้ำหนักของน้ำในฝักบัวเลยค่ะคุณว่ามันจะหนักมากขนาดไหน"คุณลุงคะ หนูขอถ่ายรูปหน่อยนะคะ" ดิฉันตะโกนบอก คุณลุงตะโกนตอบ "เอาเลย เอาเลย" อย่างเต็มใจและแล้วการสัมภาษณ์แบบไม่เป็นทางการระหว่างดิฉันและคุณลุงจึงเกิดขึ้น...ลุงรอดเป็นข้าราชการบำนาญ วัย 67 ปี ซึ่งสวนผักแห่งนี้คืองานอดิเรกที่แกทำด้วยใจรัก แม้ว่าบรรดาลูก ๆ ไม่อยากให้แกทำเท่าไหร่ แต่ด้วยความรักในการปลูกผักที่อยู่ในสายเลือดก็ทำให้แกทำสวนขึ้นมาจนได้ พื้นที่บริเวณ 2 งาน แห่งนี้จึงกลายเป็นความสุขเล็ก ๆ ของลุงรอด แกจะรดน้ำวันละ 2 ครั้ง เช้า-เย็น โดยจะตื่นขึ้นมารดน้ำตั้งแต่ตีสี่ ทุกอย่างในสวนแกทำด้วยตัวเองคนเดียวทั้งหมด เมื่อแกเล่ามาถึงตรงนี้ดิฉันก็เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าเหตุใดบรรดาลูก ๆ จึงไม่อยากให้แกทำสวน เพราะงานพวกนี้เป็นงานที่ค่อนข้างหนัก กอปรด้วยอายุของคุณลุงที่มากแล้ว ลูกหลานย่อมต้องเป็นห่วงกันเป็นธรรมดา ทว่าในอีกมุมหนึ่งดิฉันก็เข้าใจคุณลุงที่ต้องการทำในสิ่งที่ตนรัก และหากจะมองอีกทางก็ถือว่าแกได้ออกกำลังกายไปในตัว เพราะลุงรอดเดินเหินคล่องแคล่ว แม้แต่การลุก-นั่งก็ดูแข็งแรงกว่าผู้หญิงวัยเข้าเลขสามอย่างดิฉันด้วยซ้ำไปผักที่สวนลุงรอดเป็นผักปลอดสาร แกเล่าให้ฟังว่าเวลาคนมาซื้อก็จะไปเรียกหาแกที่บ้านที่มีต้นมะขามใกล้ ๆ แล้วแกก็จะมาตัดผักขายให้กันสด ๆ เดี๋ยวนั้นเลย นอกจากนั้นโรงแรมศรีนครลำดวนที่ตั้งห่างจากสวนแกเล็กน้อยก็ให้คนมาสั่งผักจากแกเป็นประจำภาพด้านบนแสดงให้เห็นถึงความต่างของสิ่งปลูกสร้างระหว่างสวนผักเล็ก ๆ กับหอพักที่รั้วอยู่ติดกันจากภาพด้านบน นอกจากปลูกผักแล้วแกยังเลี้ยงกบอีกด้วยช่วงนี้กบมันไม่ค่อยโต นี่สามเดือนมาแล้วมันยังตัวเท่าเดิมอยู่เลย ต้องรอหน้าฝน ช่วงนั้นกบจะตัวใหญ่ หน้าฝนเป็นหน้าของมัน ลุงรอดเล่าให้ฟังโดยที่มือไม้แกก็ทำนั่นทำนี่อยู่ตลอดเวลาจากภาพด้านบนแสดงให้เห็นว่าไม่ได้มีแค่ดิฉันคนเดียวที่มีความสงสัยเกี่ยวกับสวนผักในเมืองแห่งนี้ระหว่างนั้นมีพี่ผู้ชายจากภาพด้านบนเดินมาพูดกับคุณลุงด้วยภาษาอิสาน "ขอลักต้นหอมจั๊กสองสามต้นแหน่" แปลว่า มาขอขโมยต้นหอมสัก 2-3 ต้น ซึ่งดูจากต้นหอมที่แกถอนขึ้นมาแล้วดิฉันว่านี่มันไม่น่าจะใช่ 2-3 ต้นแล้วล่ะค่ะคุณขา ลุงรอดจะทำสวนผักแห่งนี้แค่ช่วงหน้าหนาวเท่านั้น คือช่วงเดือนตุลาคม-มีนาคมของทุกปี แล้วแกก็จะปล่อยพื้นที่แห่งนี้ทิ้งไว้ พอเข้าเดือนตุลาคมปีต่อไปแกก็จะมาถางทำสวนใหม่อีกครั้ง ซึ่งผักที่แกปลูกแต่ละอย่างแกจะเลือกเองว่าอยากปลูกอะไร ไม่ได้รับออเดอร์จากใครเป็นพิเศษ แม้ดิฉันจะนึกใจหายที่จะไม่ได้เห็นสวนผักของแกไปอีกหลายเดือน แต่ดิฉันก็คงจะยังนึกถึงมันทุกครั้งที่ขับรถผ่านที่ตรงนี้ค่ะคุณ โดยเฉพาะแววตาที่มีความสุขของลุงรอดเวลาเล่าเรื่องสวนแห่งนี้ให้ฟัง มันทำให้คนฟังยิ้มตามไปด้วยค่ะคุณภาพประกอบบทความ : พริกเผ็ด(ผู้เขียน)สถานที่ : หัวมุมเลี้ยวไปยังโรงแรมศรีนครลำดวน อำเภอเมือง จังหวัดศรีสะเกษ