พัสดุของใคร

ปัจจุบันคนนิยมสั่งสินค้าทางออนไลน์มากขึ้น ทำให้ธุรกิจขนส่งขยายตัวอย่างรวดเร็ว ผมก็เป็นหนึ่งในพนักงานส่งพัสดุเหล่านั้น ผมเพิ่งเข้าทำงานได้ไม่นานหลังจากว่างงานมานาน จึงได้มาทำงานที่บริษัทส่งพัสดุแห่งหนึ่ง ที่ผมจะไม่มีวันลืมเลย

ที่มาภาพ: pixabay.com

ผมใช้รถจักรยานยนต์เป็นยานพาหนะในการส่งพัสดุ เวลาทำงานของผมคือ 8.30-17.30.น. หยุดงานสัปดาห์ละ 1 วัน แล้วมีอยู่วันหนึ่งมีพัสดุให้ส่งเป็นจำนวนมากกว่าปกติ จึงทำให้วันนั้นผมต้องส่งพัสดุเยอะพอสมควร ทำให้วันนั้นผมต้องส่งพัสดุจนถึงช่วงค่ำ เพราะไม่อยากให้งานค้าง พัสดุชิ้นสุดท้ายที่ผมต้องส่งนั้นบ้านค่อนข้างอยู่ในซอยเปลี่ยวพอสมควร

พอเข้าไปถึงบ้านที่จะส่งพัสดุ เป็นบ้านทรงไทยโบราณ หน้าบ้านเป็นป่ามีต้นไม้ปกคลุมหน้าบ้านค่อนข้างรก ต้นไม้เยอะมากมองแทบจะไม่ค่อยเห็นตัวบ้าน ครั้งแรกนึกว่าคงจะเข้าซอยผิดแต่พอดูเลขที่บ้านก็ถูกต้องจึงไม่สงสัยอะไรอีก ประตูหน้าบ้านเป็นซุ้มทรงไทย ไม่ทราบว่าจะเรียกคนรับพัสดุอย่างไรดี แล้วพอดีเหลือบไปเห็นกระดิ่งก็เลยลองเขย่าดู สักพักหนึ่งก็มีคนเดินออกมาจากในบ้านเป็นผู้ชายค่อนข้างมีอายุค่อย ๆ เดินทีละก้าว ทีละก้าว อย่างเชื่องช้าพอเข้ามาใกล้ ๆ ก็เห็นรอยเหี่ยวย่นบนมือและใบหน้า ได้อย่างชัดเจนสายตาที่สุขุมและนิ่ง ทำให้รู้สึกราวกับเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ เขาออกยื่นมือมารับพัสดุโดยไม่ได้พูดจา ตอนที่เขาเดินมารับพัสดุนั้น ความรู้สึกเย็นยะเยือก บรรยากาศที่มืดมิดมีเพียงแสงของไฟถนนในซอยที่ติดเพียงไม่กี่ดวง รวมทั้งความเงียบที่ทำให้รู้สึกน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูกรู้สึกตัวอีกทีขนบนแขนและหัวก็ลุกชันหมดเสียแล้วเราคิดมากไปเองหรืออาจจะเพราะบรรยากาศในยามเย็นมันเริ่มมีลมและเริ่มหนาวกันแน่ เมื่อส่งพัสดุเสร็จแล้วผมจึงรีบขับรถออกมาทันทีโดยที่ไม่ได้หันมองกลับไปข้างหลังเลยเนื่องจากบรรยากาศไม่หน้าไว้ใจ และซอยค่อยข้างเปลี่ยว