ตัวผมเล่นฟุตบอลมาตั้งเเต่อายุ 8 ปี เพราะผมนั้นมีโรคประจำตัวอยู่ก็คือ โรคหอบหืด ตอนผม 10 ขวบ ผมเล่นให้ทีมวังไผ่ล้อมที่กรุงเทพมหานครผมก็เล่นฟุตบอลไม่ได้เก่งมากหรอกครับเเละก็ไม่ค่อยชอบเล่นฟุตบอลเท่าไหร่เพราะมันเหนื่อยเเต่ผมเล่นไปเพราะคิดว่าตัวผมเองก็จะสามารถมีร่างกายที่เเข็งเเรงเเบบเพื่อนๆที่หมู่บ้าน ผ่านมา 1 ปี ผมก็ออกเดินสายออกเเข่ง ฟุตบอลอย่างจริงจัง เเต่ก็ไม่ได้ ประสบความสำเร็จมากนักหรอก ตอนผมอายุ 12 ปีผมก็เริ่มซ้อมหนักขึ้นเพราะมีรายการใหญ่ที่โคราชเทอร์มนอล21(ก่อนเกิดเหตุกราดยิง) ทีมวังไผ่ล้อมรวมกับทีมสามเเยกคลองหลอเเหล พอถึงวันนั้นเเมตซ์เเรกก็ตื่นเต้นกัน เเต่ก็ยังชนะทีมปักธงชัยที่สกอร์ 3-1 เเมตซ์นี้ผมโดนใบเหลือง เเมตซ์ที่สองที่สามก็ชนะเเบบง่ายดาย พอจบวันนี้เราเข้ารอบ 16 ทีม เราก็ไปพักรีสอรต์เเถวนั้น เราไปต่อในรอบ 16 ทีม เราก็ชนะ พอถึงรอบ 8 ทีม เราเจอทีม พระหฤทัยคอนเเวนต์ ผมชนะ 3 ประตู ต่อ 1 เป็นเเมตซ์ที่สนุกมาก ต่างทีมต่างใช้เทคนิกของโค้ช พอรอบรองชนะเลิศ พวกเราได้เจอทีมที่เก่ง เป็นฟุตซอลระบบ ซึ่งเราก็เจอกับทีมโรงเรียนปทุมคงคา เราก็ชนะไปที่ 1 ประตู ต่อ 0 เเมตซ์นี้ผทโดนใบเหลือง ซึ่งเเปลว่า รอบชิงผมจะไม่สามารถเล่นได้ ตามกดฟุตซอลเเล้ว ถ้าโดนใบเหลือง 2 ใบ แม้จะไม่ต่อเนื่องก็ตามต้องโดนเเบน 1 เเมตซ์ ผมเสียใจมาก พอถึงรอบชิง เราได้เจอกับทีม วัดสหมิตร (เด็กปั้นโรงเรียนสุรศักดิ์มนตรี) ผมไม่ได้ลงเล่น เปิดเกมมา เพื่อนของผมโดนนำที่สกอร์ 3 ประตู ต่อ 0 เเต่โค้ชก็กระตุ้นพวกเราให้ใจสู้เเละพูดว่าเรามาไกลขนาดนี้เพื่อมาเอาเเชมป์ เพื่อนๆของผมก็มีกำลังใจ จนตีกลับมาได้ที่สกอร์ 3 ประตู ต่อ 3 เเละเเล้วมันก็อหมดเวลา ก็ต้องยิงลูกโทษ เเละผมก็ชนะในที่สุด ผมวิ่งออกมาจากสเเตนด์มากอดเพื่อนๆ ถึงเวลารับถ้วย