มาพักที่นี่พี่เช็ค Google หรือยัง

คุณเคยเดินทางไปต่างจังหวัดไหม คุณเคยไช่ไหมล่ะ ...

คุณพักที่ไหนเหรอ..ยังไม่ต้องตอบก็ได้ ผมก็ไปต่างจังหวัดเสมอๆ

และผมก็ต้องพักที่โรงแรมนั่นเหละ...

คุณรู้ไหมว่าทุกโรงแรมมันมักมีเรื่องเล่า ประหลาดๆ เรื่องความลี้ลับ

ให้เราต้องเปิดไฟนอนเสมอ.......

และวันหนึ่งผมก็ได้ไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

จนได้ฟังเรื่องเล่ามาเล่าให้ท่านได้ฟัง

เรื่องมีอยู่ว่า ผมเรียนในคณะมนุษย์ศาสตร์ สาขาพัฒนาสังคม จากมหาลัยรัฐ ตั้งกลางถิ่นอีสาน

ผมต้องมาหาข้อมูลเพื่อทำ โครงงานส่งอาจารย์ เพื่อจบการศึกษา สำหรับเด็กปี 4ที่กำลังจะได้เกียรตินิยม

และได้ทุนรัฐบาลไปศึกษาด้าน การพัฒนาสังคม การทำโครงงานสุกเอาเผากิน นั่งเทียน หาข้อมูล

จึงไม่อยู่ในวิสัยที่ผมจะทำ

ผมปลีกตัวมาลงพื้นที่จริงเพื่อถ่ายรูปและเก็บข้อมูล เพียงลำพังในช่วงปิดเทอม

หลังจากขับรถยนต์ที่ยืมทางบ้าน มายังตัวอำเภอจังหวัดนครราชสีมา ประตูสู่ภาคอีสาน

“ว้าวววว....เงียบสงบ อากาศสดชื่น ดีจริงๆ แต่ออกวังเวงไปหน่อยว่ะ ”

ผมลำพึงกับตัวเองแล้ว พลันพูดเสร็จก็กลับเข้าไปอาบน้ำ

เพื่อแต่งตัวเพื่อจะได้ออกไปหาอะไรกิน ในตลาดในเมืองเดินชมชุมชน ก่อนพรุ่งนี้จะลงพื้นที่

เมื่อร่างกายเปลือยเปล่า ได้รับน้ำอุ่นผ่านร่าง

ความสดชื่นก็เข้ามาทดแทนความเหนื่อยล้าจากการขับรถทั้งวันเสียงน้ำกระทบพื้น

ซู่ๆ มาสักพัก

ผมรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงชายหญิงคุยกันเสียงดังประมาณว่ามีปากเสียงเถียงกันใน

ห้องข้างๆ ผมอาบน้ำต่อไปโดยไม่ได้คิดอะไร

แต่เสียงมันดังชัดเจนมากประมาณว่ามานั่งเถียงกันอยู่ในห้องของผมก้อมิปาน

ฉับพลันที่คิดเสียงนั้นก็หายไป

ผมไม่ไช่คนกลัวผี

ก็พลางคิดว่าหูคงแว่วไปเอง....แล้วเสียงก็ดังขึ้นอีกคราวนี้เป็นเสียงตบตี

ทะเลาะวิวาทแล้ว....
โครมๆ คราม เหมือนดันกันไปกระแทกฝาที ประตูที

“มึงอยากตายเหรอ” เสียงผู้ชายตะโกน

“เออสิวะ! มึงจะทำอะไรกู มึงกล้าเหรอ

ไช่สิมึงจะเขี่ยกูให้พ้นทางรักใหม่มึงไช่ไหม...?.”

มากมายหลายประโยค ..ผมมั่นใจว่าไม่ไช่เสียงจากห้องข้างแน่

แต่เป็นห้องผม...ผมคิดไปต่างๆนาๆ ว่าสองคนนี้เข้ามาห้องผมได้ไง

หรือเพราะผมเองลืมล็อคประตูหรือเปล่า...ผมไม่ล้างสบู่ นุ่งผ้าเช็ดตัว มองหาสิ่งที่จะเป็นอาวุธได้
แต่ไม่มี...ผมเดินทำใจดีสู้เสือออกมาช้าๆ

ต้องเปิดประตูออกไปห้ามสองคนที่เข้ามาทะเลาะกันในห้องของผมก่อน

หรือ....อาจจะเป็นมิจฉาชีพมาแสดงละคร เอะอะมะเทิ่ง ทุบงัดจะกลบด้วยเสียงการทะเลาะขว้างของ
มีเรื่องทะเลาะแบบนี้ คนต่างจังหวัดมักไม่ยุ่ง เรื่องผัวๆเมียๆ
หวังเข้ามาขโมยของก้อได้หากเจ้าของห้องไม่อยู่ .....
ผมคิดวนๆในหัว แต่ไม่มีคำตอบให้ตัวเอง

ฉับพลันที่หัวผมพ้นเหลี่ยมประตูห้องน้ำ ผมก็พบความว่างเปล่า ทุกอย่างเรียบร้อยเหมือนเดิม

“นี่มันมุขในหนังผีชัดๆ” ผมบ่นออกมาเป็นเสียง

“อยู่ไม่ได้แล้ว “ ผมรีบกลับไปล้างตัวคร่าวๆ รีบหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมจะใส่ แล้ววางรอไว้บนเตียงติดมือออกมาจากห้อง

เอาเสื้อมาเช็ดฟองสบู่ ที่ติดตัว แล้วก้อใส่ทั้งๆที่เปียกชื้นด้วยคราบน้ำ ที่ผมเช็ดมันจากตัว
เตรียม ลงไปยัง ล็อบบี้ ผมสาวเท้ายาวไปยังประตูห้อง แบบกึ่งเดินกึ่งวิ่ง..

เมื่อพ้นจากประตูห้อง หันไปซ้ายมือ

ผมก็พบกับชายหญิงคู่หนึ่งที่ท่าทางทั้งคู่เหมือนกำลังจะชกมวยกันมากกว่าเป็นคู่รักกัน

มือของฝ่ายชายกำลังจิกผมผู้หญิงให้หล่อนเชิดคางขึ้น

พร้อมพูดอะไรพึมพำกับหล่อน แล้วตะโกนใส่หน้า หญิงคนนั้น

ด้วยท่าทางที่โกรธมาก

“เสียงเจ้าสองตัวนี้นี่เอง” ผมไม่รอช้า รีบเดินจำอ้าว ผ่านสองคนนั้น
มันไม่ใช่เรื่องของผม ที่จะยุ่ง และผมก้อไม่คิดจะกลับเข้าห้อง
ตอนนี้ผมอยากไปในเมืองแล้ว...

พลันสายตาก็เหลือบมองหน้าผู้ชายคนดังกล่าว ที่ผมอยากเรียกว่าหน้าตัวเมีย

รังแกผู้หญิง แต่มันไม่ไช่ธุระผมจึงก้มหน้า เดินผ่านไป

รีบสาวเท้าให้ผ่านสองคนก่อนกดลิฟท์ลงมาที่ ล็อบบี้โรงแรม

ในล็อบบี้ นอกจาก เคาเตอร์ต้อนรับ กับพนักงาน สองคน ก็มีแต่ผม

ที่นั่งบนโซฟาตัวใหญ่ พลางคิดด่าสองคนนั้นว่า “แม่งทะเลาะกันเสียงดัง

เข้าห้องกูจนกรูคิดว่าผี”

"ผีมีที่ไหน"  ผมได้แต่ปล่อยให้ความคิดที่เกิดเป็นควันที่ลอยจางไปในอากาศ

ผมใจลอย ๆ แล้วก็หยิบมือถือมาต่อ Free wifi ของโรงแรม

ผมพิมพ์ชื่อโรงแรมเข้าไป เพื่อจะค้นดูว่ามีอะไรน่าสนใจแถวโรงแรมนี้บ้าง....

เมื่อพิมพ์ชื่อโรงแรมเข้าไป เจ้าGoogle ก็รายงานเรื่องต่าง ๆออกมา

หนึ่งในนั้นมีข้อที่ว่า

"คู่รักหึงโหด เชือดคอคนรัก ก่อนฆ่าตัวคาโรงแรม"

เมื่อคลิ๊กเข้าไปดูก็พบว่ามันฆ่ากันในโรงแรมที่ผมอยู่นี่เหละ อ่านต่อไป

มันฆ่ากันในห้องของห้องนั้นเองงงงงง “ห้องกรูนี่หว่า”….
ภาพหญิงสาว ชายหนุ่ม ภาพเหตุการมีให้เห็นในข่าว ที่แสดงบนหน้าจอมือถือ
เมื่อคิดถึงภาพของหญิงสาวคู่รัก ที่ทะเลาะกัน ซึ่งผมไม่สนใจหรอกว่าใคร

แต่อีกภาพ คือชายหนุ่มนี่สิ...ผมมองผ่านไปโดยไม่สนใจ ไม่ได้หรอก

เพราะผมเพิ่งสบตากับมันหมาดๆ ...ตอนออกจากห้อง
ผมจำได้ ว่าคนนี้แน่นอน ผมจำไม่ผิดหรอก
นอกจากนี้ก้อมีบรรดา เรื่องเล่า ตำนานเกี่ยวกับโรงแรมนี้ แสดงขึ้นมามากมาย การฆ่าชิงมรดกของลูกหลานเจ้าของโรงแรม
การที่บอกว่าที่นี่คือ ป่าช้าเก่าของหมู่บ้านในอดีต ...สารพัดเรื่องราว

ผมหน้าตาตื่น แต่ไม่ได้ตะโกนโหวกเหวกอะไร

พร้อมกับ วิ่งไปเคาเตอร์พนักงานต้อนรับของโรงแรม
"พี่ครับๆ หา หา หา คนไปยกกระเป๋าของผมมาจากห้องให้ด้วย"
ผมจะะเช็คเอาท์ ... ผมไม่นอนที่นี่แน่ๆ ไม่มีทาง!!!
ผมนั่งรอหันรีหันขวาง รอกระเป๋าในล็อบบี้โรงแรม เวลามันผ่านไปช้าปานผมอยู่อีกมิติ
ทันทีที่เห็นพนักงานยกกระเป๋ามาให้ ผมไม่รอช้ารีบพุ่งตรงไป รับกระเป๋าเหมือนเด็กวิ่งรับแม่ที่กลับมาจากตลาด
พนักงานโรงแรมคนนั้น มองหน้าผมยิ้มมุมปากเหมือนเขารู้ว่านี่เป็นเรื่องธรรมดา สำหรับที่นี

เขาเอ่ยปากถามผมมา 1 ประโยค " พี่มาพักที่นี่ พี่เช็คGoogle หรือยัง"
คิดว่าผมจะอยู่ตอบคำถามไหมครับ...
เพราะ ทันทีที่ได้กระเป๋า ผมลากลุนๆ พลิกคว่ำ พลิกหงาย ไปยังรถที่จอดอยุ่ขับออกไปโดยไม่รู้ว่าจะไปที่ใด...
.ไม่ได้วางจุดหมายการเดินทางเป็นครั้งแรกในชีวิต...

เรื่องก็เป็นแบบนี้เหละ ดังนั้นต่อไปจะไปนอนที่ไหนก็ถาม Google ก่อนนะว่า

โรงแรมที่คุณอยากพักน่ะ มันมีเหตุการณ์สยองๆ หรือขึ้นชื่อในเรื่องผี หรือเปล่า เกิดในห้องที่เขาให้คุณไปนอนหรือเปล่า
เพราะดวงจิตที่ไปไม่สงบ อาจจะออกมาทำเหตุการณ์ซ้ำๆ ที่ทำก่อนตายก้อได้