ป่าช้าจีน

สวัสดีครับท่านผู้อ่านทุกท่าน
วันนี้ผมจะหยิบยกเรื่องเราจากคนรู้จักคนหนึ่งซึ่งได้เล่าถึงความหลอนและน่ากลัวให้กับผมฟังเมื่อประมาณปี พ.ศ. 2550 หรือเมื่อประมาณ 12 ปีที่แล้ว  ในขณะนั้นผมได้ไปทำมาหากินอยู่ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เป็นจังหวัดที่ใหญ่เป็นอันดับสองของประเทศและเป็นจังหวัดที่เปิดประตูสู่อีสาน นั้นก็คือจังหวัดนครราชสีมา ความเป็นอยู่และผู้คนที่นี่ มีผู้คนอาศัยอยู่กันหนาแน่นเพราะถือได้ว่าเป็นเมืองที่เจริญ มีแหล่งท่องเที่ยวเยอะ นักท่องเที่ยวต่างมาท่องเที่ยวเพื่อชมความงามทางธรรมชาติ ทางด้านศิลปะและวัฒนธรรม และด้านอื่นๆ อีกมากมาย

ผมมีอาชีพเป็นพ่อค้าขายก๋วยเตี๋ยวเรือ ผมได้มาเช่าบ้านและเปิดร้านค้าขายก๋วยเตี๋ยวออกมาจากในตัวเมืองประมาณ 20 กว่ากิโลเมตร หรือจะเรียกว่าชานเมืองโคราชก็ว่าได้  ร้านของผมจะอยู่ซอยหลังป่าช้าจีน ถ้าพูดถึงคำว่า "ป่าช้าจีน"  หรือเรียกเป็นทางการว่า  "สุสานจีน" ผู้คนส่วนใหญ่จะเรียกว่า "ป่าช้าจีน" มากว่า แต่ลึกๆ แล้วผมว่า "ป่าช้าจีน" มันดูมีมนต์ขลัง และดูน่ากลัว น่าขนลุกอยู่เหมือนกัน อยู่แรกๆ ผมก็มีความรู้สึกกลัวๆ อยู่เหมือนกัน เพราะร้านของผมอยู่ห่าง "ป่าช้าจีน"  ประมาณ 400 เมตร ทุกครั้งที่ขี่รถมอเตอร์ไซต์ก็มักจะเสียวสันหลังเหมือนกันกลัวมีคนนั่งซ้อนท้าย เพราะถนนกับกำแพงป่าช้าจะอยู่ติดกันเป็นถนนที่เรียบขนาดไปกับกำแพงป่าช้าเกือบประมาณ 1 กิโลเมตร เมื่อผ่านที่ไรอากาศบริเวณนั้นจะเย็นยะเยือกแปลกๆ ถ้าหาเราคิดเยอะเกินไปอาจจะคิดว่ามีใครอยู่บนกำแพงหรือชะโงกกำแพงมาหรือเปล่า เวลาขับหรือขี่รถถผ่านก็จะพยายามไม่คิดอะไร คิดแต่เพียงว่าต่างคนต่างอยู่กันไปดีกว่า  แต่่ชาวบ้านที่นั่นคงชินกันแล้ว  มีทั้งเคยเจอบ้างไม่เจอบ้างตามแต่สถานะการณ์ โดยเฉพาะคนดวงตกมักจะพบเจอสิ่งเร้นลับทีนี่ แต่ส่วนใหญ่มักจะมาในรูปของ เสียง กลิ่นธูป
ช่วงที่ผมกับแฟนขายก๋วยเตี๋ยว วันนั้นลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ ลูกค้านั่งกันเต็มทุกโต๊ะ และก็มีลูกค้าส่วนหนึ่งยืนเพื่อรอก๋วยเตี๋ยวซื้อกลับไปกินที่บ้าน มีอยู่โต๊ะหนี่งลูกค้าเป็นผู้รับเหมาก่อสร้างนั่งรวมกับลูกน้องอีกสองสามคน ต่างติดอกติดใจในรสชาติก๋วยเตี๋ยวของร้านผม ชวนผมคุยตลอดว่าได้สูตรมาจากไหน แต่ก่อนไปขายที่ไหนมา ถามนั่นถามนี้ไปเรื่อยเปื่อย ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เพราะจะให้มานั่งคุยกันตลอดไม่ได้เพราะเราเป็นพ่อค้า จนกระทั่งลูกค้าคนอื่นไปกันหมด เหลือแต่ลูกค้ากลุ่มนี้โต๊ะเดียว ลูกค้าที่เป็นหัวหน้าผู้รับเหมาก็พูดกับผมว่า "พ่อค้าๆ แถวนี้มีห้องเช่าไหม" ผมก็ตอบว่ามีและพาไปแนะนำกับเจ้าของบ้านเช่า ซึ่งจะมีห้องเช่าอยู่ด้านหลังร้านผม

"คำ" เดินเรียบถนนข้างทางผ่านป่าช้าจีนไปยังหน้าปากซอยเพื่อไปหาอะไรกินและว่าจะไปดื่มเหล้าสักครึ่งขวด คือ "คำ" ชอบดื่มเหล้าขาว ถนนเส้นนั้นจะเงียบและเปลี่ยว แล้วเย็นมาก มีรถวิ่งผ่านปะปรายแต่คำก็ไม่ได้คิดอะไรเดินจ้ำๆ แล้วเลี้ยวขวาขึ้นฟุตบาทที่ติดกับกำแพงหน้าป่าช้า  เดินไปเรื่อย ๆ มาถึงซุ้มประตูทางเข้าสุสานจีน คำก็เห็นชายสูงอายุ อายุประมาณสักเจ็ดสิบกว่าๆ รูปร่างผอมตัวเล็กๆ  ผมขาวมีหนวดขาว ตัดผมสั้นรองทรงใส่ชุดเสื้อผ้าสีขาวทั้งตัว เหมือนไปจำศิลที่วัด ยืนกวักมือเรียกอยุ่หน้าซุ้มกำแพงทางเข้าด้านในป่าช้า ด้วยความที่ "คำ" เห็นลุงเป็นคนปกติทั่วไปไม่มีพิษมีภัยอะไร เลยเดินไปเข้าไปหาลุงชุดขาวด้วยความอยากรู้ แล้วถามกับลุง "ลุงเรียกผมทำไมครับ" ลุงแกบอกว่ากับ "คำ" ว่า "ไอ้หนูไปช่วยยกของให้ลุงที ลุงยกคนเดียวไม่ไหวลูกหลานลุงกลับกันไปหมดวางข้าวของเกะกะหน้าบ้านลุงเต็มไปหมด เดี๋ยวลุงเลี้ยงข้าว" ด้วยความที่ "คำ" เป็นคนจิตใจดีชอบช่วยเหลือ แต่ก็มีความรู้สึกแปลกใจเล็กๆ ว่าลุงมาทำอะไรในสุสาน ในใจก็นึกว่าแกคงเป็นคนเฝ้าสุสาน  จึงไม่ได้คิดอะไรก็เลยตอบตกลง

ลุงชุดขาวได้เดินนำหน้าโดยที่ "คำ" ก็เดินตามหลังไปอย่างกระชั้นชิด เดินเข้าไปได้สักพักหนึ่ง "คำ" ก็สังเกตเห็น มีบ้านคนหลายหลังจำนวนมาก "คำ" ได้แต่เดินมองด้วยความแปลกใจว่าทำไมในสุสานถึงมีบ้านคนเต็มไปหมดเหมือนเป็นชุมชนหนึ่ง ทุกคนในชุมชนนั้นมีใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ต่างนั่งสังสรรค์จิบชาดื่มกินเหมือนในหนังจีน บางบ้านก็นั่งกินอาหารกันในบ้านอย่างสนุกสนานครื้นเครงอย่างมีความสุข พอเดินผ่านได้มาสักพักหนึ่งคุณลุงก็หยุดเดินแล้วบอกกับ "คำ" ว่า "ถึงบ้านลุงแล้ว" ลุงก็ชี้ไปที่โต๊ะกับเก้าอี้ ลักษณะเป็นโต๊ะจีนตามงานเลี้ยงมีผ้าคลุมตั้งอยู่หน้าบ้านลุงประมาณ 4-5 ชุด บนโต๊ะมีอาหารมากมายหลายอย่างทุกอย่างล้วนแต่เป็นอาหารที่มีเหมือนอยู่ในภัตตาคารอาหารจีนทั้งหมด มีผลไม้ ขนมหวาน เหล้าเบียร์ เต็มโต๊ะไปหมด  แล้วเสียงของลุงก็บอกกับ "คำ" ว่า ของตรงนีอยากให้ "คำ" เก็บให้เป็นระเบียบให้แกหน่อย ส่วนเรื่องอาหารให้ "คำ" กินได้เลยได้เลย ถือว่าเป็นการตอบแทนด้วยการที่เข้ามาช่วยยกของให้ลุงลุงอนุญาต พร้อมกับบอกคำว่าจะขอตัวไปทำธุรในบ้านสักหน่อย

หลังจากลุงชุดขาวเข้าไปในบ้าน "คำ" ก็จัดแจงเก็บโต๊ะเก็บเก้าอี้ รวบรวมอาหารบางอย่างใส่ถุงอย่างเป็นระเบียบ และบางส่วนก็เอามากิน สิ่งที่ขาดไม่ได้คือเหล้าขาวขวดโตและก็เบียร์อีกสองสามขวด "คำ" เมื่อได้เห็นเหล้าถึงกับตาลุกวาว คิดในใจว่าของฟรีมีในโลกจริงๆ เมื่อดื่มเหล้าไปพร้อมกับเบียร์ที่เหลือทำให้ "คำ" เกิดอาการเมานิดหน่อย "คำ"นั่งรอลุงอยู่นานมากเอะใจว่าทำไมลุงแกไม่ออกจากบ้านมาสักที่จะขอกลับก่อน นั่งไปนั่งมาก็เริ่มจะง่วงนอน คำเลยเห็นเก้าอีพนักพิงตัวหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าบ้านของลุงเลยเข้าไปนั่งนอนเล่นจนเผลอหลับไปจนถึงเช้า ประมาณหกโมงเช้ามีลุงแกคนหนึ่งเดินเข้ามาปลุก "คำ" แล้วถาม "คำ" ว่าเข้ามานอนที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเข้ามาได้อย่างไร ไม่รู้หรือว่าตรงที่นอนเป็นหลุมศพคนตาย "คำ" เมื่อถูกปลุกให้ตื่นและได้ฟังลุงที่ดูแลสุสานก็ตกใจ รีบเดินออกจากป่าช้าจีนนั้นอย่างรวดเร็วกลับมายังห้องเช่าที่ "พี่บุญ" เช่าทิ้งไว้

วันนั้นผมจำได้ดีว่า "คำ" กลับมาถึงประมาณเกือบเจ็ดโมงเช้า "คำ" เดินกลับมาด้วยท่าทางอิดโรย เหมือนพึ่งสร่างเหล้า ผมก็ทัก "คำ" ว่าไปไหนมาทำไมถึงกลับมาเช้า "คำ" ก็ได้บอกกับผมว่า "เดี๋ยวเล่าให้ฟังครับ"  จนมาช่วงสายๆ "คำ" ก็ได้มาเล่าให้ผมฟังทั้งหมด ตามที่ผมได้เล่าให้ท่านผู้อ่านฟังตั้งแต่ต้นจนจบ "คำ" ได้เจอวินญาณผีป่าช้าจีนแบบเต็มๆ และที่ผีลุงให้ไปช่วยเก็บโต๊ะให้ เพราะช่วงนั้นเป็นเทศกาลเช็งเม้ง ลูกหลายต่างนำอาหารคาวหวาน หมูเห็ดเป็ดไก่ มาไหว้บรรพบุรุษ โดยลูกหลานไม่ได้เก็บข้าวของก่อนไหวเสร็จลุงเลยเรียก "คำ" ให้มาช่วยเก็บของตรงหน้าฮวงซุ้ยหรือหน้าบ้านของแกแน่เลย!!

Cr : เครดิดรูปภาพประกอบจากเว็บไซต์ >> gqthailand.com, wallpaperup.com, clipmass.com, vihoknews.com และ newtv.com