เมื่อบอกแม่ว่าอยากลาออก(อยากซิ่ว)

เคยไหม?มาเรียนในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ชอบ แต่มาเรียนเพราะที่บ้านอยากให้เรียน ฉันเป็นคนหนึ่งที่โดนบังคับให้มาเรียนเกี่ยวกับสายโปรแกรมเมอร์ซึ่งฉันฝันอยากเป็นหมอ ดูๆแล้วมันก็คนละสายกันเลย แต่แปลกที่พอมาเรียนแล้วฉันกลับเรียนได้ดี แต่การไปเรียนของฉันในแต่ละวันเป็นวันที่ต้องตื่นมาด้วยความแย่ รู้สึกหน่วงทุกครั้งที่ต้องไปเรียนที่คณะของตัวเอง การเรียนของฉันก็คือ นั่งทำโจทย์และเขียนโค้ดแบบนี้เกือบทั้งวัน แถมยังเรียนคณิตศาสตร์ที่ไม่ใช่คณิตศาสตร์อีกด้วย ช่วงแรกๆฉันก็พอรับได้กับการเป็นอยู่แบบนี้นะ แต่มาถึงกลางเทอม ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่แล้ว ฉันเห็นคณะแล้วร้องไห้ มันเป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างแย่มาก ฉันตัดสินใจโทรบอกแม่ว่า ฉันไม่อยากเรียนแล้ว ฉันจะซิ่วไปสอบหมอที่ฉันฝันว่าอยากเป็น แม่ถามฉันว่า "เรียนหนักเหรอ ได้พักบ้างไหม" ตอนนั้นน้ำตาฉันไหลออกมาเปื้อนแก้มสองข้างแบบไม่รู้ตัว เป็นครั้งแรกที่แม่ถามฉันแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่คำถามพวกนี้มันทำให้ฉันร้องไห้ ฉันตอบไปว่า "เหนื่อย เหนื่อยมาก" หลังจากนั้นแม่ก็เล่าว่า ตอนที่แม่จะไม่ได้เรียนต่อเพราะที่บ้านไม่มีเงินส่ง ตอนนั้นแม่ขอแค่ว่าเรียนอะไรก็ได้ขอแค่ได้เรียน ขอแค่ได้จบไปทำงานดีๆ แต่แม่ก็ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อ ผิดกับฉันที่แม่ดิ้นรนทุกทางเพื่อให้ฉันได้เรียน แม่สูญเงินไปเกือบแสนในะระยะเวลาไม่กี่เดือนกับการที่ฉันมาเรียนต่อ ตอนนั้นฉันทั้งสงสารแม่ ทั้งสงสารตัวเอง ฉันเลยตัดสินใจว่า ฉันจะเรียนเพื่อแม่ ฉันพยายามเรียนให้มีความสุข เรียนให้สนุก ฉันมองเพื่อนๆทุกครั้งที่ไปเรียน เพื่อนของฉันแต่ละคนต่างก็บอกว่า ถึงจะเรียนไม่ได้ เรียนไม่เก่ง แต่ก็อยากจะจบจากสาขานี้ อยากจะจยจากสาขาที่เลือกเดินเข้ามาเรียน ตอนนี้ฉันคิดว่าถ้าเราเปิดใจกับมัน มันอาจจะอยู่ต่อไปได้อย่างมีความสุข ทุกครั้งที่ฉันท้อ คนแรกที่ฉันคิดถึงคือแม่ แม่คือคนที่คอยโทรหาฉันในทุกๆวัน ตั้งแต่มาเรียนมหาลัย แม่โทรถามฉันทุกวัน ว่าวันนี้เลิกเรียนกี่โมง กินข้าวหรือยัง ไปกินข้าวกับใคร ทุกๆครั้งที่ฟังคำถามเหล่านี้ ฉันอยากจะกอดแม่ แต่ฉันได้แค่ตอบแม่ไปว่า กินแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะแม่

ไม่ว่าชีวิตเราจะเจออะไรมาก็อยากให้คุณนึกถึงคนที่เขาแย่กว่าเรา โทรหาคนที่คุณรักและเขาก็รักคุณเพราะเขาเหล่านั้นจะคอยให้คำปรึกษาคุณ ในวันนั้นมีทั้งแม่ที่เตือนสติของฉัน มีทั้ง ลุง ป้า พี่ชาย ทุกๆคนที่หวังกับฉัน ที่เขารักฉัน โทรมาเพื่อถามว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง ทุกคนต่างบอกว่า เราแค่เหนื่อยแค่ท้อเท่านั้นเอง เดี๋ยวความรู้สึกนี้มันก็ผ่านไปนะ ทุกๆคนคอยอยู่ข้างๆหลานเสมอ รอดูวันที่เรามีความสุข ทุกคนไม่เคยกดดันอะไรเราเลย ทุกๆคนหวังดีกับเรา อยากให้เราได้เจอแต่สิ่งดีๆ

ตอนแรกฉันจะไม่จบมัธยมด้วยซ้ำ เพราะตอนนั้นฉันอกหักช่วงที่จะเข้าศึกษาต่อในระดับมหาลัย หลายคนอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยนะ แต่สำหรับเด็กหฃายๆคนมันเป็นเรื่องที่ใหญ่และหนักมาก ตอนนั้นฉันไม่เอาอะไรเลย วันๆไม่ทำอะไร จนแม่มาเตือนสติฉันให้คิดได้ ว่าชีวิตเรา เราเลือกได้ เราไม่ควรเสียเวลา กับโอกาสดีๆในชีวิตเลยแม้สักวินาทีเดียว เราควรเก็บเวลาที่มานั่งร้องไห้ ไปทำให้ชีวิตเราดีขึ้นเถอะ หลังจากนั้นจากคนที่เคยแย่ เคยเกือบเรียนไม่จบ ฉันก็ผ่านมันมาได้และประสบผลสำเร็จในปัจจุบัน เปิดโอกาสให้ตัวเองได้ออกไปเจออะไรใหม่ๆ อย่าปิดกั้นตัวเอง แค่นี้แหละ มองโลกให้บวก

ออกไปเปิดประสบการณ์ใหม่ๆกันเถอะ อย่าคิดว่าความฝันเราจะเป็นสิ่งที่ใช่สำหรับเรา เราสามารถทำอะไรได้หลายๆอย่าง เราเก่ง เราทำได้!!!

ทุกๆครั้งที่เกิดปัญหา ขอให้คุณอย่าท้อ ค่อยๆแก้ปัญหา ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ ทุกอย่างมันผ่านไปได้เสมอ เรามีทางออกเยอะแยะมากมาย เราทำมันได้