"ลาบวช...กรวดน้ำผี ตอนที่ 1" 👻◀วิววี่จัง…ฟังเรื่องจริง® EP.8

ผมทำงานราชการ...สามารถลาอุปสมบทได้ 1 ครั้ง เป็นเวลา 3 เดือนกว่า ๆ นั่นคือ 1 พรรษา ผมจึงบอกพ่อกับแม่ "พ่อ...แม่...ต้นจะบวชให้พ่อแม่นะ" ผมรู้สึกได้พ่อแม่มีความสุขมาก จัดแจงเตรียมงาน โดยความประสงค์ของผมที่บอกแม่ไปคือ...อยากจะบวชที่บ้าน แต่จะไปจำพรรษาวัดที่ จ.ร้อยเอ็ด เพราะเป็นวัดที่เก็บอัฏฐิตากับยายผมเอาไว้

ก่อนเข้าพรรษาผมได้บวชตามที่ตั้งใจไว้ นอนวัดที่ จ.สมุทรปราการ หนึ่งคืนก่อนที่สาย ๆ ของอีกวันผมจะเดินทางไป จ.ร้อยเอ็ด การเดินทางเป็นปกติดีไม่มีอะไร จนมืด ๆ ผมมาถึงบ้านพ่อที่ จ.ร้อยเอ็ด และคืนนี้จำเป็นต้องนอนที่นี่...คืนนี้ผมเหมือนพระใหม่ทุกคน ยังผิด ๆ ถูก ๆ กับการห่มจีวร แต่ก้อทำเท่าที่ทำได้ ตกกลางคืนผมสวดมนต์ไหว้พระตามปกติ...และ"ผมรู้สึกว่าผมกำลังถูกใครบางคนมองอยู่"...ที่บ้านหลังนี้ผมไม่เคยมา...พ่อผมใช้เงินเกษียณอายุปลูกบนที่ดินที่แม่ได้ติดต่อซื้อเอาไว้ราคาไม่แพงมาก จำนวน 2 ไร่ และปลูกบ้านขึ้นซึ่งขณะนั้นมีบ้านอยู่หลังเดียว พื้นที่รอบบ้านเป็นต้นไม้สูงต่ำต่างตามพื้นที่มองออกไปแล้วชวนให้ขนหัวลุก ถึงจะติดถนน แต่นาน ๆ ทีถึงจะมีรถแล่นผ่านซักคัน มองไปทางด้านหลังบ้านจะมีกอไผ่กอใหญ่สูงท่วมเสาไฟฟ้า ด้วยความมืด ความเงียบ ของบ้านแถบต่างจังหวัด ทำให้รู้สึกได้ว่าเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจเต้น...

เช้าวันรุ่งขึ้นผมยังหลอนกับเสียงเดินเมื่อคืนไม่หาย...เกิดมาไม่เคยใกล้กับเรื่องผี ๆ สาง ๆ มาก่อนเลย ผมตัดสินใจผิดป่าวที่บวช...ผมเดินทางมาที่วัดซึ่งห่างจากบ้านผม 80 กม.เห็นจะได้ เส้นทางทุรกันดารพอสมควร เป็นวัดเก่า มีต้นไม้ขนาดใหญ่หลายต้นแผ่กิ่งก้านปกคลุมวัด  มีอุโบสถเก่าแก่หลายร้อยปีตั้งอยู่ กรมศิลปากรมาอนุรักษ์เอาไว้เรียบร้อย...พอผมมาถึง "หลวงลุง" ญาติทางแม่ซึ่งบวชเป็นเจ้าอาวาสอยู่ที่นี่ก็มาตอนรับ แม่ผมฝากผมไว้กับหลวงลุง จากนั้นก็ลากลับไป เที่ยงตรง...หลังจากผมฉันท์อาหารเสร็จผมเก็บของใช้เดินตามหลวงลุงไปยังกุฏิที่ผมต้องอยู่ โดยผมแยกห้องนอนจากพระรูปอื่น ผมขนของใช้เก็บเข้าไปด้านในห้อง...ซ้ายมือมีตู้เก่า ๆ หนึ่งใบ ในนั้นเก็บสบง จีวร และของของพระที่ต้องใช้...ด้านขวามีชั้น บนชั้นมีรูป ใต้รูปเขียนชื่อ "หลวงตาประเสริฐ" ที่หนักกว่านั้น มีตัวเลข "ชาตะ และ มรณะ" อยู่ในรูปด้วย..."ท่านมรณะขณะที่เป็นพระซินะ" ผมคิดในใจอีกเช่นเดิม ไม่กลัวเหรอ? กลัวจนผมนี่แทบอยากจะย้อนเวลา...ถัดไปมีโต๊ะหมู่บูชา และถาดอะไรบางอย่างที่พื้น ที่มีน้ำตาเทียน สายสิญจณ์ พระเครื่อง ดอกไม้ เส้นผม และดินเหนียว....ผมย้ายตัวเองออกมาที่ด้านนอกเพื่อเปลี่ยนอารมณ์ มาเจอพระบวชใหม่ด้วยกันสื่อสารกันได้ว่า หลวงตาประเสริฐ ที่ผมเห็นเป็นญาติผมนั่นเอง ต้องบอกว่าวัดนี้เป็นวัดต้นตระกูลทางแม่ของผม มีอะไรทางศาสนาก็จะมาที่วัดนี้หมด รวมทั้งหลวงตาประเสริฐและห้องที่ผมอยู่..."ห้องนี้ไม่มีคนอยู่ได้" พระลูกวัดที่อยู่มาก่อนผมเล่า..."ใครมาอยู่ห้องนี้ได้ เพราะแกหวงข้าวของ หวงวิชา ของในถาดที่แกทำไว้แกทำไม่เสร็จ แกมามรณะภาพซะก่อน เลยไม่มีใครกล้ายุ่ง ไม่เคยมีใครนอนได้" ขนผมลุกโดยไม่ทราบสาเหตุ หน้าชา สันหลังเสียววาบ

หลังทำวัตรเย็น...ผมไปอาบน้ำรวมกับคนอื่นเพราะเริ่มรู้สึกไม่อยากอยู่คนเดียว สถานที่คือโอ่งใบใหญ่ใต้ถุนกุฏิที่นอน...ต่างคนต่างอาบ ใครอาบเร็วก็ขึ้นกุฏิก่อน ผมอาบช้ากว่าเพราะผมมือใหม่ พระรูปอื่นเอาน้ำราดตัวแล้วขึ้นเลย...ส่วนผมถูสบู่..."แย่แล้ว" ผมช้ากว่าคนอื่น...บรรยากาศเริ่มวังเวง ผมอาบเสร็จเดินมาขึ้นบันไดหน้า เพราะห้องผมอยู่ด้านซ้ายของกุฏิ ส่วนพระรูปอื่นขึ้นบันไดหลังเพราะห้องคนอื่น ๆ อยู่ทางขวาของกุฏิ ผมเดินผ่านสังเกตุเห็นกองแผ่นไม้เป็นแผ่น ๆ กองอยู่ใต้ห้องผม เห็นเตียงนอน เห็นเก้าอี้เก่า ๆ ในใจผมคิดว่าน่าจะเอามาทำประโยชน์ให้ทางวัดได้ด้วยความสามารถทางช่างของผม...ไว้พรุ่งนี้เช้าก่อน...ผมเปลี่ยนชุดพร้อมนอน กางมุงเรียบร้อย สวดมนต์ก่อนนอน...ระหว่างที่ผมทำทุกอย่างที่บอกไปผมรู้สึกถึงบางอย่างในห้อง...

ผมมองไปยังถาดปริศนาสงสัยว่ามันคืออะไร? ระหว่างที่พิจารณามองอยู่..."ผมเห็นก้อนดินเหนียวมันเปลี่ยนรูปร่างได้"....ผมตกใจหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วทิ้งตัวลง...เมื่อหัวผมถึงหมอน...สิ่งแรกที่ผมสัมผัสได้คือ"กลิ่น"...กลิ่นยาเส้น "เสียง"...เสียงลมหายใจที่ข้างหูของผม "เงา"...ที่สะท้อนอยู่ในกระจกหน้าตู้เสื้อผ้า เท่านั้นแหละผมพูดในใจ "หลวงตาเสริฐครับ ผมเป็นลูกแม่ศรี หลายยายฝ้าย มาอาศัยจำพรรษา ขอผมอาศัยนอนในห้องหลวงตาหน่อยนะครับ" สิ้นคำ...กลิ่นหาย เสียงหาย ภาพในกระจกหาย... "ต้น" จากนั้นมีคนตะโกนเรียกผม ผมไม่ตอบ...ที่ผมไม่ตอบเพราะผมจำได้แม่นว่าเสียงที่เรียกเป็นเสียงของลุงผม...ซึ่งท่าน..."ตายไปแล้วเมื่อหลายปีก่อน"... บรรยากาศเงียบไปราว ครึ่ง ชม. บนหัวผมเปิดหน้าต่างเอาไว้...ไม่ได้การ...ผมต้องปิดมันเพราะไม่อยากเจออะไรมากไปกว่านี้แล้ว...ผมลุกออกจากมุ้งมาปิดหน้าต่าง...ตอนนี้ดวงผมคงตกสุด ๆ ...ผมเห็นขาที่สูงยาวคร่อมหอระฆัง...ผมรีบปิดหน้าต่างและรู้ดีว่าสิ่งที่ผมเห็นเมื่อกี้ทั่วไปคงเรียกว่า "เปรต"

รุ่งเช้าโยมพ่อโยมแม่มาแต่เช้าหลังบิณฑบาตรได้มีโอกาสนั่งคุยและเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง โยมแม่บอกว่า "ตาเสริฐแกชอบสูบยาเส้น แกเป็นโรคหอบ และแกชอบปลุกเสกเล่นของ...ส่วนแผ่นไม้ที่อยู่ใต้กุฏิคือฝาบ้านและเตียงนอนของลุงจริง ๆ ตอนแกเสียแกหลอกคนเลยต้องเอาของแกทุกอย่างมาฝากหลวงลุงไว้ แกคงมาทักท่าน เพราะท่านเป็นหลานคนโปรด ทำอะไรทำด้วยกันตลอด" แม่ผมบอกว่า "หลวงตาเสริฐแกเคยอุ้มผมตอนแรกเกิด คงมาหยอกล้อเฉย ๆ ส่วนเปรต...คนแถวนี้เห็นกันบ่อย แผ่สวนกุศลให้เค้าไปบ้าง" ผมเลยให้โยมพ่อโยมแม่กรวดน้ำให้ทุกคนที่ผมเจอเมื่อคืนเป็นการทำบุญไถ่โทษ

คืนแรกเล่นเอาผมเกือบท้อสำหรับการบวช และอีกหลายครั้งที่ผมโดนตอนผมบวช...ผมเล่าตอนนี้คงจะยืดยาวไป...ติดตามในตอนหน้านะครับ

ขอบคุณรูปภาพของคุณตาคุณยายครับ...