ใส่ร้ายจนตาย

เรื่องเกิดขึ้นเมื่อเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา ผมและเพื่อนๆ คณะจำนวน 50 คน รวมถึงอาจารย์ผู้ดูแลอีก 4 คน ได้มีโอกาสเดินทางไปสัมนาที่มหาลัยแห่งหนึ่งในตัวเมืองบุรีรัมย์ เป็นเวลา 2 คืน 3 วัน ในช่วง เช้า - บ่าย วันที่หนึ่งได้มีกิจกรรมทั้งวัน หลังเสร็จจากงานวันแรกผมเพื่อนๆ และอาจารย์ ได้มีโอกาสเข้าไปพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งของบุรีรัมย์ พอถึงโรงแรมผมเพื่อนๆ และอาจารย์ได้แยกย้ายกันเข้าห้องพัก ซึ่งแบ่งห้อง 2-3 คน/ห้อง ผมได้พักกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ในคืนวันที่หนึ่ง เวลาต่อประมาณเวลา 2 ทุ่มกว่าๆ ผมได้ยินเสียงคนเคาะประตู ก๊อก ก๊อก ก๊อก ✊✊✊

ผม : ใครมาหว่ะ มึงเดินไปเปิดสิ (ผมคุยกับเพื่อน)

เพื่อน : (เดินไปเปิด ส่องซ้ายส่องขวา) ไม่มีนิหูฝาดแล้วมึง

ผม : ไม่มีได้ไงกูได้ยินจริงๆ เอ้อไม่มีก็ไม่มีว่ะ (ตั้งนาฬิกาปลุกแล้วนอน ด้วยความที่เหนื่อยและล้ากับการเดินทางและการเข้าร่วมกิจกรรมทั้งวัน ผมและเพื่อนจึงไม่อยากโต้เถียงกัน) ต่างคนต่างนอน สักพักผมก็ได้ยินเสียงเคาะอีก แต่รอบนี้ผมคิดว่าคงไม่ใช่แน่ๆ ผมเลยพยายามข่มตานอนให้หลับ

ผม : ไอ้ที (นามสมุติ) มึงมาเคาะห้องกูแล้วมึึงวิ่งหนีกลับห้องหรอ 5555++

ไอ้ที : บ้าหรอ กูแยกกับพวกมึงกูก็อาบน้ำนอนเลย

ผม : 5555++ เหรอว่ะ สงสัยคนอื่น

ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรแล้ว แต่ผมไม่ได้บอกเพื่อนต่อมา 8.30 น. เป็นการเข้าร่วมกิจกรรมของวันที่สอง ผมและทุกคนก็เข้าร่วมตามปกติ เช้า - บ่าย และในช่วงเย็นเป็นช่วงเวลาของการกินเลี้ยง ผมและทุกคนเพื่อนมหาลัยอื่นๆ ก็เข้าร่วมงานเลี้ยงนี้ด้วย ซึ่งทุกคนต่างรอคอย  ในเวลา 19.30 น. ก็มีพิธีการยิ่งใหญ่รันไปจนถึง 20.00 น. ซึ่งปล่อยให้นักศึกษาต่างมหาลัยได้มีการสังสรรค์กัน (มีการดื่มบ้างนิดหน่อย) ต่อมา 3 ทุ่มกว่าๆ ผมรู้สึกไม่สนุกทั้งปวดหัวจึงขอกลับก่อน พอถึงห้องผมก็กินยาแล้วแล้วหลับไปผมฝันว่ามีผู้หญิงคนนั้นเธอมานั่งร้องไห้อยู่ที่ปลายเตียงที่ผมนอน

ผม : คุณเป็นใคร ต้องการอะไร คุณใช่ไหมที่มารบกวนผม (น้ำเสียงกระแทกไม่พอใจ)

ผู้หญิงคนนั้น: (ร้องไห้)

เธอก็ยังนั่งร้องไห้ และเธอก็กระโดดเข้ามาที่หน้าของผมแล้วพูดว่า...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเลือดทั่วร่างกาย

ผม :คุณจะให้ผมช่วยอะไร

ผู้หญิงคนนั้น: ช่วยบอกพ่อกับแม่ฉันด้วย อย่าให้เขาเข้าใจผิด (น้ำเสียงคนร้องไห้)

ผม :แล้วผมจะช่วยคุณยังไงผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร มาจากไหน บ้านอยู่ที่ไหน

เธอหยิบรีโมทีวีเปิดข่าวของเธอให้ผมดู ในนั้นระบุชื่อ - นามสกุล ผมพยายามถามเธอว่าบอกมากกว่านี้ได้ไหม

ผมสดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงนาฬิกาปลุกในเวลา 7.30 น. อาบน้ำแต่งตัวเก็บเสื้อผ้าพร้อมลงไปทานข้าว ในใจผมผมคิดว่ามันคงไม่ใช่ความฝันธรรมดาแน่ๆ พอแต่งตัวเสร็จผมก็ขนของลงไปเพื่อเข้าร่วมกิจกรรมในตอนเช้าและเดินทางกลับมหาลัย ในวันต่อมา เพื่อนชมรมที่ไปสัมนาด้วยกันก็เดินมาถามพวกผมว่า...

เพื่อนชมรม : ตอนกลางคืนเจออะไรแปลกๆ ไหม

ผม : ไม่นิ ทำไม?? (ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่มี)

ต่อมาไม่นาน ผมเลยให้พี่รู้จักที่เป็นตำรวจช่วยสืบจนรู้ที่อยู่ของบ้านเธอและผมเลยเล่าให้เพื่อนที่สนิทฟังและวอนให้พาไปบ้านของผู้หญิงคนนั้นเพื่อที่จะไปเล่าความจริงให้พ่อแม่ของเธอฟัง พ่อและแม่ของเธอให้อภัยเธอและท่านเล่าว่าท่านไม่เคยลืมเรื่องราววันนั้น พ่อแม่เธอยอมรับว่าตัวเองผิดที่ไม่ยอมเชื่อใจลูกตัวเองและสัญญาว่าจะทำบุญให้เธอเพื่อให้เธอไปสู่ภพภูมิที่ดี วันนั้นผมเจอเธอยืนข้างๆ พ่อกับแม่เธอ และเธอก็ยิ้มให้ผมหน้าตาของเธอสดใสกว่าตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรก ผมคิดว่าเธอคงต้องการแค่ว่าให้พ่อกับแม่เธอเข้าใจเธอเท่านั้น

================= • ===============

“ ต่อให้ลููกจะเป็นยังไง จะดีจะชั่ว สำหรับพ่อและแม่ลูกก็คือลูก คำว่า รัก ของพ่อแม่ยิ่งใหญ่เสมอ”

เรื่องนี้ สอนผมได้รู้ว่า “เราทุกคนมักจะเป็นปีศาจในคำพูดของคนอื่นเสมอ แต่จงอย่าเอาคำพูดของคนที่ไม่ใช่เรื่องจริงเก็บมาคิดให้ตัวเองแย่กว่าเดิม แต่จงทำให้เขารู้ว่า แม้เขาจะพูดเรื่องเราไม่ดีแค่ไหนเขาก็ไม่อาจทำอะไรกับเราได้ ”