แบดมินตัน เป็นกีฬาชนิดหนึ่งที่มักจะถูกบรรจุลงในหลักสูตรวิชาพลศึกษาในสมัยที่เรานั้นยังเรียนอยู่ชั้นมัธยม ซึ่งจะต้องใช้ผู้เล่นอย่างน้อย 2 คน มีอุปกรณ์ใช้ในการเล่น 2 อย่าง คือ ลูกขนไก่ และ ไม้แร็คเกตสำหรับตีลูกขนไก่นั่นเอง ในระดับมาตรฐานจริงๆ แล้ว สนามแบดมินตันจะต้องอยู่ในโรงยิมที่มิดชิด เนื่องจากมีปัจจัยจากสภาพอากาศและสภาพแวดล้อมภายนอกที่มีอิทธิพลต่อความแม่นยำของลูกแบดที่เราตีออกไป ที่อาจมีลมพัดผ่านทำให้ลูกขนไก่ที่เราตีออกไปนั้นเกิดความผิดพลาดเปลี่ยนทิศทางได้ง่าย และมีพื้นยางเพื่อให้พื้นมีแรงหนืดไม่ลื่นอีกด้วย แบดมินตัน มีต้นกำเนิดที่ทวีปยุโรป และมีการเล่นสืบต่อกันมาอย่างแพร่หลาย และแพร่กระจายไปสู่ภูมิภาคต่างๆ ไปทั่วโลกในเวลาต่อมา เป็นกีฬาที่จะต้องใช้ปฏิภาณและการชิงไหวชิงพริบกันมากพอสมควร กล้าได้กล้าเสีย มีการวางแผนในเวลาอันสั้นและรวดเร็ว นอกจากมีความคิดและการตัดสินใจที่รวดเร็วแล้ว ก็ต้องอาศัยการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วอีกด้วย ต้องใช้การเคลื่อนไหวเกือบทุกส่วนของร่างกาย เพราะต้องย่อตัว วิ่ง กระโดด ดวงตาและสายตาจะต้องจดจ่ออยู่กับลูกแบดที่ตีโต้ไปมาอยู่ตลอดเวลา ต้องใช้สมาธิและการคิดวิเคราะห์อยู่กับการตีลูกแบด ถือได้ว่าเป็นกีฬาที่ต้องอาศัยทักษะหลายๆ ด้านอยู่มากเหมือนกันค่ะ ภาพโดย : ไอ้ต๊อง😜 ทุกๆ ครั้งที่มีโอกาสกลับไปเยี่ยมครอบครัว การตีแบดก็เป็นอีกกิจกรรมหนึ่งที่เราเลือกขึ้นมาเพื่อเป็นกิจกรรมสานสัมพันธ์ในครอบครัวของเรา สนามหญ้าหน้าบ้านหรือถนนในซอยที่ว่างจากการสัญจรของรถราก็คือสนามแข่งของเราค่ะ การตีแบดของเราไม่มีกฎกติกาใดๆ เป็นเพียงการตีโต้กันกลับไปกลับมา เพื่อให้ได้เหงื่อจากการออกกำลังและได้ใช้เวลาร่วมกันระหว่างคนในครอบครัว ไม่มีพื้นยางอย่างในสนามมาตรฐานและมีลมพัดให้ลูกแบดที่ตีนั้นลอยเฉไปเฉมาให้รู้สึกรำคาญในบางช่วง แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคทำให้เราหยุดเล่นได้ค่ะ ภาพโดย : ไอ้ต๊อง😜 การเล่นแบดมินตันของเราเป็นการเล่นระหว่างเรากับคุณลูกชาย ที่เพียงชวนกันเล่นเพื่อต้องการความสนุกสนานและได้ออกกำลังกายบ้างเท่านั้น มีเพียงบางครั้งที่มีเพื่อนๆ ของลูกมาร่วมเล่นด้วย และจัดให้มีการแข่ขันเพื่อผัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเล่น เพราะอุปกรณ์มีเพียงแค่ชุดเดียว จริงๆ แล้วลูกชายมีความสนใจในกีฬาแบดมินตันตั้งแต่อายุ 4 ขวบ จากการที่ได้เห็นเราเล่นตีแบดกับหลานสาว เขาก็พยายามจะเล่นแบดตั้งแต่ยังถือไม้แร็คเกตไม่ถนัด เพราะเขาตัวเล็กและเตี้ยเกินไป ตีลูกก็ไม่เคยถูกเลย จนถึงปัจจุบัน ผ่านมาแล้ว 6 ปี ที่สามารถถือไม้แร็คเกตได้ถนัดเพราะตัวเขาสูงเท่าเราแล้ว แต่กลับไม่ได้เกิดการพัฒนาฝีมือการตีเท่าที่ควร เพราะเราต้องทำงานต่างจังหวัดกว่าจะได้กลับไปเล่นแบดกับลูกก็ต้องรอวันหยุดหลายๆ วัน และอีกเหตุผลที่ทำให้ลูกพัฒนาน้อยลงคือ โลกโซเชียลได้เข้ามามีส่วนแบ่งความสนใจของลูกเราออกไป ถ้าหากเป็นไปได้ในอนาคตเราก็อยากผลักดันในลูกของเราหันมาสนใจและเล่นกีฬาแบดมินตันอย่างจริงจังอีกครั้งค่ะ ภาพจาก : pixabay.com เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ😉 "แบดมันตันเป็นกีฬาในร่ม แต่ถ้าเราจะเล่นเป็นกีฬากลางแจ้งก็ไม่ใช่ปัญหาค่ะ" #สะดวกแบบนี้😁 ภาพหน้าปกจาก : pixabay.com