หอซ่อนผี

ภาพโดย Peter H จาก Pixabay

มุก ตัดสินทิ้งหอเก่า แม้ว่าจะเสียดายเงินเพราะว่าเธอออกมาก่อนที่จะหมดสัญญา เรื่องของเรื่องคือเธอได้งานใหม่ การจะเดินทางไปหอพักเดิมนั้น เสียเวลาและค่าใช้จ่ายในการเดินทางค่อนข้างมาก และสำคัญที่สุดคือเสียสุขภาพ

หอพักแห่งใหม่ ไม่เพียงแค่ราคาถูกกว่า บรรยากาศยังดูดี ใกล้ที่ทำงานมากด้วย ไม่ต้องรีบตื่นถ่อไปทำงานแต่เช้ามืด

มุกในวัยยี่สิบเศษ ๆ ยังโสดสนิท ไม่ใช่ว่าจะไม่มีชายหนุ่มใดแวะเวียนเข้ามาจีบเกี้ยวหรอก แต่ว่าเธอยังไม่ได้ให้ความสนใจใครเป็นพิเศษ ด้วยว่าเธอต้องการจะจัดการเรื่องหนี้สินที่กูยืมเรียนมาให้จบภายในปีสองปี ชีวิตของมุกมีการวางแผนหนึ่งสองสามเสมอ

หญิงสาวเป็นเด็กต่างจังหวัดที่พื้นฐานชีวิตไม่สู้ดีนัก เธอเริ่มกู้ยืมเรียนตั้งแต่ยังอยู่มัธยมต้น และรู้ดีว่าเงินแต่ละบาทที่กู้มานั้นจำเป็นต้องใช้คืน เสร็จจากเรื่องเงินกู้ค่อยวางแผนเรื่องอื่น ๆ ต่อไป

มันกลายเป็นว่าเธอถูกจับตามอง ทั้งอิจฉาริษยาระคนกับความชื่นชม

ฝ่ายหลังน่ะมีน้อย

มุกเพิ่งจะเข้าใจความหมายของคำว่า คนรักเท่าผืนหนัง คนชังเท่าผืนเสื่อ ในเวลานี้นั่นเอง

แต่ละวันสำหรับมุก เธอตั้งใจแค่ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้น

ประสิทธิภาพในการทำงานของเธอดูจะเหนือกว่า

สามวันแรกของการย้ายเข้ามาพักที่หอแห่งใหม่ มุกยังไม่รู้จักใคร และยังหาเพื่อนที่จะมาร่วมแชร์ค่าเช่าห้องไม่ได้ ห้องพักจึงค่อนข้างโล่งและดูกว้างขวางเกินไปด้วยซ้ำ

มุกไม่ได้กลัวกับการนอนคนเดียว เธอห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายมากกว่า ถ้ามีคนมาแชร์ด้วย เธอจะได้ประหยัดงบประมาณได้อีกหลายบาท

คืนที่สี่ของการเข้ามาพักที่หอแห่งใหม่

มุกทำโอทียาว เพราะฉะนั้นกว่าจะกลับมาถึงหอพัก เกือบห้าทุ่ม เธอหิวซก ต้องแวะเซเว่นฯซื้อของกินติดมือมา

ซอยระยะทางราว 50 เมตรเข้าไปถึงหอพักเวลานี้เปลี่ยว แต่แสงไฟรายทางเปิดสว่างไม่มีจุดไหนมืดเลย จึงช่วยให้ไม่รู้สึกอะไรมากนัก

หญิงสาวก้าวยาว ๆ ได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง เสียงถุงพลาสติกที่ถือติดมือ

สายลมรำเพยผ่าน รู้สึกหนาวขึ้นมาทันที ครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับว่าร่างกายส่งสัญญาณความป่วยไข้ ถึงห้องพักคงต้องรีบทานยาดักเอาไว้

ก้าวยาว ๆ จวนจะถึงหอพักอยู่แล้ว

พลัน มุกรู้สึกเหมือนกับมีคนเดินตามหลัง เธอหยุดชะงักนิดหนึ่งโดยไม่ได้หันไปมอง ผู้ที่กำลังก้าวตามมาก็หยุดตามไปด้วย

หรือเธออาจจะคิดไปเอง

มุกก้าวต่อ โดยไม่ยอมเหลียวมองหลังอีกจนกระทั่งถึงบริเวณด้านหน้าหอพัก เธอชะงักนิดหนึ่ง ก่อนจะเกิดอาการขนลุกซู่ขึ้นมาเพราะเสียงบางอย่าง

บรู๊ววว์!

หญิงสาวไม่ใช่คนหวาดกลัวอะไรง่าย ๆ แต่ก็รีบเผ่นเข้าไปในตัวอาคารของหอพักอย่างรวดเร็ว ระบายลมออกจากปากอย่างโล่งอก

ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย

ถึงห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำ เปิดเพลงจากโทรศัพท์คลอเบา ๆ เป็นเพื่อน

บรรยากาศของหอพักอาจจะมีเสียงรบกวนจากภายนอกอยู่บ้าง แต่โดยรวมถือว่าค่อนข้างเงียบ ที่นี่ยังมีคนเข้ามาพักไม่เต็ม

อาจเป็นเพราะเพิ่งสร้างแล้วเสร็จนั่นแหละ

อีกหน่อยคนคงเข้ามาจนเต็ม อาจจะคึกคักจนกลายเป็นความวุ่นวายเหมือนหอพักเก่าที่เธอเพิ่งย้ายมาก็เป็นได้

มุกต้มมาม่าทานเสร็จเรียบร้อย อาบน้ำเปลี่ยนมาอยู่ในชุดนอน ตอนนี้เหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรอย่างอื่น หญิงสาวปูที่นอนสำเร็จรูปแล้วล้มตัวนอนลง มือถือก็ไม่เล่น ปิดเสียงเอาไว้

ความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจากงาน ทำให้หญิงสาวสามารถหลับสนิทได้อย่างรวดเร็ว ไม่มีอะไรติดค้างในใจแม้แต่เรื่องเดียว

แต่แปลก...

หลับไปแล้ว ทว่าทำไมมองเห็นตัวเองเหมือนลุกขึ้นมานั่งงง ๆ อยู่ ไม่ใช่แค่นั่ง กลับขยับลุกขึ้นแล้วเปิดประตูก้าวออกไปข้างนอก

นี่มันเวลาไหนแล้ว ข้างนอกค่อนข้างเงียบ

ลมโชยผ่านมาเบา ๆ เท่านั้น ก็รู้สึกขนลุกซู่

จะก้าวออกไปทำไม?

มุกแปลกใจตัวเอง เหมือนรับรู้ทุกอย่าง แต่กลับไม่สามารถบังคับตัวเอง ไม่สามารถฝืน ไม่สามารถหากเหตุผลมารองรับ

เธอกำลังก้าวออกจากห้อง ก้าวไปตามทางเดินของชั้นนั้น

ราวกับว่าเวลานั้นอยู่เพียงลำพังภายในหอพัก ประตูแต่ละห้องปิดสนิท ไม่มีเสียงใด ๆ ที่บ่งบอกว่ายังมีคนไม่นอนหลงเหลืออยู่

หญิงสาวหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง ก่อนที่ประตูห้องนั้นจะค่อย ๆ เปิดออกเอง

มุกขยับก้าวเข้าไป ประตูก็งับปิดลง ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นห้องที่มีคนอยู่ เพราะว่าสภาพที่แลเห็นนั้นน่าจะเป็นห้องที่ถูกปล่อยทิ้งร้างเอาไว้ ข้าวของระเกะระกะ ที่นอนยับ และมีคราบสีดำเปรอะเปื้อน ตู้เย็นสภาพเก่าไม่ทำงาน สายหลุดจากเต้าเสียบวางอยู่กับพื้น ถ้วยชามก็เป็นคราบสีดำและเห็นเป็นลักษณะเหมือนเห็ดราขึ้น หม้อหุงข้าวไฟฟ้า ฝาปิดไม่สนิท สภาพแบบเดียวกับข้าวของที่ถูกทิ้งร้างอย่างอื่น ตู้เสื้อผ้าแบบพลาสติกยังเปิดอ้าทิ้งเอาไว้ ยังคงมีเสื้อผ้าแขวนและพับอยู่ในนั้น หญิงสาวได้กลิ่นตุ ๆ อับชื้น เป็นบรรยากาศที่ไม่น่าจะเข้ามาสำรวจดูเอาเสียเลย

มุกพยายามเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา เธอเข้ามาในนี้ได้ทำไม และเข้ามาเพื่ออะไร เธอควรจะนอนหลับพักผ่อนให้สมกับความง่วงและเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน

เธอควรจะไปได้แล้ว

มุกหมุนร่าง แต่ไม่ทันได้ขยับก้าวหรอก เพราะจู่ ๆ ห้องน้ำเปิดผางออกมาพร้อมกับร่างของชายหญิงคู่หนึ่ง

หญิงสาวหน้าชา ตัวแข็งทื่อ เพราะสภาพของชายหญิงคู่นั้นเปลือยเปล่า พวกเขาเฉียดกรายร่างของเธอไปที่เตียงโดยไม่ได้สนใจเธอสักนิดเดียว

ชายหญิงเปลือยเปล่านอนลงบนที่นอน หยอกล้อกัน เสียงคิกคัก

มุกกลั้นใจ ค่อย ๆ เหลียวไปมอง ก่อนที่ม่านตาของเธอจะเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะภายหลังเสียงหัวเราะคิกคักของชายหญิงทั้งคู่

มันกลายเป็นกามสังวาสที่กำลังเกิดขึ้น โดยมีเธอยืนมองอยู่ภายในห้องเดียวกัน

มุกยกมือปิดปาก ขยับถอยหลังกรูดไปที่ประตูห้อง ดูเหมือนว่าประตูจะเลื่อนเปิดออกเอง เธอจึงเบียดร่างออกไป

งับประตูลง หูยังคงแว่วได้ยินเสียง คราวนี้ไม่ใช่เสียงหัวเราะคิกคิกอีกแล้ว แต่กลับกลายเป็นเสียงของหญิงชายที่กำลังเริงสวาท

มุกผละออกจากห้องนั้น ก้าวยาว ๆ เพื่อจะกลับห้องของตัวเอง แต่แล้วขณะกำลังจะขยับก้าว กลับแว่วได้ยินเหมือนเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากหญิงสาว

ไม่ใช่แค่แว่ว แต่เป็นเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องที่เธอเพิ่งผละจากมา

มุกเพิ่งรู้ตัวตอนนี้เองว่า เธอกำลังเกิดอาการกลัวขึ้นมาอย่างสุดขีด แต่เจ้าความกลัวนั้นก็มีมากพอ ๆ กับความกล้าหาญที่ซุกซ่อนอยู่ในความเป็นเธอเช่นเดียวกัน

หญิงสาวหันขวับแล้วตัดสินใจกลับไปที่ห้องนั้น กระชากประตูเปิดออก

คุณพระช่วย!

ภาพที่เธอเห็นว่ามีชายหญิงกำลังเริงรักเริงสวาทอย่างถึงพริกถึงขิงนั้น กลับกลายเป็นเพียง...ความว่างเปล่า

ที่นอนขนาดใหญ่หนายังคงสภาพเหมือนถูกทิ้งร้างมานาน เหลือเพียงคราบสีดำเปรอะเปื้อนอยู่ตามจุดต่าง ๆ และภายในห้องไม่ได้มีชายหญิงหรือใครอื่นอยู่เลย

แล้วภาพที่เธอเห็นเมื่อครู่ล่ะ หมายความว่าอย่างไร

หญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย ขณะขยับก้าว...ก้าวเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้งและเริ่มต้นสำรวจอย่างจริงจัง เธอเดินไปหยุดหน้าประตูห้องน้ำที่ยังเปิดแง้มอยู่

เอี๊ยดดด...

เธอเลื่อนเปิด ความฝืดของบานพับทำให้มีเสียงแว่วขึ้น แม้ว่าไม่ได้ดังมาก ทว่าความเงียบของบรรยากาศขณะนั้น กลับขับให้เสียงเพียงเล็กน้อยดังขึ้นผิดปกติ

หญิงสาวกลั้นใจมองเข้าไปข้างในห้องน้ำ

พลัน! หัวใจของเธอแทบหยุดเต้น เพราะพบว่ามีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งสภาพเปลือยเปล่านั่งบนโถส้วมคอพับคออ่อนไปทางด้านหลัง

ที่สำคัญที่สุด บริเวณลำคอเห็นร่องรอยบาดแผลถูกเชือดเหวอะหวะ

ความตื่นตระหนกยังไม่หมดเพียงเท่านั้น เพราะจู่ ๆ ศพของผู้หญิงเปลือยเปล่าคอหักพับกลับสามารถยกศีรษะขึ้นมาตั้งได้เอง

ดวงตาที่เบิกถลนจ้องเขม็งมาที่มุก

ลิ้นที่อยู่ในลักษณะจุกปากค่อย ๆ ยาวออกมา และแล้วแขนที่ห้อยอย่างสภาพศพก็ขยับยกขึ้น เช่นเดียวกับริมฝีปากของศพทำท่าเหมือนจะขยับพูด

มุกเย็นเฉียบไปทั้งร่าง แต่หัวใจตรงกันข้าม กระตุกรัวราวกับจะหลุดออกมานอกอกเสียเดี๋ยวนั้น

“กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด!”

เสียงกรีดร้องลั่นนั้นทำให้มุกสะดุ้ง แล้วพับร่างลุกนั่ง เหงื่อโซมกาย หลุดปากพึมพำออกมา

“ฝันไปหรือเนี่ย”

ใช่! เป็นเพียงความฝัน แต่มันเป็นความฝันที่ยังคงเด่นชัดราวกับเหตุการณ์จริง

หญิงสาวขยับลุกขึ้น มองไปรอบ ๆ ห้องของตัวเอง ยังคงเป็นสภาพห้องของเธอเองที่เธอเป็นคนทำความสะอาดอย่างหมดจด

นึกถึงความฝันเมื่อครู่ ก่อนจะขยับร่างลุกขึ้นแล้วเปิดประตูก้าวออกจากห้องไปจริง ๆ

บรรยากาศเวลาเงียบสงัดมาก หญิงสาวได้ยินเสียงฝีเท้าของตัวเอง ได้ยินจังหวะการเต้นของหัวใจ และรับรู้ถึงการรำเพยของสายลม

หัวคิ้วของหญิงสาวขมวดเข้าหากัน เพราะ...พบว่า เหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในความฝันอีกครั้ง แต่ว่ามันคือความจริง

มีห้องแบบเดียวกับที่เห็นในความฝัน อยู่ห่างจากห้องของเธอไปอีก 3 ห้อง

มุกไปหยุดอยู่หน้าห้องที่สี่ ยังไม่ทันจะทำอะไร ลูกบิดก็หมุนเอง แล้วประตูห้องก็เปิดออก น่าแปลก หญิงสาวไม่ได้รู้สึกกลัวเท่ากับความอยากรู้อยากเห็น

เธอก้าวเข้าไปข้างใน แล้วม่านตาของหญิงสาวก็เบิกกว้าง เพราะคราวนี้ภาพที่เธอเห็นนั้นก็คือ

มีร่างเปลือยเปล่าของผู้หญิงคนที่เธอเห็นในความฝันนั่งอยู่บนที่นอน เนื้อตัวบวมฉุมีน้ำเหลืองน้ำหนอง ลำคอมีร่องรอยของการถูกเชือด

สภาพแบบนั้นควรจะเป็นศพ แต่กลับสามารถขยับเขยื้อนทำท่าจะลุกขึ้น

มุกถอยกรูดออกมาจากห้อง แผ่นหลังชนเข้ากับร่างของใครคนหนึ่ง เธอสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง หันขวับไปมอง ก่อนจะหลุดปากละล่ำละลัก หัวใจราวกับจะกระดอนหลุดออกมานอกอกเสียเดี๋ยวนั้น เพราะว่าร่างที่เธอถอยหลังออกมาชน เป็นชายลักษณะเหมือนกับ...ตายมานานแล้ว!