ผีปอบยาย

ผมน่ะเป็นเขยกทม.คนนึงที่ตามไปอยู่บ้านเมีย ในเขตอำเภอเมืองบุรีรัมย์ เมื่อ30ปีที่แล้วบรรยากาศไม่ต้องพูดถึง ความเชื่อที่มีในท้องถิ่นเกิดและมีขึ้นมากมาย

ผมได้ทันเรื่องผีแม่ม่าย ที่ชาวบ้านต้องเอาหุ่นฟางมาตั้ง เอาปลัดขิกอันเท่าขา มาตั้งแขวนไว้หน้ารั้วบ้าน เอากล้วยมาเเขวน อันนี้เด็ดสุด ผมเด็ดกินตลอดทาง555 ไม่ใช่ลบหลู่ แต่ไม่เชื่อเลยครับ เพราะชาวบ้านพากันหวาดกลัว เเม้หมาที่เลี้ยงไว้จะออกมาเห่าทั้งคืน ก็ไม่กล้าโผล่หน้าออกมาดูกัน พอตอนเช้า รถไถนาเครื่องสูบน้ำไปแล้ว ผีปอบแม่ม่ายเอาไป555

พูดถึงผีปอบผมพลันนึกถึงยายคนนึง เป็นแม่ของไอ้เขยคนโต เเกเป็นคนสติไม่ดี แกไม่พูดเลย จนผมนึกว่าเเกเป็นคนใบ้ แต่เมียบอกไม่ใช่ เเกพูดได้แต่ไม่พูดมาเป็นสิบปีได้และ วันๆเเกจะเดินไปทั่ว ไปทั่วจริงๆเคยเดินหายไปเป็นปี ลูกๆไปตามเจอเกือบข้ามออกอีกจังหวัดนึง ผมเคยทักทายแก แกได้เเต่หันมามองและเเสยะยิ้มให้เเบบช้าๆ แบบตัวสล็อตเลย สยองขนลุกเลยผม 1ปี2ปีที่เห็นแกเดินหายไปหายมา

"ไม่ได้! ยายเป็นอะไรยายพูดไม่ได้ไม่ใช่หรอ"

ผมเริ่มเสียงดัง พ่อตาได้ยินเสียงก็เดินออกจากห้องมาดู

"คุยกับใครล่ะนั่น?"

"อ๋อ ยายสิแก อ้าว หายไปแล้ว"   ผมชะเง้อออกไปนอกบ้าน เห็นหลังเเกไวๆ

"ฮึง บอกเเล้วอย่าออกมาไปนอนไป คนกรุงเทพมันมึนเเท้ว้า" นั่นโดนด่าอีกผม

วันรุ่งขึ้น เรื่องนี้ก็ออกจากปากผม แบบไม่เกรงใจใคร ชาวบ้านคุ้มอื่น ก็ปอบนะสิน้าบ่าวไม่มีอย่างอื่นหรอก แต่คุ้มพี่น้องเมียผมโดยเฉพาะไอ้เขยใหญ่และน้องชาย มีการไม่พอใจนิดๆ

ด้วยเหตุนี้ผมกลับกรุงเทพ พาเมียและลูกต้วเล็กมาอยู่ห่างมัน ผีปอบ ผมไปอีกครั้ง20ปีต่อมาพ่อตาเสีย ไอ้เขยใหญ่ก็ลืมความบาดหมางครั้งนัันไปแล้ว ยาย แม่แกเสียไป10ปีที่แล้ว แกเดินออกไปถนนใหญ่โดนรถบรรทุกชนแล้วเหยียบร่างแกจนเละไม่เหลือเลย เหลือแต่ส่วนหัวที่หลุดกระเด็นไปอยู่ข้างทาง สยดสยองมาก ไอ้หำหลานชายตัวเล็กๆตอนนั้นตอนนี้เป็นหนุ่มใหญ่

"น้าบ่าวเชื่อไหม?ตอนที่เขาเอาศรีษะยายแกมาทำพิธีตามศาสนาน่ะ แกยิ้มอยู่นะน้าบ่าว"  โอย อโหสิกันไปดีนะยาย นึกภาพรอยยิ้มแกขนลุกเลยผม