สวัสดีครับหลังจากจากที่ห่างหายไปนาน วันนี้ผมจะมาแชร์ประสบการณ์การขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของผม บอกก่อนเลยว่า ผมเป็นคนที่กลัวความสูงมาก(กอไก่ล้านตัว) เวลาที่ขึ้นที่สูงก็จะมีอาการเสียว สั่น หวาดระแวงและกลัวมากๆ แต่เนื่องจากผมต้องไปทำธุระด่วนบางอย่าง และเพื่อประหยัดเวลาในการเดินทาง การขึ้นเครื่องบินจึงเป็นทางเลือกที่ครอบครัวผมแนะนำ ซึ่งผมอยากนั่งรถไฟไปแต่ครอบครัวเห็นว่าใช้เวลานานทางครอบครัวเลยจองตั๋วเครื่องบินให้ผม และพวกท่านบอกว่าถ้าพิชิตความกลัวนี้ได้เราจะเก่งขึ้นอีกระดับ ซึ่งผมเองก็กลัวและตื่นเต้นมากๆ วันที่ต้องเดินทางผมนอนไม่หลับทั้งคืน ผมคิดไปต่างๆ นานา แม้ว่าจะพยายามขมตาหลับแต่ก็ไม่ได้ผล ผมเลยเล่นมือถือจนถึงตอนเช้า ผมถึงสนามบินเวลา 06:35น. ผมเล่นมือถือจนถึงตอนเช้า แต่มันก็ไม่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเลย พอไปถึงสนามบินก็ไปเช็คอิน เนื่องจากเวลาเครื่องออกคือ 08:30น.แล้วก็ไปโหลดกระเป๋า ซึ่งตอนนี้ผมยังมีพ่อที่ค่อยบอกว่าต้องทำอย่างไรบ้าง และก็ถึงเวลา 07:30น. เจ้าหน้าที่ได้ประกาศให้ไปรอที่เกจ ซึ่งก่อนเข้าเราก็ต้องทำการสแกนที่ประตูเพื่อเดินเข้าไปยังเกจ สามารถสังเกตได้จากตั๋วเครื่องบิน และเมื่อถึงเวลา 08:00น.เจ้าหน้าที่ตรวจตั๋วก็ได้เรียกขึ้นเครื่องบิน ขอบอกเลยว่าเป็นครั้งแรกที่ผมขึ้นเครื่องบินเป็นการเดินทางคนเดียวของผมเลย พอเข้าไปในเครื่องก็มีแอร์โฮสเตสมายืนรองตอนรับและผมเลยขอให้เขาช่วยหาที่นั่งของผม เพราะผมไม่รู้เลยว่าที่นั่งตรงไหน แต่พี่เขาใจดีพาผมเดินไปนั่งยังที่นั่ง และก็ยังดีที่ที่นั่งของผมไม่ติดหน้าต่าง แต่แล้วเครื่องก็ออกเวลา 08:13น. ซึ่งออกก่อนเวลา ช่วงนั้นใจผมสั่นมาก เครื่องได้วิ่งตามรันเวย์ ไม่นานก็มีพี่แอร์โฮสเตสมาสาธิตอุปกรณ์ต่างๆ ที่สำคัญ และหลังจากที่สาธิตเสร็จเครื่องก็ได้ทำการวิ่งเร็วขึ้น และตัวเครื่องก็ได้ยกขึ้น ผมรู้สึกถึงแรงโน้มถ่วงที่กดตัวผมให้ติดที่นั่ง ผมเลยมองออกไปยังหน้าต่าง ผมได้เห็นวิวในแบบที่นกมอง ตอนแรกผมกลับคิดว่าน่ากลัว แต่พอเครื่องบินบินได้ระดับ ผมกลับรู้สึกสบายใจ และกลับชอบ ประมาณ 20 นาทีที่เครื่องบินอยู่บนฟ้า มันทำให้ผมไม่กลัวแล้ว และกลับชอบ ไม่นานนักเครื่องก็ลงจอด เป็นการลงจอดที่นิ่มมากผมไม่รู้สึกสะเทือนเลย พอเครื่องจอดทุกคนต่างพากันเอากระเป๋าที่อยู่เหนือศีรษะแต่ของผมไม่มีเพราะผมโหลดเอาไว้ ผมเลยรีบเดินตามคนที่นั่งข้างผมเพราะผมไม่รู้ว่าที่เอากระเป๋าอยู่ตรงไหน แต่ระหว่างทางเองก็มีป้ายบอกเป็นระยะๆ และกอดออกจากเครื่องแอร์โฮสเตส ก็ได้บอกว่ากระเป๋าอยู่ที่สายพานที่เท่าไหร่ และพอกระเป๋ามาถึงผมก็หยิบแต่เนื่องจากน้ำหนักกระเป๋าค่อนข้างเยอะผมเลยขอให้พนักงานช่วย ซึ่งพวกพี่เขาก็เติมใจและบริการด้วยหน้าตายิ้มแย้ม พอได้กระเป๋า ผมก็เดินออกมาเพราะพี่สาวของผมมารอรับ แล้วจากนั้นผมกลับบ้าน จบไปแล้วกับประสบการณ์ขึ้นเครื่องบินครั้งแรก ตอนแรกที่ผมกลัวและกังวลมากแต่ในความเป็นจริงมันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด และผมก็หายกลัวความสูงไปเลย หวังว่าจะพอเป็นแนวทางหรือใครที่ยังเดินทางไม่เป็นก็สามารถใช้เทคนิคการเดินตามแบบผมได้ แต่ยังไม่จบครับ ผมอยากฝากสถานที่ท่องเที่ยวที่ผมชอบไปในจังหวัดขอนแก่นให้เพื่อนๆ ได้ศึกษาเผื่อว่าจะมีคนสนใจอยากมาเที่ยวจังหวัดทางภาคอีสานดู รับรองว่าสวยและน่าเที่ยว อุทยานแห่งชาติน้ำพอง วิวตอนพระอาทิตย์ตกดินครับ สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก โดยสามารถเดินทางได้ตามเส้นทางนี้เลยครับ หากเดินทางเส้นทางสีเขียวจก็จะผ่าน เขื่อนอุบลรัตน์ และหาดบางแสน2 ซึ่งก็เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่คนนิยมมาท่องเที่ยวกันมาก ช่วงเทศกาลคนจะเยอะมาก และตามทางยังมีร้านขายอาหารที่วิวสวย มีรีสอทที่ติดธรรมชาติ และราคาเองก็ยังมีถูกและแพงตามทำเลและช่วงเดือนนั้นๆ แต่หากเดินทางตามเส้นสีแดงจะใช้เวลาเดินทางค่อนข้างน้อยเพราะรถจะไม่ติด และยังมีสถานที่ท่องเที่ยวที่ไม่ห่างกันนักคือ สถานที่ท่องเที่ยวหินช้างสี แต่วันนี้เราจะมาแนะนำ อุทยานแห่งชาติน้ำพอง ว่าทำไมเราถึงชอบไป เหตุผลหลักๆ คือมีที่ให้เรานั่งเล่นดูวิวและยังมีศาลาหรือที่เอาไว้นั่งกินข้าว คนส่วนใหญ่ที่มาจะมาใช้เวลาครอบครัวกัน น้ำทะเลสาปสามารถลองเล่นได้ คนในพื้นที่เองก็จะไปหาปลาและหาหอยจากแหล่งน้ำนี้ ทำให้สามารถเห็นถึงวิถีชีวิตของชุมชนใกล้เคียง หรือใครอยากหาปลาหรือหอยก็สามารถหาได้และสามารถทำกินได้ ณ ที่แห่งนั้นเลย ช่วงนี้น้ำลด สามารถนำรถยนต์ลงไปจอดที่ชายหาดได้ หวังว่าทุกคนจะชอบการรีวิวการขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของผมนะครับและสถานที่ท่องเที่ยวที่ผมนำมา ผมหวังว่าทุกคนจะชื่นชอบและมาเที่ยวที่จังหวัดขอนแก่นกันเยอะขึ้นเรื่อย และที่ขอนแก่นเองยังมีแหล่งท่องเที่ยวที่รอให้คนมาเที่ยวกัน ไว้ครั้งหน้าผมจะมาแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวนะครับ ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ แล้วเจอกันใหม่ *เนื่องจากตอนนั้นผมรีบเลยไม่ได้ถ่ายรูปและขั้นตอนต่างๆ มาผมเลยไม่มีรูปใส่นะครับ ไว้รอผมรีวิวอุทยานแห่งชาติน้ำพองแบบเต็มนะครับ