ชีวิตเด็กใต้ในถิ่นอีสาน

ผมชื่อจูนครับ เป็นเด็กใต้ที่มาอยู่อิสาน หลายคนคงคิดว่าเป็นเด็กใต้แล้วยังไง ผมจะเล่าให้ฟัง

เคยสังเกตไหม? ต่อให้เป็นคนภาคเดียวกัน หรือแค่ต่างครอบครัวก็มีวัฒนธรรม ภาษา และวิถีชีวิตที่ต่างกันแล้ว ส่วนผมที่เป็นเด็กต่างภาคนะเหรอ!! ไม่ต้องพูดถึงเลย เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องสนุกๆ ปนความมึนๆ เหล่านี้ให้ฟัง

เรื่องเริ่มจากผมมาเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในภาคอิสาน โดยคนส่วนใหญ่มักจะถามว่าทำไมผมมาเรียนที่นี่ เหตุผลน่ะเหรอ ผมสอบติดไงครับ ฮา ฮา นั่นเป็นแค่เหตุผลส่วนหนึ่ง ที่จริงผมอยากออกจากบ้านมาใช้ชีวิตต่างถิ่น ผมขอแนะนำตัวแค่นี้ละกัน กลัวหลายๆ คนจะเบื่อและพาลคิดว่า”กูต้องรู้จักมึงไปทำไม”

เข้าเรื่องกันดีกว่าครับ ที่ผมจะเล่าคือประสบการณ์ที่ผมพบเจอในช่วงมหา’ลัย

เริ่มจากเรื่องแรกเลยละกัน มุมมองต่ออาหาร ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่นี่ถึงชอบหมูกระทะกันขนาดนั้น เมื่อเทียบกับที่ที่ผมเคยอยู่ ถ้าถามว่าคนที่นี่กินหมูกระทะกันบ่อยขนาดไหนน่ะเหรอ บางช่วงแทบจะกินแทนมื้อเย็นเลยก็ได้

เรื่องต่อไปต่างจากเรื่องที่แล้วหน่อยนึงครับ ตรงที่ผมไปล้างสมองคนอื่นแทน คำว่า ‘พา’ เพื่อนๆ บอกว่าคำนี้มักใช้กับสิ่งมีชีวิต แบบจูงมา ลากมา หรืออะไรประมาณนั้นครับ ไม่ใช่การใช้กับสิ่งของ แต่ที่บ้านผมการนำอะไรสักอย่างมาด้วยใช้ ‘พา’ ทั้งหมดแหละ ถึงแม้เพื่อนๆ ที่นี่จะบ่นอย่างนั้น แต่ปัจจุบันก็ ‘พา’ มาเหมือนผม เซ่น พาหนังสือมาป่าว??

พอแค่นี้ก่อนละกัน ยังมีเรื่องวิถีชีวิต การท่องเที่ยวในถิ่นอิสานอีกเยอะ ไว้มีโอกาสจะมาเล่าให้ฟัง แต่เชื่อผมเถอะครับ บางครั้งสิ่งเล็กๆ น้อยๆ จากความต่างก็เป็นวิถีชีวิต และอะไรที่เคยคิดไว้ถ้าไม่เจอจริงๆ ก็ไม่มีทางเข้าใจมันหรอก จนกว่าคุณจะได้เจอด้วยตัวเอง

“คำบอกเล่าก็คือคำบอกเล่า แต่อาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมด”