อื่นๆ

[เล่าเรื่องผี] - ตอน ห้องนาฏศิลป์

533
คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ
[เล่าเรื่องผี] - ตอน ห้องนาฏศิลป์

สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องใหม่มาเล่าให้ฟัง เตรียมพร้อมขนหัวลุกกันหรือยัง? นี้เป็นประสบการ์ณที่เกิดขึ้นกับตัวเองจริง! หรืออาจจะเป็นเรื่องแต่งก็เป็นไปได้นะคะ ลองใช้วิจารณญาณในการอ่านและทำความเข้าใจด้วยนะคะ


เรื่องมีอยู่ว่า.... เป็นเวลาช่วงพักเที่ยง ฉันกินข้าวอิ่มแล้วฉันจึงขึ้นเรียนก่อน เพราะฉันไม่อยากรอเพื่อน ๆ กินข้าว โรงอาหารมันมีกลิ่น ทำให้ฉันหิวมันทำให้เวียนหัว ฉันจึงขึ้นห้องมาก่อนถึงคาบวิชาดนตรีนาฏศิลป์ที่ห้องนาฎศิลป์

ฉันมานั่งรอที่ห้องนาฎศิลป์ มีความเงียบ เงียบมากจริง ๆ มีแค่เสียงลมจากด้านนอกห้อง และเสียงกิ่งไม้กระทบกันเบา ๆ เท่านั้น ฉันมองไปรอบๆห้อง มีเครื่องดนตรีมากมาย ไม่ว่าจะเป็นซอด้วง ซออู้ ระนาดเหล็ก ระนาดเอก ขลุ่ย และยังมีอังกะลุง ที่ฉันมักเล่นกับเพื่อนเป็นประจำในคาบที่แล้ว ฉันไม่เคยเล่นดนตรี ไม่ว่าจะเป็นดนตรีสากล ดนตรีไทย แต่ฉันชอบนะ ถ้ามีคนสอน ฉันคงเล่นเป็นทุกอย่างแน่ ๆ เลย เพราะว่าฉันชอบมาก ฉันชอบเครื่องดนตรีทุกชนิด แต่ฉันเล่นไม่เป็นสักชนิดเลย แย่จัง !

Advertisement

Advertisement

รอไปรอมาจนรู้สึกเบื่อ ไม่รู้เหมือนกันว่ามีอะไรโดนใจฉันจึงค่อย ๆ เดินไปรอบ ๆห้อง และไปหยุดอยู่ที่ระนาดเอก ขณะที่ฉันไปแตะตัวระนาด จู่ ๆ ก็มีเสียง เสียงด้านหลังนั้นเป็นเสียงกลองดัง ตึ่ง  ! ต่อด้วยเสียงเครื่องดนตรีอื่น ๆ ที่ไม่ใช่กลอง เสียงเพลงที่คล้าย ๆ กับเพลงไหว้ครูนาฏศิลป์ไทย

ในห้องนาฏศิลป์มีกระจกมากมาย ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม ฉันหันหลังให้กับกระจก  และฉันมีความรู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนรำอยู่ข้างหลังของฉัน  ด้วยเสียงที่  เสียงเท้าเหยียบบนพื้นเป็นจังหวะ  ค่อยๆขยับสลับข้างช้า ๆ ดังเบา ๆ   ตึง !

ฉันสัมผัสได้เหมือนเป็นภาพนิมิต ว่าคนข้างหลังของฉันนั้น สวมใส่ชุดไทยโบราณมีกระดิ่งที่ข้อเท้าทั้งสองข้างและสร้อยข้อมือเครื่องประดับองค์เต็มเครื่อง ใส่ชฎาเหมือนนางรำ มีดอกไม้ทัดอยู่ที่ข้างหู  และทำท่าตั้งวงและเริ่มรำ จากนั้นก็มีเสียงเพลงขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เธอรำไปทำทำนองเพลง  เหมือนมีเครื่องดนตรีใหญ่และนางรำ  อยู่ข้างหลังของฉัน  แน่นอน ! ว่าฉันจะไม่หันไปมองเพราะฉันอยู่ในห้องนี้คนเดียว  และไม่นานนักเสียงเพลงก็หยุดลง  แต่กลับมีเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ ๆ จากทางด้านหลังของฉันมากขึ้นเรื่อย ๆ  เสียงเท้านั้นหยุดอยู่ข้างหลังของฉัน และมีเสียงลมหายใจกระซิบที่ข้างหูของฉัน

Advertisement

Advertisement

"อยากเรียนไหม ถึงเวลาแล้วเจ้าก็จะได้เรียนเอง "

จากนั้นเสียงเพลงหยุดลง แล้วทุกอย่างก็กลับไปสู่สภาวะปกติ ฉันค่อย ๆ หันหลังกลับมาก็ไม่ได้เห็นสิ่งใด หรือ แม้แต่เสียงเพลง หรือ นางรำ หลังจากนั้นฉันก็เก็บกระเป๋าแล้วก็เดินออกไปจากห้องนาฎศิลป์ ไปนั่งอยู่ข้างหน้าห้องรอให้เพื่อน ๆและคุณครูเข้ามาในห้องก่อนที่จะเริ่มเรียน.

จบ.

ผู้เขียน : โต๊ะเขียนหนังสือ

ขอบคุณค่ะ

คัดลอกลิงค์
คัดลอกลิงค์
แจ้งตรวจสอบ

ความคิดเห็น

กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อทำการคอมเม้นต์