ยังห่วง..

# ยังห่วง #

ผมนั่งทำงานอยู่ที่ห้องโถงเงียบ ๆ ตามลำพัง เพราะต้องใช้ความคิดและความสงบ วันนี้ฝนตกเมื่อช่วงบ่าย และเพิ่งซาเม็ดได้ไม่เกิน 2 ชม. อากาศจึงค่อนข้างเย็นสบาย

ที่บ้านผมเป็นหมู่บ้าน ผมอยู่กลางซอยนาน ๆ จะมีรถวิ่งผ่านมาสักคัน ส่วนใหญ่ก็จะคนในหมู่บ้าน เข้า ๆ ออก ๆ
กันเป็นประจำ

เสียงฝีเท้าคนเดินผ่านไปมาบนถนน ผมได้ยินถนัดเพราะห้องทำงานห่างจากถนนไม่เกิน 15 เมตร ถ้าเปิดผ้าม่านก็จะสามารถมองเห็นได้ว่า..
ใครเป็นใคร..3 ทุ่มกว่าผ่านไป
ผมปิดผ้าม่านเพราะต้องการใช้สมาธิในการทำงาน

ยิ่งดึก..ยิ่งเงียบ..อากาศค่อนข้างชื้นเย็น ผมกำลังจรดปลายปากกาขึ้นย่อหน้าที่สอง..ก็มีเสียงฝีเท้าคนเดินลากรองเท้าดังขึ้นอยู่บนถนน..ผมยกปากกาขึ้นแล้วถือค้างอยู่อย่างนั้น....เพราะตั้งใจฟังเสียงการลากฝีเท้า เสียงเดินลากรองเท้า เหมือนคนค่อย ๆ เดิน
และเดิน ผ่านหน้าบ้านผมไป

ผมเดินไปดับไฟในห้อง และต้องการดูให้แน่ชัดว่า..ที่เดินอยู่ข้างนอกนั้นคือใคร ?? กัน พร้อมใช้มือค่อย ๆ แง้มผ้าม่านมองฝ่าความมืดออกไป

ไฟริมถนนพอช่วยทำให้ได้เห็นถนัด ผมเพ่งสายตาไปที่ร่างนั้น....ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ผมถึงกับหนาวยะเยือกขนลุกชันโดยไม่ตั้งใจ....
แข้งขาอ่อนไร้เรี่ยวแรงที่จะก้าวเดิน
พูดได้ว่าเกือบล้มทั้งยืน....

ชายแก่นุงโจงกระเบนสีมอ ๆ
ไม่ใส่เสื้อ หลังโค้งงอไปข้างหน้าเล็กน้อย ผยุงกายโดยใช้ไม้เท้าเพราะขาที่ก้าวไม่ค่อยจะไหวเลยต้องใช้ไม้เท้าเป็นตัวช่วย....ร่างนั้นค่อย ๆ เดิน
ลากฝีเท้าผ่านหน้าบ้านผม...
ในระยะ 15 เมตร ทำให้ผมเห็นใบหน้าได้ถนัด จนถึงกับต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจขวัญผวาเป็นที่สุด

" คุณปู่ !!!!!!! "

ร่างนั้นค่อย ๆ หันมาทางผม แล้วก็จางหายไปในความมืด..

_________________________