มาลัยเจ้าที่

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ประสบกับตัวฉันเองตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กอนุบาล และก็ทำให้ฉันกลัวศาลพระภูมิเจ้าที่ประจำบ้านมาตั้งแต่นั้น เพราะรู้ว่าเป็นสิ่งศักดิ์ที่ให้คุณและให้โทษได้เสมอ

ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ของเล่นที่หาง่ายและราคาถูกที่สุดก็คือ การเล่นดินเล่นทราย  พี่ชายข้างบ้านที่แก่กว่าฉันสามปีมักจะเดินมาเล่นกับฉันในตอนเย็นหลังจากกลับจากโรงเรียน บริเวณที่เราชอบไปเล่นด้วยกันคือกองทรายข้างศาลเจ้าที่ของบ้านฉันเอง

จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าวันนั้นเราสองพี่น้องเล่นก่อกองทรายแข่งกัน ใครประดับได้สวยกว่าของคนนั้นชนะ พี่ชายใช้ก้อนหินมาเรียงประดับ ส่วนฉันเก็บดอกไม้มาแต่งกองทรายของตนเอง  วันนั้นใครชนะไม่รู้...แต่หลังจากวันนั้นฉันกลายเป็นเด็กที่เดินไม่ได้

ที่บ้านพาฉันไปโรงพยาบาล ปรากฎว่าขาของฉันปกติดี ญาติบางคนบอกว่าฉันขี้เกียจไปโรงเรียน แต่สาบานเถอะว่าฉันลุกขึ้นยืนไม่ได้เลย เมื่อพึ่งหมอแผนปัจจุบันไม่ได้ ปู่ย่าก็พาฉันไปหาหมอชาวบ้านที่เป็นหมอพ่นเป่า ท่านอายุราว 70 ปี ดูมีความรู้ทางวิชาอาคม ปู่อุ้มฉันไปนอนที่ชานบ้านของท่าน และบอกเล่าอาการของฉันว่าอยู่ดีๆ ก็เดินไม่ได้อย่างไม่มีสาเหตุ

ขอบคุณภาพโดย MeiEl จาก Pixabay