นางสวัสดีร้องไห้...😥😥😥

คืนนั้นก่อนนอน.......ผมไหว้พระสวดมนต์....แต่รู้สึกได้ว่าบรรยากาศดูเงียบเหงาวังเวงพิกล อากาศเย็นจนผิดปกติทั้งที่เปิดแอร์อุณหภูมิเท่าเดิม เสียงหมาบนท้องถนน 3 - 4 ตัวพากันเห่าหอนระงมไปหมด....เหมือนกับว่าพวกมันเห็นอะไรบางอย่าง....ต้นมะม่วงข้างบ้านพากันพัดโอนเอนลู่ไหวไปตามแรงลมที่กรรโชกครั้งแล้วครั้งเล่า....กิ่งมะม่วงเสียดสีกับหลังคา  ฟังดูแล้วน่ากลัว ราวกับท่านเคาท์แดร็กคิวล่า กำลังจะออกล่าเหยื่อ....เสียงหวีดหวิวของลมที่พัดทำเอาขนแขนของผมลุกชูชันไปทั่ว...ลมที่โหยหวนด้านนอกดังราวอย่างกับว่าพายุใหญ่กำลังเคลื่อนตัวทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าฝน ผมไม่ใช่คนกลัว... แต่วันนี้ชวนให้รู้สึกเสียวหลังยังไงพิกล

ผมกำลังนอนพอได้เคลิ้ม ๆ ครึ่งหลับครึ่งตื่น พลันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ แล้วพูดเบา ๆ ขึ้นมาว่า“ “ “ พ่อ พ่อจ๋า หนูเหงา “
“ พ่อ พ่อจ๋า หนูเหงา หนูไม่มีเพื่อน “
เธอพูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ น้ำเสียงนั้น ฟังดูเนิบนาบ เชื่องช้า แผ่วเบา แต่เยือกเย็น ชวนให้ขนหัวลุก...ผมงัวเงียลืมตาขึ้น ก็เห็นผู้หญิงสาว นุ่งผ้าถุงสีเขียว ห่มสไบสีเข้มผมมวยเกล้าขึ้น ใบหน้าขาวนวลแต่ดวงตากลับแดงกล่ำ เธอนั่งคุกเข่าข้าง ๆ เตียงที่ผมนอนอยู่ ผมมองดูภาพนั้นนิ่งอยู่พอสมควรโดยที่ไม่ได้ขยับร่างกายเลย ถึงแม้จะอยู่ในที่สลัว ผมก็พอมองเห็นได้อย่างชัดเจน และคิดว่า หูและตาไม่ฝาดเป็นแน่ ผมกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้ตนเองแน่ใจว่า ไม่ได้หลับและฝันไป.......พอตั้งสติได้สักพักอาการขนลุกขนพอง มาจากไหนไม่รู้ ทั้งกลัว ๆ ทั้งกล้า ๆ เลยรีบถลันลุกขึ้นไปเปิดไฟทันที.....ไม่มีสาวน้อยนางนั้นแล้ว...
ผมเปิดประตูออกไป แล้วเดินไปที่ชั้นโชว์ของเก่าโดยที่ไม่รอให้ถึงเช้า ในใจก็ยังตื่นเต้นอยู่ แต่ก็ทำใจดีสู้ เพราะคิดว่า นางคงมาดี และคงรู้สึกเหงาที่ไม่มีเพื่อน....ซึ่งมันก็เป็นความผิดของผมเอง ที่นำนางมาแค่นางเดียว เพราะธรรมดาแล้ว นางต้องอยู่เป็นคู่