"คำสัญญา...จากรุ่นพี่" 👻◀วิววี่จัง…ฟังเรื่องจริง® EP.4

"พี่ต้อม" แกเป็นตำรวจและมีงานอดิเรกคือเล่นดนตรี ทุกวันผมและเพื่อน ๆ รวมทั้งพี่ต้อมจะมารวมตัวกันซ้อมดนตรี เพื่อไปออกงานรับค่าจ้างสนุกไปวัน ๆ เย็นวันนี้พี่ต้อมมาบอกว่า "วันศุกร์นี้พี่ต้องลงใต้ ขับรถตู้ให้นายไปราชการคงไม่ได้มาซ้อมดนตรี พวกเอ็งซ้อมกันไปก่อนนะ กว่าจะกลับคงเย็นวันอาทิตย์เลย" พี่ต้อมพูดจบก็เดินจากไป "เย็นวันจันทร์มีออกงานนะพี่" ผมตะโกนตามหลังไป "เออ" พี่ต้อมตะโกนตอบหลังจากเดินออกไปแล้ว...เย็นวันเสาร์พวกเรานัดซ้อมกันเหมือนเดิมแต่พี่ต้อมไปราชการ... เย็นวันอาทิตย์ขณะที่เราซ้อมกันอยู่ จู่ ๆ พี่ต้อมแกก็โผล่เข้ามาซ้อมด้วย พวกเราคิดว่าแกคงกลับจากราชการแล้วมาเลย พอเห็นหน้าแกพวกเราก็เฮกันบรรยากาศสนุกขึ้นมามาก แต่พี่ต้อมไม่พูดอะไร แซวแกไปก็เห็นแต่แกยิ้ม ๆ คิดว่าแกคงขับรถเหนื่อยแต่อยากให้น้อง ๆ สนุก ซ้อมเสร็จต่างคนต่างเก็บเครื่องดนตรีตัวเอง หันหลังกลับมาอีกที พี่ต้อมหายไปแล้ว...

พวกเราขนของกันเรียบร้อย ไม่เห็นพี่ต้อม เริ่มคิดกันไปคนละทางสองทาง สุดท้ายถึงเวลารถออก เราจำเป็นต้องออกเพราะเดี๋ยวไม่ทันเวลาที่เรารับงาน เมื่อถึงที่งานเราอยู่ศาลานอก เป็นงานบวชฉลองนาคโกนหัว จึงมีดนตรีเพื่อสร้างความบันเทิง...ส่วนด้านในรู้สึกว่าจะเป็นงานสวดศพเพราะตอนที่เรากำลังตั้งเครื่อง มีคนมาขอเจ้าภาพงานบวชให้เบาเสียงเพลงหน่อยเพราะพระกำลังจะสวด "เบาเสียงหน่อยนะ เดี๋ยวพระสวดเสร็จก็ดังได้ ใช้เวลาไม่นานรบกวนหน่อยนะ..." พวกเราตั้งเครื่องเสร็จ เราทั้งหมดจึงเดินไปห้องน้ำกัน "อ้าว...พี่ต้อม เพิ่งมาเหรอพี่" ผมเริ่มทักก่อน "มาชุดเต็มยศเลยนะ จะขึ้นเล่นทั้งชุดตำรวจจริงอะ" ไอ้วุฒิแซวพี่ต้อมอีกที "พวกผมรอพี่ตั้งนาน เดี๋ยวพวกผมไปฉี่ก่อน พี่ไปรอที่งานเลย" พี่ต้อมไม่ได้ตอบอะไร ไอ้อ้นพูดจบวิ่งนำทุกคนไปห้องน้ำหลังศาลา พวกเราฉี่เสร็จจึงเดินออกมาสวนทางกับพี่ตูน (พี่ตูนเป็นญาติพี่ต้อม) "อ้าวพี่ตูน สวัสดีครับ พี่มางานบวชเหรอ" หลังจากพี่ตูนรับไหว้พวกเรา แล้วมองหน้าพวกเราอย่างสงสัย..."นี่พวกเอ็งยังไม่รู้กันใช่มั้ย?" พวกผมทำหน้าสงสัย "เมื่อวานตอนสาย ๆ รถตู้ตำรวจที่ต้อมมันขับไปราชการประสบอุบัติเหตุถูกรถกระบะแหกโค้งแล้วปีนข้ามเกาะกลางชนเข้าตรงคนขับพอดี เพิ่งนำศพกลับมาวันนี้เอง นี่กำลังรดน้ำศพอยู่" พวกผมทุกคนตาค้าง พูดอะไรกันไม่ออก พี่ตูนพูดต่อ "สงสารมันมาก สภาพมันนี้ดูไม่ได้เลย แยกส่วนกันมาเลย พี่ขอตัวไปรับแขกก่อน กำลังยุ่ง ๆ" พวกผมเหมือนฟ้าผ่ากลางใจ ทำอะไรกันไม่ถูก ผมกับเพื่อน ๆ เดินมายังศาลาที่ตั้งศพ พบกับคุณพ่อกับคุณแม่ของพี่ต้อม ผมเล่าเรื่องที่พวกผมเจอเมื่อคืนให้แม่ของพี่ต้อมฟัง แม่พี่ต้อมปล่อยโฮ...บอกว่าต้อมมันเป็นห่วงพวกเธอ...มันยังเคยบอกเลยว่าเล่นดนตรีกับพวกรุ่นน้องสนุกดี จากนั้นพวกผมกราบศพพี่ต้อม แล้วลาแม่พี่ต้อมขอตัวมาทำงานกันต่อ

แต่...ตอนนั้นพวกเราไม่รู้ว่าจะอารมณ์ไหน สงสาร คิดถึง หรือกลัว แต่เราทิ้งงานไม่ได้ไม่งั้นพวกเราจะโดนปรับตามสัญญา

เมื่อเรากลับมาที่งานบวช เรารู้แล้วว่าเราควรจะอารมณ์ไหน?...พวกเราเห็นพี่ต้อมนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารของนักดนตรี เราทั้ง 4 คนยืนมองหลังของพี่ต้อมซึ่งเปลี่ยนชุดนักดนตรีเรียบร้อย แต่ไม่มีใครกล้าเดินเข้าไป ตอนนี้ความกลัวเข้ามาเยือน เจ้าภาพเห็นพวกเราไม่เข้ามาที่โต๊ะ จึงรีบมาเชิญ "อ้าวนักดนตรี เชิญครับ ๆ ทานอาหารก่อนเลยครับ เพื่อนคุณที่นั่งรถมาด้วยกันช่วยกันขนเครื่องดนตรีกับคุณเค้าเข้าไปนั่งกินก่อนแล้วเดี๋ยวศาลานู้นสวดเสร็จดนตรีจะได้เริ่มครับ" สิ้นเสียงเจ้าภาพ คนที่อยู่แถวนั้นก็จัดแจงดันพวกเราเข้ามาที่โต๊ะ พวกเรานั่งกันแต่ไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ต้อมเลย นั่งก็กองรวมกันที่ฝั่งตรงข้ามพี่ต้อม พอศาลาพี่ต้อมสวดเสร็จ พี่ต้อมลุกขึ้น แล้วหันหลังเดินจากไปทางศาลาที่ศพพี่ต้อมสวดอยู่ พวกผมจึงหันหน้ามองหน้ากันเอางัย เราตัดสินใจขึ้นเวที ในหัวตอนนี้ทุกคนแทบจะเล่นดนตรีกันไม่ได้ ผมจึงบอกทุกคน "เฮ้ย!...เว้นที่กีต้าร์ให้พี่ต้อมด้วย ต่อสายไว้ให้พี่ต้อมได้เล่นออกงานครั้งสุดท้าย" จากนั้นทุกคนได้ยินเสียงพี่ต้อมกระซิบข้างหูพร้อมกัน "รักเอ็งทุกคนนะ" งานนั้นผ่านไปได้แบบทุลักทุเล ทั้งกลัว ทั้งหลอน ทั้งเศร้า ทั้งสงสาร ผมมานึกทีหลังว่าทำไมพี่ต้อมไม่พูดกับพวกเราเลย หลังจากที่ดูภาพข่าวแล้ว คอพี่ต้อมขาด ทำให้พี่ต้อมคงพูดกับเราไม่ได้ ทำได้แค่มาให้เห็นและยิ้ม แถมจากคำบอกของเจ้าภาพงานบวช พี่ต้อมก็ไปช่วยเราขนเครื่องดนตรี นั่งรถมากับเรา ช่วยขนลงทำเหมือนทุกครั้งที่ทำ

ท้ายสุดพวกเรายุบวง และให้มันเป็นความทรงจำหลอนของพวกเราตลอดไป มีใครจะจ้างเราไปเล่นบ้างไหมครับ?

ขอบคุณภาพหน้าปกจาก

www.altpress.com/news/ghost-kiss-the-go-goat-60s-video/