โลงแตก

คำว่าผี​ ผมสะดุ้งโหยง​ หันมองรอบด้าน​ ชัดเลย​ นี่มันบรรยากาศงานศพนี่นา​ ใคร​ ใครตายป้า  "เอ็ง​ ก็งานศพเอ็งน่ะแหละ​" ป้าคนนึงเสียงสั่นตอบ​ จากนั้นก็มีหลายเสียงร้องระงม​ โอยย ไปที่ชอบๆเหอะ​ อย่ามาหลอกหลอนเลย​ เฮ้ย​ ผมยังไม่ตาย​ นี่ๆจับตัวดูสิ​ จากเหตุการณ์ที่ชุลมุนดูค่อยคลี่คลาย​    หลายๆคนเริ่มกล้าเข้ามาล้อมวง​ ลุงคนหนึ่งบอกว่าผมตายมาสามวันแล้ว​ นี่สวดคืนที่สาม​ ผมคอแห้งมากเลยขอน้ำดื่ม​ ดมยาหอมยาลมรู้สึกมีเรี่ยวแรงขึ้น​ "ไหน​ มันเป็นยังไง​ เล่าดูทีซิ" มรรคนายกวัดคนนึงถาม คืนนั้นเหมือนดวงซวยผมถีบสามล้อหาผู้โดยสารทั้งวันได้เงินร้อยกว่าบาทเลยกลับบ้านราวสามทุ่มผ่านร้านยาดองปากซอย​ ได้ยินเสียงเรียก​ "แกชื่อบุญยืน​รึป่าว" ใช่​ ผมตอบ​ จากนั้นรู้สึกเหมือนทั้งหมัด​เข่าเท้า​ไม้ประเคนใส่​ เจ็บร้าวสะท้านทั้งตัว​ ก่อนดับวูบได้ยินเสียงจำได้ติดหู "หน๊อย​ ไอ้ชิบห.. เสือกเป็นชู้เมียเขา" จากนั้นสติก็ดับวูบ​ รู้สึกตัวอีกทีมันเบลอๆบรรยากาศรอบข้างมัวๆสลัวๆข้างหน้ามีชายร่างสูงใหญ่ผิวดำเป็นมันนั่งบนแท่นหิน​ "มนุษย์ใจชั่ว​ สำส่อนผิดลูกเมียเขา​ ชะตาถึงได้จบไง" ผมตกใจบอกไปว่า"เฮ้ย​ ป่าวนะ​ โธ่ๆๆวันๆถีบแต่สามล้อหาตังค์​ไม่พอยาใส้ จะมีเวลาไหนไปยุ่งเรื่องบ้าๆพรรค์นั้น" ชายร่างใหญ่เหมือนสะดุ้ง​ "เฮ่  แกเป็นเจ้าของเขียงหมูไม่ใช่เร้อะ​ ยังไงกัน​ สุวานเปิดบัญชีดูใหม่ซิ" ชายร่างล่ำที่นั่งข้างๆเปิดสมุดเก่าคร่ำคร่าเล่มโตเร่งรีบ​ "ตายล่ะท่าน​คนละคนกัน นายบุญยืนคนนี้เขามีอาชีพถีบสามล้อ"ผมได้ยินเสียงถกเถียงกันโขมง​ ผิดคนๆ​ แล้วให้ยมฑูตพาผมมาส่งที่ปากทางอะไรสักอย่าง​ วูบหมดสติไปรู้สึกตัวอีกทีมาตื่นในโลงนี่ล่ะ​

ผม(ผู้เขียน)​ฟังเรื่องเล่าจบตบโต๊ะฉาด​ โห​ นี่เขาเรียกว่าตายแล้วฟื้นนะ​ โชคดี​ นี่ถ้าน้าฟื้นขึ้นมาวันที่สี่​ ป่านนี้คงได้ตายจริงๆแน่​  "ทำไมล่ะ" เขาถาม​ "ก็ถ้าไปฟื้นในเตาเผาแล้วจะเหลือเร้อะ" "เออเน้าะ" น้าบุญยืนยื้มเจื่อนๆ