เสน่ห์ตลาดนัดในวันเงียบเหงา

"พ่อแวะตลาดนัดหน่อยนะ" สุพูดขึ้นพลางหย่อนตัวลงนั่งฝั่งผู้โดยสาร ปิดประตู "อยากกินน้ำพริกปลาทู ผักลวก" สุบอกเจตนาที่ต้องการเดินตลาดออกมา ตอนนั้นเป็นเวลาทุ่มกว่าๆ ผมหิวจนท้องกิ๋ว พยักหน้ารับเห็นด้วยกับความคิดของศรีภรรยา

ตลาดนัดนิคมบางปู ตั้งอยู่ด้านหลังนิคมอุตสาหกรรมบางปู เป็นศูนย์กลางของแหล่งชุมชนขนาดใหญ่แห่งนั้น และเป็นทางผ่านเข้าหมู่บ้านของเราด้วย ใช้เวลาเดินทางจากหน้าโรงงานที่สุทำงานถึงตลาดนัดประมาณ 15 นาที ลานจอดรถยังแน่น เราวนรถเกือบครบรอบ เจอะคันหนึ่งกำลังออก เราจึงเข้าแทนที่

บรรายาศของตลาดไม่คึกคัก ซอกซอยบางซอยไม่มีลูกค้าเดิน พ่อค้าแม่ค้าหันไปคุยกันบ้าง จมอยู่กับหน้าจอมือถือบ้าง

สุเดินตรงไปยังร้านรถเข็นขายน้ำพริกผักลวกด้วยความคุ้นเคย สั่งน้ำพริกปลาทู เลือกหยิบผักลวกใส่จาน เจ้าของร้านรถเข็นเป็นหญิงวัย 50 เห็นจะได้ บรรจงปรุงเครื่องลงครกแล้วตำเบา อึดใจหนึ่งก็บรรจุใส่ถุงพลาสติก

ร้านน้ำพริกผักลวกร้านประจำอีกร้านหนึ่งพ่อค้าหนุ่มวัยยังไม่ถึงสามสิบปี นั่งจมอยู่กับมือถือ เพราะไม่มีลูกค้า ทางร้านขายของกินเล่นอย่างร้านขายขนมครกโบราณ ร้านน้ำส้มก็เงียบเหงาไม่แพ้กัน

ผิดกันกับร้านส้มตำที่ตอนนี้แม่ค้าเร่งให้ทันใจลูกค้าที่ยืนรออยู่สองสามคน

เกือบสองทุ่ม เราก็เดินเลาะออกตลาด ระหว่างทาง แม่ค้าขายต้มเล้งหมู ต้มปลา ที่ตอนนี้ทั้งปลา ทั้งหมู ยังวางเรียงเตรียมถาด ส่งเสียงหวานๆ เชิญชวนให้ช่วยอุดหนุน ผมส่งยิ้มตอบ