หลงรัก•••วันวานของสาวน้อย

เช้าตรู่วันนี้ได้เห็นภาพคุณพ่อท่านหนึ่งยืนคู่กับเด็กน้อยอายุราว 3 ขวบ รอรถโรงเรียนอนุบาลมารับที่หน้าบ้านทั้งสองพูดคุยกันด้วยอามรณ์แจ่มใส ทำให้ผู้เขียนนั่งมองแล้วอมยิ้ม.....

อารมณ์ภาพวันวานจึงผุดขึ้นมา ทำให้ผู้เขียนเดินไปหยิบอัลบั้มรูปภาพครอบครัวมาดู พลิกภาพไปมาแล้วมาสะดุดที่ภาพสาวน้อยผูกแกะ 2 ข้างใส่ชุดอนุบาลยืนโพสต์ท่ายิ้ม ผู้เขียนอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงวันวานและวีรกรรมของสาวน้อยคนนี้.....

ภาพวันแรกของการไปเรียนอนุบาล จำได้ว่าผู้เขียนบอกสาวน้อยว่าไปโรงเรียนจะสนุกสนานมาก มีเพื่อนเยอะ มีของเล่นมากมาย คุณครูใจดีสอนร้องเพลง หัดเขียน อ่านหนังสือ นิทาน การ์ตูน และขนมอร่อย สาวน้อยยิ้มตอบรับดีใจร่าเริง พอถึงช่วงต้องส่งต่อให้คุณครูประจำชั้นสาวน้อยมองหน้าผู้เขียนแล้วร้องไห้เบาๆมีสะอื้นไม่โวยวาย คงรู้สึกกลัว เพราะไม่เคยห่างกายผู้เขียนเลย คุณครูบอกคุณแม่ (คือผู้เขียน) กลับได้เลยเดี๋ยวคุณครูดูแลต่อเอง ผู้เขียนต้องใจแข็งเดินจากมา แต่ก็ไม่ได้ไปไหน ยังคงเดินวนเวียนอยู่แถวหน้าห้องเรียน หลบมุมกำแพง แล้วคอยชโงกหน้าดูสาวน้อยอยู่ห่างๆ เด็กๆในห้องร้องไห้กระจองงอแงเสียงดังเกือบทุกคน คุณครูชวนเด็กๆทำกิจกรรมร้องเพลง เล่นเกม เล่นขอเล่น แนะนำเด็กๆให้รู้จักกัน ทำให้เด็กบางคนหยุดร้องไห้ ส่วนสาวน้อยคนนี้ไม่สนใจอะไรเลยเอาแต่ร้องไห้ ทำให้ครูพี่เลี้ยงต้องพาออกเดินเล่นนอกห้อง ซึ่งจะเป็นอย่างนี้อยู่หลายวัน

และอีก 1 วีรกรรมก็ไม่เบาเช่นกัน..ในวิชาพละมีการรับและโยนลูกวอลเลย์ ระหว่างเพื่อนๆ สาวน้อยไม่ระวังขณะรับลูกวอลเลย์ ทำให้ไปกระแทกนิ้วมือกลางซ้ายแตก ต้องไปโรงพยาบาลด้ามเหล็ก จนถึงทุกวันนี้...สาวน้อยคนนี้ก็ยังไม่กล้าใช้นิ้วกลางซ้ายซ้อมและเล่นกีต้าอีกเลย

ภาพวันวานเหล่านี้ •••นึกถึงที่ไรต้องอดอมยิ้มทุกครั้งและจะเป็นตำนานสำหรับผู้เขียนไปอีกนานแสนนาน••••

ภาพและเล่าเรื่องโดย : สุธีรา

Cr.ภาพ: moment cam