หญิงสาว "ชุดแดง" (จากประสบการณ์จริง)

"หญิงสาวชุดแดง" เธอ...คือ...คนที่อยู่ภายใต้ความทรงจำที่ยากจะลืม

ฉันมีโอกาสได้พบเธอในความฝัน และแต่ละครั้งมันก็เป็นความฝันที่น่ากลัวและน่าจดจำ...เธอทำให้ฉันฝังใจจนมาถึงทุกวันนี้ ทุกครั้งที่ฉันฝันเห็นเธอ มันก็มักจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นกับฉัน หลังจากนั้นเสมอ...

...ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน ฉันนอนหลับอยู่บนเตียงที่บ้านของป้า ซึ่งอยู่ที่จังหวัดหนึ่งในปริมณฑล..วันนั้นไม่มีใครอยู่บ้านเลย มีแค่ฉันคนเดียวโดยลำพัง หลังจากที่หลับไปสักพักก็ฝันว่า ตนเองอยู่ที่ไหนสักแห่งกับน้าสาว และจู่ ๆ ฉันก็เห็นอะไรบางอย่าง ยืนอยู่ข้างหลังของน้าสาวเป็นลักษณะเงาคน คล้ายผู้หญิงผมยาวลงมาถึงหลัง แต่เงาของเธอนั้นแปลกมาก ไม่ใช่เงาที่ดำทึบแต่เป็นเหมือนกับเงาหมอก ๆ เทา ๆ ไม่เห็นหน้าตา และมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันจดจำเธอได้ คือ เธอใส่ “ชุดกระโปรงสีแดง” แขนยาว ความยาวของตัวกระโปรงนั้นยาวเลยเข่าลงมา..หลังจากนั้นฉันได้ถามน้าสาว ว่าเห็นอย่างที่ฉันเห็นไหม..? น้าตอบกลับมาว่า "ใช่ น้าเห็นเหมือนกัน" และฉันก็ถามน้าต่อว่า "เธอตายยังไง?" น้าตอบว่า "ลองถามเจ้าหน้าที่คนนั้นดูสิ" พอน้าพูดจบฉันก็เหลือบไปเห็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งกำลังเดินมา ลักษณะเหมือนเจ้าหน้าที่มูลนิธิ..พอเห็นแบบนั้นแล้วก็เลยกำลังจะเอ่ยปากถาม แต่สุดท้ายภาพก็ตัดจบไป...

แต่อย่าหวังว่าฉันจะล้มเลิกมันง่าย ๆ ฉันทำแบบนี้ซ้ำหลายรอบ แต่สุดท้ายก็ถูกดึงกลับมาบนที่นอนอย่างเดิม ใครจะไปรู้ล่ะคะว่าไอ้คนที่พยายามคลานลงจากเตียง เพื่อจะไปเปิดประตูหนี...มันเป็นเพียงแค่วิญญาณของฉันเท่านั้น (มันเป็นความรู้สึกเหมือนกับร่างกายของเราไม่มีน้ำหนัก ดูจาง ๆ และตอนที่ถูกดึงก็รู้สึกเหมือนโดนเครื่องดูดฝุ่นดูดอย่างรวดเร็ว จนอดคิดไม่ได้ว่า สรุปคือร่างจริง ๆ อาจจะนอนอยู่บนเตียงตลอด...มันเป็นแค่สมมติฐานของฉันเท่านั้นค่ะ) คุณคงคิดว่าทำไมฉันถึงไม่สวดมนต์เพราะมันอาจจะช่วยได้...แต่ฉันทำแล้วค่ะ...ครั้งนี้ช่วยไม่ได้จริง ๆ  พยายามทุกอย่างจนเริ่มถอดใจ แววตาทั้งคู่เริ่มแสดงออกถึงความสิ้นหวัง น้ำใส ๆ เริ่มเอ่อล้นไปรอบดวงตา "เราคงไม่สามารถตื่นไปเจอใครได้อีกแล้วล่ะ" มันเป็นเหมือนคำพูดสุดท้ายที่คิดได้อยู่แค่ภายในใจ แต่สงสัยว่าสิ่งนั้นคงอาจจะรับรู้ได้...และจึงค่อย ๆ ปล่อย...ก่อนที่จะพูดบอกลา "ถ้ามึงตาบอดเมื่อไหร่..กูจะให้มึงชดใช้กรรมให้ถึงที่สุด!!!!" มันเป็นเสียงของผู้หญิง ที่พูดตะคอกใส่หูข้างซ้ายของฉัน...และจะไม่ให้คิดได้ยังไงล่ะคะ ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดอาจจะเป็นเพราะเธอคนนั้น...หญิงสาวชุดแดง...และนี่คือคำพูดประโยคแรก และประโยคสุดท้ายที่เธอคนนั้นได้ฝากมันไว้...

หลังจากนั้นฉันก็สะดุ้งตื่นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คือตื่นจริง ๆ เพราะรู้สึกถึงว่าขาทั้งสองข้างชาไปทั้งขา และน้ำตาก็ยังคงคลอเบ้าอยู่...แล้วก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบ ๆ ห้อง เสียงคุยกันของป้าข้างบ้านก็ยังคงดังอยู่เรื่อย ๆ ... เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้อดตั้งคำถามไม่ได้ว่า...

"เธอคนนั้นเป็นใครกันนะ? " คำถามนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว...และภาพของเธอก็ยังคงติดอยู่นัยน์ตาของฉันมาโดยตลอด คำพูดประโยคนั้นยังคงจำได้ขึ้นใจ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนฉันก็ไม่เคยลืมมันได้เลย...

ภาพทั้งหมดโดย : ผู้เขียน