“Heart” หนังสือที่ว่าด้วยเรื่องของความรู้สึกที่มาจากใจ ผ่านความเรียงจำนวนสี่สิบกว่าบทภายใต้หัวขอหลักก็คือเรื่องรวมที่กลายเป็นความทรงจำแล้ว ว่ากันว่าหลังจากสมองประมวลผลแล้ว ใจจะจดจำ สิปาเองก็ไม่แน่ใจในส่วนนี้สักเท่าไหร่นะคะ เพราะตั้งแต่โตมานี่ เรื่องที่หัวใจไม่รู้สึกแล้วบางเรื่อง สมองเองก็ยังทำหน้าที่จดจำบางสิ่งบางอย่างได้เป็นอย่างดีค่ะ แต่จะว่าไปแล้วก็บางความทรงจำก็เป็นสิ่งล้ำค่า สมควรที่จะจดและจำได้ทั้งโดยสมองและความรู้สึก เห็นด้วยในจุดนี้ไหมคะ แต่บางความทรงจำก็ ฉันไม่ได้อยากจะจำเท่าไหร่ แต่ยังลืมไม่ได้นี่สิ แบบนี้คงต้องเลิกจดจ่อกับสิ่งกระตุ้นทั้งหลายอันได้แก่ ภาพ เสียง สัมผัส สถานที่ (แม่เจ้า ทำไมมันยากขนาดนี้)หนังสือเล่มนี้จะพาเรากลับเข้าไปในความทรงจำบางอย่างค่ะ ซึ่งก็ต้องทำใจไว้นะคะว่าบางอย่างที่คิดว่าลืมได้แล้ว ไม่จริงจ้า เราแค่ไม่นึกถึงมันผ่านหัวใจเท่านั้นเอง เพราะสมองก็จำไปเรื่อยนั่นแหละค่ะ แต่ความรู้สึกน่ะสิปาคิดว่าเป็นหน้าที่ของหัวใจที่ยังจำอยู่ บางเรื่องอ่านไปก็ได้ยิ้มมุมปากค่ะ บางเรื่องอ่านไปก็อยากจะปาหนังสือทิ้ง ก็น่ะ มันเอาความรู้สึกตอนนั้นกลับมาได้แค่ในความทรงจำ ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้ในความจริงสักหน่อยนี่คะกับบางคนชีวิตคือการอยู่ด้วยกันชั่วคราวเพื่อจะจดจำกันตลอดไป ประโยคนี้ไม่เคยเกินจริงและเป็นความจริงอันหลีกเลี่ยงไม่ได้เชียวค่ะ สิปาคิดว่าจะต้องมีบางคนที่มีเหตุการณ์คล้าย ๆ กันเกิดขึ้นในชีวิตค่ะ เช่นจะต้องเคยมีเพื่อนสนิทในเกมที่หายไปตอนเกมเกมนั้นปิดตัวลงในประเทศหรืออาจจะปิดตัวไปตลอดกาล หรือแบบว่าคนที่แอบชอบได้คุยกันอยู่นิดหน่อยแล้วก็ห่างหายกันไป หรือจะเป็นเพื่อนออนไลน์ ที่เราพบได้ตามแอพพลิเคชั่นทั่ว ๆ ไปแต่เพื่อนออนไลน์บางคนก็มาในช่วงเวลาที่ดีใช่ไหมคะ สิปาเองมีโอกาสได้เจอเพื่อนชาวต่างชาติที่ยังคงได้พูดคุยกันอยู่จนตอนนี้ค่ะ ในท้ายที่สุดแล้วจะมีบางอย่าง บางคน หายไปจากชีวิตเราในแต่ละช่วงนะคะ แค่อยากให้ทุกคนตระหนักรู้และเตรียมรับมือกับเหตุการณ์เหล่านี้ไว้ดี ๆ ค่ะ การที่อะไรสักอย่างหายไปจากมือเรา หลุดออกไปจากวงโคจรของกันและกันไม่ใช่เรื่องแปลก และไม่ใช่เรื่องที่ต้องโทษตัวเองนะคะ ขอให้ทุกคนสู้ ๆ แล้วมันจะผ่านไปได้ด้วยดีค่า ภาพถ่ายโดย เบบี้สิปา