ผีสาวริมน้ำ

ภาพประกอบของผู้เขียน

บุญประเคน หรือเค้กอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งของจังหวัดนครสวรรค์ หมู่บ้านแห่งนี้ห่างไกลจากความเจริญ แต่ไฟฟ้า ถนนลาดยางเข้าถึงแล้ว เหลือแต่น้ำประปาเท่านั้นที่ยังไม่มี พ่อเขาจึงขุดบ่อบาดาลแล้วใช้เครื่องไดนาโมปั๊มน้ำขึ้นมาใช้ แต่บางทีเค้กก็ไปอาบน้ำที่ลำธาร ซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้าน

ทุกคนมีข้อตกลงกันว่า ห้ามทิ้งขยะมูลฝอยลงไปในน้ำ และห้ามเอาสัตว์ลงไปอาบ เพราะกลัวพวกมันถ่ายอุจจาระลงน้ำ

ตั้งแต่เด็กจนกระทั่งเป็นหนุ่ม เค้กเล่นน้ำด้วยความสนุกสนานเพราะน้ำใส  ไม่ลึกมาก ข้างล่างเป็นหินดินดาน แต่ก็มีคนเตือนเอาไว้ว่า อย่าเล่นน้ำคนเดียวเพราะมีผีพรายน้ำ มันเคยฆ่าคนให้ตายไปแล้ว เค้กกับเพื่อนต่างก็กลัว เวลาจะอาบน้ำก็ไปกันเป็นกลุ่ม

เวลาผ่านไป เขาลืมคำเตือนห้ามไปเล่นน้ำคนเดียว กระทั่งเขาไปเรียนต่อในจังหวัด นาน ๆ ถึงจะกลับบ้าน ระหว่างที่เขาพักอยู่ในจังหวัด เพื่อนบอกว่าคืนนี้จะไปงานศพ ผู้หญิงจากกรุงเทพฯ หนีตามผู้ชายมาอยู่ที่นี่ เธอไม่รู้ว่าเขามีเมียอยู่แล้ว จึงเกิดปัญหาทะเลาะกัน เมียหลวงไล่ออกจากบ้าน เธอเสียใจมาก จากนั้นไม่มีใครเห็นเธออีกเลย

เขาคิดว่าจะต้องเดินเท้าเข้าไปในหมู่บ้าน ระยะทาง 2 กิโลเมตร ซึ่งก็ไกลพอสมควร เมื่อรถจอดให้ลง เขากล่าวขอบคุณแล้วเดิน โดยเร่งความเร็วของฝีเท้าเรื่อย ๆ เวลานั้นเค้กทั้งหิว เมื่อย และเหนื่อยมาก

“มันเป็นวันมหาวิปโยคของเราจริงๆ”

เค้กพูดกับตัวเองอย่างหงุดหงิด เขารู้ว่ามีทางลัดจากตรงนี้ หากว่าตัดผ่านเส้นทางเล็ก ๆ ตรงไปยังลำธารก็จะย่นระยะทางได้มากกว่าไปทางถนนใหญ่ เขาไม่รอช้าเร่งเดินให้เร็วที่สุด จนใกล้ลำธารเข้าไปทุกที

ขอขอบคุณภาพจาก Pixabay

ความมืด และวังเวง เค้กมองรอบ ๆ ตัวเองด้วยกลัว อากาศเย็นเหมือนเดินเข้าไปในหุบเหวที่เต็มไปด้วยหมอก จนเสียววาบกลางใจ  ไม่รู้ว่าเหตุการณ์ข้างหน้าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง

เค้กได้ยินเสียงนกฮูกร้อง เขาสะดุ้งด้วยความกลัว และแล้วก็มาถึงลำธาร เสียงคนพูดเบา ๆ เขาชะงัก และมองว่าใครมาอยู่ตรงนี้ในเวลาค่ำคืน

ผู้หญิงผมยาว นุ่งกระโจมอกหันหลังให้ เธอกำลังอาบน้ำ และเลื่อนตัวเองลงไปในลำธาร เค้กส่งเสียงห้ามด้วยความเป็นห่วง

“คุณครับ อย่าลงไป น้ำลึกมาก”

เธอหันมายิ้มให้แล้วเดินลุยน้ำขึ้นมาข้างบน ถืออะไรบางอย่างติดมือมาด้วยเป็นเส้นยาว ๆ ไม่มีคำพูดใด ๆ นอกจากเสียงสะอื้นร้องไห้

ขณะนั้นเค้กพูดไม่ออกเหมือนว่าถูกสะกดให้นิ่ง เธอเดินผ่านหน้าเขาไปที่ต้นไม้ใหญ่ แล้วปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเธอผูกคอตัวเองแล้วทิ้งตัวลงมา ดิ้นกระแด่ว ๆ ตาเหลือก ลิ้นห้อย เค้กตกใจมาก ผมลุกตั้งชัน ร้องออกมาดัง ๆ ด้วยความกลัว

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย”

ไม่รู้ว่าเค้กเอาพลังอึดมาจากไหน วิ่งอย่างรวดเร็ว เสียงผู้หญิงยังคงร้องไห้โหยหวนตามมาตลอดเวลา เขาวิ่งสุดชีวิต กระทั่งถึงบ้าน ก็เคาะประตูเรียกพ่อ แกตกใจที่เห็นสภาพเขาเป็นแบบนั้น

เค้กเล่าเรื่องที่เจอผู้หญิงผูกคอตายให้ฟัง แม่ปิดประตูแล้วเอาพระมาคล้องคอ บอกให้เขาไปสวดมนต์ในห้องพระ และนอนห้องนั้น กลัวผีจะเอาเขาไปอยู่ด้วย

จรรยา เลิศพงษ์ไทย