ตุ๊กตาอาถรรพ์

เออนะ...ตุ๊กตานำเข้าเสียด้วยสิ เราขอแม่ค้าดูใกล้ เมื่ออุ้มขึ้นมา เราจะอุปทานไปหรือเปล่าไม่รู้ว่าอยู่ๆ ก็รู้สึกหนักจนยกแทบไม่ขึ้น ดวงตาคู่นั้นกรีดหางตาเหมือนชาวจีนจริงๆ ก็สวยอยู่แหละ ทำให้ตัดสินใจง่ายขึ้น และในที่สุดเราก็ได้ตุ๊กตาตัวนั้นมาครอบครอง และนำไปกองรวมกับตุ๊กตาสวยงามที่สะสมไว้ในตู้โชว์ภายในห้องนอนของเรา ตั้งแต่วันนั้น ก็มักมีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นบ่อยๆ ทุกครั้งที่เราออกไปเรียนหนังสือ เมื่อกลับมาบ้าน แม่มักจะบ่นให้ฟังเสมอว่า...

"เราเลี้ยงกุมารไว้ในห้องรึไง เสียงวิ่งโครมครามตลอดเลย ถ้าเลี้ยงไว้ก็บอกให้เบาๆ หน่อยเถอะ แม่นอนไม่หลับ"

"แนนเอานมในตู้เย็นไปกินมั้ย แม่ไม่รู้หายไปไหน หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ แม่จะเอามาใส่ต้มยำ"

เรื่องแรก ก็แค่แปลกใจ แถมคิดว่า แม่อาจจะหูฝาดไปเองหรือฝันกลางวันเสียล่ะมากกว่า แต่เรื่องที่สอง เราถึงกับขนลุก เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป พบว่ากล่องนมหล่นอยู่ตรงปลายเตียง และมีคราบนมเปรอะไปหมดจนต้องทำความสะอาดอยู่นาน เรามั่นใจว่าเราไม่ได้ยุ่งกับนมกล่องนั้นในตู้เย็นของแม่ เราได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ และรู้สึกได้ว่าช่วงที่เราทำความสะอาดอยู่ มีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ตลอดเวลา เราน่าจะคิดไปเอง บอกตัวเองแล้วเราก็อาบน้ำ หลังกินข้าวกับแม่แล้ว ก็ขอตัวขึ้นนอนเพราะเหนื่อยมาทั้งวัน พอก้าวพ้นบันไดขั้นสุดท้าย ก็เห็นบางสิ่งไหวๆ วิ่งเข้าประตูห้องนอนตัวเองไป มันมีเสียงเปิดและปิดประตูที่ยืนยันว่าไม่ได้ฝันไป บ้าไปแล้วแน่ๆ ! เราบ่นกับตัวเอง แล้วก้าวเข้าไปในห้อง ไฟในห้องมืดสนิท จนเห็นแสงสีแดงของดวงตาคู่หนึ่งที่ทำให้เราถึงกับเบิกตากว้าง ขนลุกกรูเกรียวพร้อมกับรีบเปิดไฟ แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ หรืออาจะเป็นแสงสะท้อนจากนอกหน้าต่างห้อง เราพยายามปลอบใจตัวเองทุกอย่าง ก่อนปิดสวิชท์ไฟ เปิดโคมที่หัวเตียงแทน จนรู้สึกว่าง่วงเต็มที่ จึงเอื้อมมือไปปิด แต่รู้สึกเลยว่ามือของเราสัมผัสกับอะไรบางอย่าง นิ่มๆ และเย็นเฉียบจนต้องชักมือกลับ และเงยหน้าขึ้นมอง แสงจากดวงจันทร์สาดแสงผ่านเข้ามาทางหน้าต่างหลังไฟในห้องดับมืด สิ่งที่เราเห็นคือมือเหี่ยวๆ ยุ่นๆ ของตุ๊กตาจีนตัวนั้น เสื้อผ้าสีขาวที่สะอาดตาที่คุ้นเคย บัดนี้มอมแมมมีคราบเลือด คราบเขม่าไฟ ใบหน้าที่ดูสวยใสมีเนื้อหลุดเป็นชิ้นๆ จนเห็นกระดูก ดวงตาถลนออกมานอกเบ้าน่ากลัวยิ่งนัก  เราอ้าปากค้าง จะร้องก็ร้องไม่ออก รู้แต่ว่าต้องเอาตัวรอดออกไปจากห้องตัวเองให้ได้ แม่คะ !  เราร้องเรียกแม่ และออกวิ่ง วิ่งไปถึงแค่ประตู ก็ถูกกระชากผมอย่างแรง มือนั้นยาวจากหัวเตียงมาถึงเรา แต่มือเราจับลูกบิดประตูและเปิดออกพร้อมวิ่งไปโดยไม่คิดชีวิต แม่ยังไม่นอน แต่ภาพที่แม่เห็นทำให้แม่ถึงกับอ้าปากค้าง แขนของตุ๊กตาในสภาพขาดออก ฝ่ามือเกาะติดพันอยู่บนเส้นผมของเรา  ขณะที่เราทรุดอยู่ในอ้อมกอดของแม่