คำบอกลา......จากเพื่อนรัก

พ่อของฉันเป็นครู และบ้านของฉันอยู่ติดโรงเรียนแห่งหนึ่ง ที่อยู่นอกตัวจังหวัดออกมาประมาณ 60 กิโลเมตร ที่นี่ยังมีบ้านเรือนไม่มากนัก ภายในโรงเรียนจะมีบ้านพักครู 2 หลัง โดยครูที่เข้าพักในบ้านทั้ง 2 หลังนั้นก็เป็นเพื่อนของพ่อฉันเอง วันเสาร์-อาทิตย์ ครูทั้งสองคนนั้นจะพากันกลับไปบ้านของเขาที่อยู่ในเมือง

กลางดึกของคืนวันศุกร์ ฉันกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ที่ชั้นล่างของบ้าน อยู่ๆพ่อก็ตะโกนจากชั้น 2 บอกฉันให้ฉันไปเปิดประตูบ้านหน่อย พ่อบอกว่าเพื่อนครูของพ่อตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้าน ฉันทำหน้างง เพราะฉันไม่เห็นได้ยินเสียงใครเรียกตามที่พ่อบอกเลย แต่ก็รีบคว้ากุญแจ และรีบวิ่งไปเปิดประตูตามที่พ่อบอก
ประตูบ้านของฉันเป็นประตูเหล็กยืดแบบที่ร้านค้านิยมใช้กัน มันมีลักษณะเป็น 2 ชั้น ด้านในทึบ ด้านนอกเป็นเหล็กไขว้กันไปมา ฉันเปิดประตูบานทึบด้านในออก แต่เมื่อมองออกไปฉันกลับไม่เห็นใครเลยตามที่พ่อบอก ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อให้แน่ใจอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เห็นใครอยู่ดี "ไม่เห็นมีใครเลยอ่ะพ่อ" ฉันตะโกนบอกพ่อที่อยู่ชั้นบน "สงสัยเค้าคิดว่าเราหลับแล้วมั้ง คงแวะมาทักเฉยๆ สงสัยอาทิตย์นี้เค้าคงไม่กลับไปเยี่ยมบ้าน แต่เมื่อเย็นพ่อเห็นเค้าขับรถออกไปแล้วนะ" พ่อพูดพร้อมบอกให้ฉันปิดประตูบ้าน แล้วรีบนอน เช้าวันต่อมา พ่อฉันเดินไปที่บ้านพักครูหลังที่ครูสมชายพักอยู่ เพราะไม่แน่ใจว่าเขามีธุระสำคัญอะไรกับพ่อไหม แต่ก็ปรากฏว่าบ้านของครูสมชายนั้นล็อกประตู และรถของครูสมชายก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน พ่อยังคงคาใจ และคิดว่าหรือเป็นคนอื่นที่มาหา เพราะเมื่อคืนพ่อก็ไม่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาในโรงเรียนเลยสักคัน

พ่อของฉันกับครูสมชายสนิทกันมาก ทั้งสองคนร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา และเริ่มสอนหนังสือที่นี่ด้วยกันตั้งแต่จบมาใหม่ๆ การที่พ่อของฉันได้ยินเสียงเรียกของครูสมชาย และที่พ่อฝันถึงในวันนั้น ฉันคิดว่าครูสมชายคงอยากจะมาบอกลาพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะออกเดินทางไปสู่อีกดินแดนแห่งหนึ่ง.....

ขอบคุณภาพประกอบจาก

https://storylog.co/story/56482a49cd7a65aa57159814

https://www.ladyissue.com/

https://fotofaka.com/