บันทึกความทรงจำด้วยภาพวาด

ฉันเชื่อว่าคนเรานั้น...ในแต่ละคนก็จะมีวิธีบันทึกความทรงจำไม่เหมือนกัน แต่ละคน...จะมีวิธีการของตัวเองที่แตกต่างกันไป บางคนอาจบันทึกเป็นภาพถ่าย หรือบางคนอาจบันทึกไว้ในสมองเลยก็มี แต่สมองฉันดันไม่ดีนี่สิ ขี้หลงขี้ลืม ฮ่าๆๆๆ สรุปก็เลยมาลงเอยที่วิธี "วาดภาพ" มันซะเลย

ฉันเป็นคนชอบวาดรูปค่ะ ถนัดที่สุดคือวาดคน ปกติจะชอบวาดคนในจินตนาการที่จู่ๆ ภาพมันก็เกิดขึ้นในหัว ฉันหลีกหนีวาดภาพเหมือนมาตั้งแต่แรกแล้วค่ะ แต่นี่...เมื่อได้มีโอกาสมาฝึกสอนที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง บุคลิก...เอกลักษณ์...รวมถึงอะไรหลายๆ อย่างของนักเรียน มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะ "ออกมาจากเซฟโซน"

ฉันกลัวกการวาดภาพเหมือนมาตลอด

เพราะไม่เคยวาดเหมือนเลย ฮ่าๆๆๆ แต่ก็นะ เพราะฉันรู้สึกถึงความพิเศษของเขา ฉันรู้สึกผูกพันจนอยากจะบันทึกเขาไว้ในรูปแบบแบบหนึ่ง

ตัวอย่างรูปที่ 4 มอสาม

สำหรับเด็กคนนี้ฉันไม่เคยสอนเขาเลยนะ แต่ด้วยความที่รู้จักกันนอกห้องเรียน เขาเลยขอให้ฉันวาดรูปให้ เมื่อมองรูปนี้อีกครั้ง จนถึงตอนนี้ที่กำลังพิมพ์อยู่ ภาพในความทรงจำเกี่ยวกับเขาก็ลอยเข้ามา มันเป็นภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เงียบๆ ไม่ค่อยพูด ปากจะติดยิ้มอยู่ตลอด นัยน์ตายิ้มได้

ตัวอย่างรูปที่ 5 มอสองทับสี่

คนนี้ก็เป็นเด็กมอสองที่ฉันสอน เขาน่ารักมาก ชอบอะไรจีนๆ ชอบดูซีรีส์จีนแบบมากๆๆ ฮ่าๆๆๆ จำได้เลยว่าเวลาเราเจอกันทีไร แทบจะไม่เคยไหว้หรือรับไหว้กันเลย แต่จะเป็นการซ้อนมือโค้งคำนับ ก็เหมือนกับที่เห็นบ่อยๆ ในซีรีส์จีนแนวย้อนยุคนั่นล่ะ บ้ากันทั้งครูทั้งศิษย์อะบอกเลย ทีนี้มันเลยกลายเป็นเอกลักษณ์ เป็นสัญลักษณ์ประจำตัวพวกเราไปโดยปริยาย

ตัวอย่างรูปสุดท้าย เพื่อนในแก๊งของฉันเอง

ทั้งหมดที่นำมาโชว์ทุกคนนั้น จะขาดรูปนี้ไม่ได้เลย เพราะรูปนี้เป็นรูปของเพื่อนๆ ฉันเองงงง ยะฮุ่วว ฮ่าๆๆ คบกันมาตั้งแต่ปี 1 ผ่านอะไรด้วยกันมาก็เยอะ จนถึงปี 5 ที่ต้องแยกย้ายกันไปสอนต่างโรงเรียน ก็ยังไม่วายคอยช่วยเหลือกันเสมอ ไม่ก็เม้าท์มอยหอยสังข์กันไม่ขาด

มาตอนนี้...

ฉันเรียนจบแล้ว ทุกคนต่างเรียนจบพร้อมกัน มันก็คงจะถึงเวลาแล้วที่คำว่า "จากกัน" ได้เข้ามาเยือน สำหรับฉันภาพนี้มันทำให้รู้สึกได้ถึงตอนนั้น ตอนที่นัดกันมานั่งใต้ตึก ชวนกันถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก รูปถ่ายนั้นยังอยู่ในโทรศัพท์ของฉัน และมันจะไม่มีวันหายไปไหน เพราะฉันจะไม่ลบมัน ส่วนภาพวาดนี้ แก๊งฉันเองก็ตัดพ้อ ว่าทีกับนักเรียนยังวาดให้ได้ แล้วทำไมทีกับเพื่อนถึงไม่เคยวาดให้เลย นี่ก็เลยจัดไปจ้าาา ไม่สวยเหมียนหมาก็อย่ามาว่ากันละกัน ฮ่าๆๆ

จากทั้งหมดที่เล่ามานี้ แม้นี่จะเป็นแค่ภาพวาดธรรมดา เคลื่อนไหวไม่ได้...ไม่มีเสียง...แต่แปลกนะที่ฉันรู้สึกว่ามันพิเศษ

การบันทึกเรื่องราว...บันทึกความทรงจำด้วยภาพวาดน่ะ...มันพิเศษตรงที่ฉันยังจำห้วงเวลานั้นได้...เวลาที่ได้ขีดเขียน ตวัดลายเส้นวาดรูปพวกเขา...วาดตั้งแต่เส้นผม...ไปจนถึงหู...ตา...รอยยิ้ม...เมื่อภาพวาดนั้นเสร็จสมบูรณ์แล้ว...รอยยิ้มของพวกเขาในภาพวาดก็ส่งทอดมาถึงฉัน ฉันอดยิ้มไม่ได้ จะด้วยความภาคภูมิใจที่ตัวเองออกมาจากเซฟโซนได้ก็ดีหรือด้วย เพราะฉันยังจำเหตุผลที่เลือกเขามาวาดรูปก็ดี ซึ่งล้วนเป็นความรู้สึกดีๆ ที่ทำให้ฉันคิดว่าจะไม่หยุดเด็ดขาด

จะไม่หยุดวาดจนกว่าจะถึงกระดาษแผ่นสุดท้าย

เอาจริงฉันก็อดคิดและลุ้นไม่ได้เหมือนกัน ว่าคนสุดท้ายที่จะได้อยู่ในสมุดเล่มนี้นั้น...จะเป็นใครกันแน่?