ตื่นตามตะวัน

ไม่ว่าอะไรก็ตามแต่ ในทุกๆ เช้าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ การตื่นขึ้นมาก็เล่นกับลูก กิจกรรมการเล่นของเราในฐานะพ่อและเขาในบริบทของลูกไร้การวางแผน ล่วงหน้าว่าจะเล่นอะไรดี ในยามเช้าตรู่ของแต่ละวัน เรายินดีให้ธรรมชาติของการตื่นเช้าและเรียนรู้สิ่งรอบตัวเป็นเรื่องราวของการใคร่รู้ระหว่างเรากับคนที่เรารักและเรากับสิ่งรอบ ๆ ตัวเรา

ชีวิตมีความกมายและความใหม่ของแต่ละวันไม่ซ้ำกันที่เราได้เผชิญผ่านพบ

วานนี้มีส้มหล่น วันนี้ก็มีของใหม่มาให้เล่น

อินดี้ คือ ลูกชายวัยขวบกับหนึ่งเดือน เช้า ๆ ชอบถีบขาดิ้นไปมาให้ออกนอกห้องพักเล็ก ๆ เมื่อประตูห้องเปิดออกเพื่อลงไปเดินเล่นในสนามออกกำลังกายของหมู่บ้าน มันเสมือนว่า เป็นการเปิดโลกการเรียนรู้ของเขาไปอีกหนึ่งชั้นเรียน เช่นกัน วานนี้ใครกันเอารถสีส้มมาจอดทิ้งไว้แบบไร้เจ้าของ มันจึงตกเป็นของเราโดยปริยายและถูกครอบครองด้วยความใคร่รู้ เมื่อเล่นเสร็จก็เอาแต่ตัวกลับ ถ้าเอารถกลับ มีหวังอาจโดนข้อหาโจรกรรม

โดยเฉพาะ เด็กน้อยที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกเพียงไม่กี่ปี

การเล่นกับเขาในทุก ๆ เช้าของทุก ๆ วันก่อนออกไปทำหน้าที่ของเราจึงเป็นสิ่งที่มีความหมาย และดีตรงที่เรายังได้ใช้ชีวิตร่วมกัน กับยูนิตเล็ก ๆ ของสถาบันที่สร้างความรักที่สำคัญที่สุด นั่นคือ ครอบครัว

แม้ไร้ซึ่งของเล่นที่เป็นวัตถุสิ่งของ ผมก็มองว่า ผู้เป็นมนุษย์พ่อทุกคน ยอมเป็นอุปกรณ์ที่มีชีวิตให้ลูกได้สัมผัสและสร้างจินตนาการให้เขาได้มากมายทีเดียวหรือไม่เช่นนั้นมันจะยากอะไร หากไม่มีอะไรเล่นกับเขา ลองเฝ้ามองและสังเกตการณ์พร้อมกับอมยิ้มริมฝีปากตามด้วยกดมือถือถ่ายรูปไว้ให้เขาดูในอนาคตสิ ว่า ครั้งหนึ่งของทุก ๆ วันพ่อพามาคลานเล่นครับผม และนั่น ตะวันก็กำลังมองมองเราอยู่เช่นเดียวกัน

บางทีก็อดคิดถึงคำพูดจ้ำจี้จ้ำไชของคุณครูที่สอนสมัยเด็กที่ย้ำนักหนาว่า อาหารเช้าคือ มื้อที่สำคัญที่สุด หากการตื่นเช้ายลแสงนวลทองของตะวันพร้อมกับคนรัก มันคงเป็นอรุณแห่งมื้อเช้าที่อิ่มและมีพลังได้ตลอดวันเช่นกันกระมังเนอะ

ภาพถ่าย :โดยผู้เขียน

คนในภาพ :น้องอินดี้