กอดต้นไม้ ให้หัวใจซึม "สุข"

สำนักงานข่าวรอยเตอร์ ได้รายงานถึง ความน่ากลัวของไวรัสสายพันธุ์ใหม่ที่คนทั้งโลกหวาดผวามาโดยตลอด และช่วงเดือนสิงหาคมที่ผ่านมา พบกิจกรรมที่ น่าสนใจในชีวิตที่จะต้องถูกเปลี่ยนไปทั้งวิถีการดำเนินชีวิต การปฏิบัติและการสัมพันธ์กับผู้อื่น สิ่งที่รอยเตอร์นำเสนอแม้จะผ่านมาสามเดือนกว่า ก็มีส่วนที่คับคล้ายกับกิจกรรมที่เรา พึ่งจะเริ่มสนุกในรายวันนั่นก็คือ การกอดต้นไม้

ครั้งก่อนนั้น เราคุยเรื่องการกอดต้นไม้ที่เป็นเรื่องของการเข้าไปหาเพื่อกระซิบรัก และได้ความสุขนั้นกลับมา แต่ทว่าครั้งนี้ ผู้เขียนได้ไปนั่งทบทวนถึงข้อดีในรายละเอียดที่ขอพูดถึง สองประการก็คือ

• บทบาทของต้นไม้กับการเป็นผู้เยียวยาความเหงาที่เข้าใจมนุษย์ในช่วงวิกฤต โดยเฉพาะโควิด 19
• บทบาทของต้นไม้กับอานุภาพของการสร้างพื้นที่สัมพันธภาพอย่างอิสระที่จะส่งมอบความรัก

ผมมีข้อแนะนำเบื้องต้น ก็คือว่า เราควรที่จะเป็นผู้นำและเลือกให้เขาว่า สิ่งใดจะไม่เป็นภัยต่อคนที่เรารัก นั่นก็คือ อาจจะต้องกอดในต้นที่คิดว่า ปลอดภัย แต่ก็ยังไม่ใช่ทางออกเสมอไป เพราะการสนุกสนานของเด็ก ๆ มักจะออกนอกลู่เส้นทางตามความสนใจของตนเองและไม่สนใจในสิ่งที่ผู้ใหญ่คอยบังคับเหมือนกันนะครับ ต้องใช้วิจารณญาณในการพิจารณาและลองดูตามความเหมาะสม

แต่สิ่งที่ผมพบก็คือ การกอดและการเชคแฮนด์ก้บต้นไม้ในภาวะหวาดหวั่นเช่นนี้ มีความเสี่ยงน้อยกว่า การกอด จูบ จับมือ และหอมแก้มของมนุษย์เหงา ๆ ที่เขาทำกัน

อดทนรอนะครับ ว่า วันหนึ่งสักวันโรคร้ายก็จะหายไปด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ แต่ก็อดชื่นชมคาราวะนักเพาะพันธุ์เมล็ดและลงมือปลูกให้ลูกหลานของธรรมชาตินั้นเติบใหญ่มาเติมเต็มความเมื่อยล้าที่ประสบจากการไม่ไว้วางใจซึ่งกันของมนุษย์เอง ซึ่งทำให้หลายคนต้องออกห่างกันเพื่อความสบายใจ

ผมเคยได้ฟังคุณหมอท่านหนึ่งกล่าวว่าปัญหาของโรคซึมเศร้า ที่มีความน่ากังวลใจ ที่ทำให้มนุษย์กระทำต่อชีวิตของตนเองในเชิงลบคือ การขาดความสัมพันธ์ หรือ Lack of Connection ซึ่งสิ่งนี้เองโรคระบาดไวรัสโควิดก็มาตอกย้ำความเป็นเชื้อไฟในการติดต่อซึ่งกันและกันของพวกเรา ทางเลือกน้อย ๆ คือ การค่อย ๆ โอบกอดผู้ฟังที่ดีที่มีชีวิตอย่างเรา ๆ จะเป็นใครไปไม่ได้ กอดพี่ต้นไม้ไว้แน่น ๆ นะครับ

หากว่า มนุษย์เป็นโรคซึมเศร้าได้

ทำไมถึงไม่เลือกที่จะซึมสุข โดยการกอดพี่ต้นไม้ล่ะครับ จริงไหม

เป็นกำลังใจให้สำหรับ ทุกความเหงา แล้วเรามาโอบกอดต้นไม้กันไปพราง ๆ ก่อนดีกว่าเนาะ

ผมมีคลิปวิดีโอ ในการวิ่งเล่นเอาไปเป็นตัวอย่างของคนบ้ากอดต้นไม้ได้เลยครับ คลิก ๆ

ซึ่งถ่ายเล่นที่มหาวิทยาลัยมหิดล เมื่อค่ำวานนี้เองครับ

ขอบคุณนายแบบ ลูกชายผู้เขียนเองครับ เจ้าอินดี้

เล่าเรื่องโดยชาตรี ลุนดำ

ถ่ายภาพโดยภรรยา ชยธิดา ลุนดำ