สามเณรเจอดี

"สามเณรเจอดี"

เขาว่ากันว่าคนเรามักจะมีความทรงจำเกี่ยวกับสถานที่ต่างๆ ที่เคยพบผ่านหรืออยู่อาศัยเสมอ ผมเองก็เช่นกัน เพียงแต่เรื่องราวของผมมันเป็นความทรงจำทีไม่ดีเท่าไหร่นัก แค่ได้เห็นสถานที่นั้นเพียงเสี้ยววินาทีภาพความทรงจำต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นก็ไหลผ่านเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ

ย้อนกลับไปเมื่อสมัยที่ผมยังอายุเพียง 9 ปีผมได้มีโอกาสบวชเณรภาคฤดูร้อนช่วงปิดเทอมใหญ่ วัดที่ผมบวชเป็นวัดที่อยู่ติดกับโรงเรียน ในช่วงเย็นผมกับเพื่อนๆ สามเณรรูปอื่นจึงมักจะพากันไปวิ่งเล่นในลานกีฬาของโรงเรียนอยู่เป็นประจำ

ภาพโดย tama66 จาก pixabay.com

ในเย็นวันหนึ่งผมได้้ชักชวนเพื่อนสามเณรเล่นซ่อนแอบในเวลาหกโมงที่ฟ้าใกล้มืดเป็นช่วงเวลาโพล้เพล้ ผมกับเพื่อนสามเณรพากันเดินขึ้นตึกเรียนก่อนจะสุ่มหาคนที่จะต้องปิดตาเพื่อหาคนอื่นๆ ที่จะวิ่งไปซ่อนตัว ตึกเรียนที่พวกผมขึ้นไปเล่นซ่อนแอบเป็นขนาด 2 ชั้นที่เชื่อมกับตึกใหญ่และตึก 2 ชั้นอีกหลายตึก หลังจากสุ่มหาคนที่ต้องปิดตาได้แล้วผมก็รีบวิ่งหาที่แอบทันที ในใจกำลังตื่นเต้นกับการเล่นสนุกจนลืมไปว่าฟ้าเริ่มมืดมากแล้วซึ่งส่งผลให้ภายในตัวตึกไม่ค่อยมีแสงสว่างจะมีก็แค่เพียงแสงจากเสาไฟฟ้าด้านนอกสาดส่องเข้ามาเท่านั้นม ผมวิ่งออกมาเรื่อยๆจนกระทั่งเสียงนับเลขเบาบางลงและไม่ได้ยินในที่สุด

ภาพโดย superherftiggeneral จาก pixabay.com

นับตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยออกจากกุฏิหลังพระอาทิตย์ตกดินอีกเลย โชคดีที่แม่ได้พาผมย้ายโรงเรียน ไม่อย่างนั้นคงมีเหตุผลให้ผมต้องเดินผ่านที่ตรงนั้นอีกแน่นอน แม้จะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตามแต่พอนึกถึงเรื่องนั้นทีไรผมก็อดขนลุกไม่ได้ทุกที