เหตุเกิดเพราะ...มักง่าย

ผมต้องขอเล่าประวัติส่วนตัวคร่าว ๆ ก่อนนะครับ บ้านผมมีอาชีพย่างปลาดุกขายที่ตลาดพรานนก โต้โผใหญ่ก็คือย่าของผม แผงของเราถือเป็นเจ้าใหญ่เจ้านึงในตลาดพรานนกเลย วันนึงต้องย่างปลาดุกไม่ต่ำกว่า 50 กิโลกรัม ดังนั้นจึงต้องมาเตรียมเตา เพื่อจะย่างปลาดุกให้ทันลูกค้าช่วงเช้า ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นร้านอาหาร สั่งคราวละ 10 - 50ตัว  ทางร้านเราต้องย่างให้ทันลูกค้าไปเปิดร้าน สมัยเด็กผมก็มาช่วยย่า ใส่ถุงให้ลูกค้า เป็นลูกมือของย่า แต่พอผมอายุ 17 ปี ย่าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนนั้นผมเรียนปวช. จึงต้องมาช่วยงานที่แผงปลาดุกย่างอย่างเต็มตัว โดยผมจะมาเตรียมเตา ควักไส้ ทำปลา เสียบไม้ และย่างตั้งแต่ ตี 3 ย่างเสร็จสาย ๆ ผมก็เตรียมตัวไปเรียนภาคบ่าย โดยให้แม่เลี้ยงและลุงเป็นคนดูแลร้านต่อ

คืนหนึ่งตอนตี 4 กำลังตั้งเตาย่างปลาดุกอยู่ที่ตลาด  จู่ ๆ อยากกินกาแฟจากร้านเซเว่นอีเลฟเว่นขึ้นมา ก็เลยทิ้งเตาสักแป๊บนึงเพื่อเดินไปเซเว่นฯ ที่ฝั่งด้านนอก ริมถนนตรงข้ามตลาด  พอเข้าเซเว่นฯมา ปรากฏว่าพนักงานกำลังทำความสะอาดตู้กดกาแฟ เลยเปลี่ยนใจไม่กินกาแฟก็ได้ ซื้อ M 150 มาแทน ก็เปิดขวดกระดก ๆ

เครดิตภาพ : https://pixabay.com/th/photos/ลังผลไม้-แอปเปิ้ลลัง-กล่องไม้-2815434/

แต่ไม่เจ็บมากเพราะมันเป็นไม้โปร่ง เบา ๆ แต่มีมุมของลังอันนึงเจาะเข้าที่หลังมือขวาพอดี เป็นรูลึกและปวดมาก ๆ กำมือไม่ได้เพราะมันตึงไปหมด พอลุกได้ก็รีบกลับมาที่เตาย่างปลาดุก เล่าให้ลุงฟัง ลุงก็ให้ไปขอขมาและบอกกล่าวศาลตายายประจำตลาดพรานนกซะ

ปัจจุบันที่หลังมือขวายังมีแผลเป็นอยู่เลยครับ เพราะความมักง่ายของผมเอง ที่ทิ้งขยะไม่เป็นที่ อยากจะโยนทิ้งที่ไหนก็ทิ้ง จนไปทำให้บางคนหรือบางสิ่ง.....ไม่พอใจขึ้นมา

เครดิตภาพ : ผู้เขียน