เขามาหาที่เตียง ทุกครั้งที่เธอหลับ

ฉันหลับตาลง​ ไม่รู้ว่ามันคือการตื่น​ หรือ​ ฝันไปกันแน่​ แต่ฉันขยับไปไหนไม่ได้เลย​ เหมือนมีอะไรบางอย่างคอยจับฉันไว้ไม่ให้ขยับ ร่างกายเริ่มเจ็บปวด​ จากแรงบีบที่ค่อย​ ๆ​ มากขึ้น​ ฉันไม่กลัวมันหรอกนะ​ ฉันอยากจะลุกขึ้นสู้ใจจะขาด​ พยายามอย่างมาก​ ร่างกายมันก็ทำเหมือนไม่ฟังคำสั่งของฉันอีกต่อไป ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี​ ง่วงนอนมาก​ อยากจะหลับให้สบาย​ แต่เมื่อขึ้นนอนบนเตียงก็เหมือนมีอะไรบางอย่างคืบคลานเข้ามาตลอด

นับวันยิ่งเห็นชัดขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนคนร่างใหญ่ ที่กำลังแสยะยิ้ม เพราะดีใจที่ได้เห็นใบหน้าของฉัน กำลังทรมานกับความเจ็บปวด วันเวลาผ่านไป ฉันคิดว่ามันจะพอใจแล้ว แต่ไม่เลย กลับยิ่งเพิ่มความรุนแรงเข้าไปทุกที ฉันรู้สึกเหมือนมีเลือดออกไปมากมาย แต่พอมองดูกับไม่มีอะไรเลย

ตอนนี้แม้จะไม่ใช่เวลานอนหลับ มันก็ยังตามฉันมาตลอด คอยหัวเราะอยู่เสมอ ฉันเริ่มกลัวจริง ๆ แล้ว ไม่กล้ามองตามันเลย เพราะถ้ามองไป มันยิ่งจะเข้ามาใกล้ และ ทรมานฉันอีก หลังจากที่เธอเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้ว ความเครียดค่อย​ ๆ​ กัดกินพลังชีวิตของเธอเรื่อย​ ๆ​ ฉันรู้ว่าเธอมีเวลาน้อยลง​ อยากช่วยเธอ​ หาวิธีต่าง​ ๆ​ ก็ยังไม่พบเจอ​ มีเพียงความว่างเปล่า​ และ​ คริสตี้ที่รักค่อย​ ๆ​ จางไป