ห้อง115

เต๋าเป็นคนที่ชอบการถ่ายรูป ถ่ายโน้นนี้นั้นไปเรื่อยเปื่อย และวันหนึ่งเต๋าได้เดินทางไปหาเพื่อนสนิทที่มาเรียนอยู่กรุงเทพฯ ซึ่งจริงๆเต๋าก็ไปหาเพื่อนคนนี้อยู่เรื่อยๆ
แต่การไปกรุงเทพครั้งนี้ต้องเปลี่ยนไป กลายเป็นวันที่น่าจดจำมากที่สุดในชีวิต โดยในวันนั้นหลังจากที่มาถึงห้องเพื่อนที่กรุงเทพเต๋าก็จะออกไปเดินเล่นถ่ายรูปบ้านเมือง ผู้คนในกทมฯเหมือนๆทุกครั้ง จนกระทั้งเวลาประมาณ 4ทุ่ม โดยประมาณในขะณะที่เต๋าเดินหาที่ถ่ายรูปสวยตามสไตล์ที่ชอบ เต๋าเดินไปเรื่อยๆจนไปถึงสะพานพระราม9 ในขณะที่เต๋าถ่ายรูปอยู่ก็บังเอิญไปเจอหญิงสาวคนนึงหน้าตาน่ารักประมาณนึงผิวขาวนวลๆ ผมสั้นใส่แว่นสะพายกระเป๋ายืนอยู่ เต๋าก็เลยเข้าไปตีเนียนคุยด้วย โดยจะชวนให้เธอมาเป็นนางแบบให้ หลังจากคุยกันได้ซักพักนัดแนะกันแล้วว่าวันพรุ่งนี้จะมาเป็นนางแบบให้ แต่วันนี้ดึกแล้วน้องเข้าก็บอกว่าจะกลับหอแล้วเต๋าเลยถามไปว่า"แล้วกลับยังไงล่ะครับ ให้ผมไปส่งใหมครับ"แล้วเขาก็ให้ผมไปส่งจากนั้นพอถึงหอของเธอผมก็ไม่ได้ถามอะไรมากมายครับก็เลยพูดแค่ว่า"พรุ่งนี้ไปกินข้าวกันไหมเดี่ยวผมมารับผมมาจากต่างจังหวัดไม่ค่อยมีเพื่อน" เธอบอกว่าโอเครค่ะ มาถึงแล้วก็ไปเคาะประตูห้องนะ ห้อง115
จากนั้นวันรุ่งขึ้น เต๋าก็ไปถึงที่หอตามสัญญาไว้ แต่หอต้องใช้คีย์การ์ดเข้าภายในตึกเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่ได้ขอไว้ เต๋าก็เลยเดินไปหาที่เค้าเตอร์ แล้วบอกพี่เข้าว่ามาหาเพื่อนห้อง 115ครับ พี่เข้าก็ทำหน้าเหว่อ งงกับคำถามของเต๋า แล้วเขาก็ย่ำถามเต๋าว่าห้อง 115 จริงหรอ น้อง จำผิดหรือป่าวววว เต๋าก็ยืนเถียงกับพี่เค้าอยู่นานพอสมควรจนพี่เขาทนไม่ไหวบอกผมว่า มาไอ้น้องมานี้พี่จะให้ดูกล้องวงจรปิด มากี่โมง 5ทุ่มกว่าครับ พี่เขาเปิดก็เสริทหาดูจนกระทั้งเจอคลิป ช่วงเวลานั้นจนได้ แต่เมื่อดูคลิปแล้วก็ทำให้เต๋าตกใจมากก็คือ ในคลิปเต๋าเดินมาคนเดี่ยว แต่ก็เหมือนกำลังเดินคุยกับใครอยู่ เมื่อเห็นคลัปนั้น เต๋าถึงกับร้องออกมาอย่างดังเลย เฮ้ย อะไรว่ะ แล้วยืนจ้องหน้ากับเจ้าของหอแล้วเงียบกริบหน้าเหว่อๆ ก่อนกลับพี่ที่ดูแลหอพัก บอกว่าที่หอพักแต่ล่ะชั้นมีแค่ 10 ห้องเอง ไม่มีชั้นไหนหรอกที่มี 15 ห้อง!!!!