ย้อนไปเมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว เด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง มีโอกาสได้เข้าเรียนที่สถานที่แห่งนี้...มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ เราเป็นนิสิตที่ได้พักอยู่ในหอพักในมหาวิทยาลัย ซึ่งรวมไปด้วยรุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อน ๆ ที่ล้วนมาจากต่างจังหวัด ต่างภาค ต่างถิ่น เป็นจุดเริ่มต้นของความสุข และความทรงจำที่นึกถึงทีไรก็ยิ้มได้เสมอ และช่วงเวลาที่รอคอยของเด็กหอแบบเรา คือช่วงที่ในมหา วิทยาลัยมีงาน โดยเฉพาะงานลอยกระทง ที่จัดขึ้นทุกปี ในค่ำคืนวันลอยกระทง... หลังจากที่เรียนวิชาสุดท้ายของวันเสร็จ เราก็นัดกันที่หอพัก เพื่อจะมาล้อมวงกันนั่งทำกระทงให้สวยที่สุด และเดินรวมกลุ่มกันไป เพื่อนำไปลอยในงานที่จัดขึ้นที่ประตูใหญ่ เดินจับมือกันไป กอดคอกันไป แววตาเต็มไปด้วยความสนุก ตื่นเต้น ชวนกันดูซุ้มนั้นซุ้มนี้ ร้านนั้นร้านนี้ แซวเพื่อนคนนั้นคนนี้ที่พบเจอกัน เดินผ่านผู้ชายที่เพื่อนหมายปอง ก็กิ๊วก๊าวกันพอให้แก้มแดง และสุดท้ายก็มาจบกัน ที่ซุ้มสาวน้อยตกน้ำของคณะวิศวะ ซึ่งสาว ๆ หนุ่ม ๆ ก็จะมารวมกันอยู่ตรงนี้ สนุกกันสักพัก จากนั้นเราก็จะชวนกันไปลอยกระทง พร้อมคำอธิษฐานของแต่ละคนด้วยรอยยิ้มเปื้อนหน้า ความสนุกแบบนี้มีทุกปี จนกระทั่งพวกเราเรียนจบ และแยกย้ายกันไปตามสายงาน ตามภาระหน้าที่ของตัวเอง... 20 ปี ผ่านไป... ปีนี้ ด้วยหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมาย เราต้องเดินทางมาทำงานซึ่งอยู่บริเวณใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย และคืนนี้มีงานลอยกระทง เวลาเริ่มพลบค่ำ ดวงอาทิตย์กำลังจะตก เราเดินเข้าไปในสถานที่ที่เราเคยพักพิง และก่อนจะเดินไปถึงบริเวณจัดงาน เราเข้าไปไหว้อนุสาวรีย์สามบูรพาจารย์ อันเป็นที่เคารพยิ่งของชาวเกษตร ขอพรให้ท่านช่วยประคับประคองให้ใบนนทรีใบนี้เติบโตแข็งแรงต่อไป จากนั้น เราจึงเดินเข้าไปในงานลอยกระทง พร้อมกับพูดกับตัวเองเบา ๆ...มีความสุขเหลือเกิน ...คืนนี้ ที่นี่อีกครั้ง พระจันทร์เต็มดวง กระทงเต็มตลิ่ง หนุ่มสาวมาลอยกระทงกันเป็นคู่ กลุ่มเพื่อนมาลอยกระทงกันสนุกสนาน เหมือนเราในคราวนั้น...คิดถึงเพื่อน ๆ จับใจ สำหรับเราคืนนี้ ไม่ได้มีความตื่นเต้นกับงานลอยกระทงมากมายเหมือนก่อน อย่างที่ใคร ๆ กล่าวไว้ ยิ่งเราเติบโตขึ้น ความสนุก ความสุข มักสวนทาง แต่อย่างน้อยวันนี้ แค่ได้นึกถึงวันนั้น ความสุขเล็ก ๆ ของเราอยู่ตรงนี้แล้ว สุขสันต์วันลอยกระทง เราคิดถึงเธอทุกคน...เพื่อนรักของฉัน