"ผ้าห่อศพ...กับผู้ติดตามที่ไม่รู้จัก" 👻◀วิววี่จัง…ฟังเรื่องจริง®EP.2

ตอนปลายของสงครามโลกครั้งที่ 2 "โต้ง" เด็กหนุ่มอายุ 15 ปี ฐานะค่อนข้างยากจน พ่อแม่หาบขนมขายได้เงินวันละไม่กี่บาท มีพี่ชายเพิ่งเป็นจ่าทหารเรือ อาศัยอยู่ในชุมชนวัดยาง แถว ๆ แยกไฟฉาย ด้วยความที่โต้งเป็นคนตัวเล็ก จึงถูกแกล้งอยู่บ่อยครั้งจากเพื่อน ๆ ตัวโต เป็นแบบนี้จนโต้งรู้สึกว่าตนเองต้องเป็นเบี้ยล่างให้กับเพื่อนในกลุ่มมาตลอด
เย็นวันนั้นโต้งช่วยแม่หาบของขายเหมือนทุก ๆ วัน ระหว่างที่หาบข้ามถนนจะไปตลาด ก็มีรถแล่นมาด้วยความเร็ว...ถึงโต้งจะตัวเล็กแต่ยังคงมีขาที่แข็งแรง วิ่งข้ามถนนพร้อมแม่ได้ทัน แต่...."ปรี้นนนนนนน" เสียงแตรดังลั่น....ถึงคราวเคราะห์ของชายหนุ่มเข็นผักในตลาดที่ออกตัวช้ากว่าโต้ง...ด้วยความหนักของรถเข็นจึงทำให้ไม่สามารถใช้ความเร็วได้อย่างปกติ จึงทำให้รถที่แล่นมาพุ่งชนด้วยความแรง ร่างของชายหนุ่มพุ่งกระเด็นไปต่อหน้าต่อตาของโต้ง ลอยคว้างกระเด็นไปถูกท้ายรถที่จอดข้างตลาดคอหักผิดรูปอย่างเห็นได้ชัด และคาดว่าเสียชีวิตทันที ส่วนรถที่ขับชน...ไม่มีทีท่าว่าจะเหยียบเบรคอยู่แล้ว ได้ขับหนีไป ทิ้งไว้แต่หนุ่มผู้โชคร้าย

เช้าวันรุ่งขึ้นโต้งพันผ้าที่แขนแล้วเอาแขนเสื้อปิด แล้วออกไปที่ลานวัดเจอเพื่อนขี้แกล้งทั้งหลาย...ไม่น่าเชื่อ...เพื่อนโต้งดูหวาดกลัวโต้ง ไม่แกล้งเหมือนเคย โต้งสั่งอะไรก็ทำตาม ตอนเย็นวันเสาร์พี่ชายโต้งจะกลับจากทำงานตามปกติ และโต้งต้องไปรับพี่ที่ท่าน้ำศิริราช ทุกครั้งแล้วพากันเดินกลับ โต้งพันผ้าออกมาเช่นเคยพอเจอพี่ก็แวะซื้อกับข้าวแล้วพากันเดินกลับ ระหว่างทาง ด้วยความที่พี่ชายโต้งหน้าตาดีเป็นทหารเรือ จึงเป็นที่หมายปองของหญิงสาวระแวกนั้นจนทำให้มันจะมีเรื่องไม่เข้าใจกับวัยรุ่นที่หมายปองหญิงสาวคนเดียวกัน แต่...ครั้งนี้...หนักกว่าทุกครั้งเพราะหมายจะเอาชีวิต วัยรุ่นที่ไม่พอใจกำลังดักฆ่าพี่ชายโต้ง พอถึงทางเข้าวัด โต้งกับพี่ชายถูกวัยรุ่นล้อมหน้าล้อมหลัง แต่ยังไม่ทันได้เกิดเรื่องวัยรุ่นพวกนั้นก็วิ่งกันคนละทิศละทางราวกับว่าเห็นอะไรซักอย่าง พี่ชายโต้งได้แต่ยืนงง แต่โต้งรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้น
โต้งต้องเรียก"ผู้ติดตามที่ไม่รู้จัก" กิน นอน ตามเวลา และเหมือนว่าสิ่งนั้นจะมีพลังงานจนเหมือนมีตัวตน เย็นวันนั้น "ลุงมวล" เป็นกำนันของตำบลนี้ เข้ามาที่บ้าน มาถามพี่ชายโต้งว่า "เอ็งไปทำอะไรมาวะ? ถึงทำเอาพวกไอ้ลูกผู้ใหญ่กับลูกน้องมันนอนจับไข้หัวโกร๋นอยู่กันในบ้านไม่กล้าออกไปไหน พอไปถามไอ้คนที่พอจะพูดได้รู้ มันพูดแต่... "กลัวแล้ว ๆ ตัวมันใหญ่มากสูงท่วมหัวฉัน ตัวมันดำ หัวมันหมุนได้รอบ มันแยกเขี้ยววิ่งไล่กัดพวกฉัน" ...พี่ชายโต้งก็ได้แต่งง...แล้วพูดว่า..."ไม่ได้ทำอะไรมันเลยลุงกำนัน" พี่ชายโต้งเริ่มหันมามองทางโต้ง....กำนันจึงหันมาถามโต้ง..."เออ...โต้ง...ลุงถามหน่อย...เมื่อสองวันที่แล้ว มีคนเจอพวกโจรตาย 1 บ้าไปอีก 1 พอเอาคนที่บ้ามาถามมันวกไปวนมา...มันพูดแต่..."พอแล้วกูกลัวแล้ว กูไม่ทำแล้วไม่ปล้นมันแล้ว ปล่อยกูไปเถอะ!!! อย่าฆ่ากู ไอ้เผือกมันชวน ฆ่ามัน อย่าฆ่ากู" ลุงกำนันเล่าเรื่องที่ฟังมาทั้งหมด... "เอ็งจะปล้นใคร" กำนันเปิดฉากสอบสวน มันตอบว่า "ผู้หญิงกับเด็กที่ขายของที่ตลาด ที่เกือบถูกรถชนที่ตลาดนั่น ฉันเห็นได้เงินขายของเยอะ ก็เลยจะปล้นแต่ฉันไม่เอาแล้วปล่อยฉันไปเถอะ ฉันหนัก ปวดคอไปหมดแล้ว ลงเถอะ"....พลางยกมือขึ้นไหว้....

ลุงกำนันยังพูดถึงเพื่อน ๆ โต้ง ที่เห็นแบบเดียวกัน และมาเล่าให้ฟัง .....ได้ฟังแค่นั้น โต้งถึงกับหลอน นึกภาพตามสิ่งที่ลุงกำนันบอก จากนั้นโต้งจึงเล่าทุกอย่างให้ลุงกำนันฟังทั้งหมด...ลุงกำนันบอกว่าไอ้คนที่ตายถูกหักคอ เจอศพอยู่บนต้นไม้ชื่อไอ้เผือก ส่วนไอ้คนนี้ชื่อไอ้เทียน มาด้วยกัน เป็นขี้เมาตำบลอื่น แต่เสียสติ ไปแล้ว (ช่วงนั่น แม่ พ่อ ของโต้งมาร่วมนั่งฟังด้วยแล้วหลังได้ยินเหตุที่กำนันเล่ากับพี่ชายโต้ง)  กำนันจึงบอกว่า "เขาตามเธอมา เธอให้ที่อยู่ที่กิน เขาตายโหง ไปเกิดไม่ได้ เธอไปพาวิญญาณเขามาผูกกับชะตาเธอ เธอต้องปล่อยเขา ไม่งั้นเธอนั่นแหละที่จะเป็นตัวตายตัวแทนของเขา ในที่ ๆ เขาตายเมื่อถึงเวลา" โต้งและครอบครัวรับคำลุงกำนันที่จะจบเรื่องราวทั้งหมด

ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีทุกอย่างต้องมีการแลกเปลี่ยน บางครั้งข้อแลกเปลี่ยนอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เราไม่ต้องการให้...