บันทึกความทรงจำ ของลูกหลานเกษตรกร

วันนี้ปวดท้อง ขอไม่ไปไร่ได้ไหม ยายก็มักจะตอบว่า ไม่ไปได้ยังไง ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน

เครดิตภาพ:

มักจะเป็นแบบนี้ในทุกๆ วัน จนผู้เขียนรู้สึกว่าตัวเองจะขี้เกียจเกินไปแล้วนะ แต่สุดท้ายก็ยังเหมือนเดิมอยู่ดี

พอถึงช่วงทำนาก็จะดีขึ้นหน่อยเพราะ ระยะทางมันใกล้กว่าแต่พวกเราต้องนั่งเรือข้ามฝั่งไปและก็อีกเช่นเคย ตาจะเป็นคนพายเรือ ตอนนั่งเรือแรกๆ ผู้เขียนก็มีความกลัวอยู่บ้าง แต่มันก็แค่แปปเดียวแค่นั้น ใช้เวลาเดินทางครึ่งชั่วโมงได้ แต่ก่อนจะถึงสวนผู้เขียนก็ต้องขอเล่นน้ำสักหน่อย ผู้เขียนบอกได้คำเดียวว่า มันเย็นสุดๆ ยิ่งตอนหน้าหนาวแม่น้ำน่านจะสวยมาก เพราะมันจะมีหมอกอยู่บนน้ำเต็มไปหมด ยิ่งช่วงพระอาทิตย์ตกดิน บอกได้เลยว่าสวยมากๆ ผู้เขียนอยากให้ทุกคนมาเที่ยวแถวนี้จริงๆ

เครดิตภาพ:

ในการทำนานั้น ผู้เขียนไม่ค่อยจะได้ช่วยสักเท่าไร เพราะผู้เขียนผื่นชอบขึ้นเต็มไปหมด คันยิบๆ ตากับยายเลยไม่ค่อยให้ทำ ถ้าจะพูดง่ายเลยก็คือ ไม่อยากมานั่งทายาให้นั้นและ แต่ในระแวกนาของผู้เขียนนั้นมักจะมีหน่อไม้ , เห็ด , ผักหวานป่า , ไข่มดแดง  ขึ้นอยู่ๆ ทุกปีเสมอ ถ้าปีไหนฝนตกเยอะก็จะพากันรอจับกบ จับเขียดค่อยกลับบ้าน แต่ในความสนุกของผู้เขียนในตอนเด็กนั่น ผู้เขียนไม่เคยคิดว่า ตากับยายพวกท่านเหนื่อยแค่ไหน ต้องตากแดด ตากฝนกว่าจะได้มาซึ่งปัจจัย 4 อีกทั้งราคาพืชผลในการเกษตรราคาไม่ดี ข้าวโพดตันหนึ่งได้ไม่ถึง 30,000 บาทด้วยซ้ำ หักลบหนี้สินเหลือไม่กี่บาท แต่พวกท่านก็ยังทำ เพราะกลัวลูกหลานไม่มีเงินไปเรียนหนังสือ ตากับยายผู้เขียนมักพูดกับผู้เขียนเสมอว่า ต้องตั้งใจเรียนนะ โตมาจะได้ไม่ลำบากแบบนี้