คำสัญญา

หลังจากนั้นผ่านไปจนถึงปี2552 ตลอดเวลา20ปีที่หลังจากแม่เสียชีวิตไป พ่อไม่เคยมีแฟนใหม่อีกเลยจนพ่อมาล้มป่วยด้วยโรคมะเร็งในปอดขั้นสุดท้าย จนกลางเดือนมีนาคม2552 พ่อเริ่มเดินไม่ได้แล้ว หมอที่รักษาบอกให้พาพ่อกลับมาบ้านและดูแลท่านให้ดี หลังจากนั้นไม่กี่วันประมาณเที่ยงคืนพ่อได้คลานไปที่หน้าประตูแล้วพูดว่าเข้ามานั่งในบ้านก่อนครับ ผู้เขียนและพี่สาวซึ่งนอนเฝ้าพ่ออยู่ข้างๆเลยตกใจแล้วถามพ่อว่า พ่อทำอะไร ชวนใครเข้าบ้าน พ่อตอบมาว่าแม่หนูมาหา เนี่ยยังนั่งอยู่ข้างๆพ่อ ผู้เขียนแล้วพี่สาวเริ่มใจไม่ดีเลยไปเอาสร้อยพระมาคล้องคอพ่อ สักพักพ่อก็หลับไป ประมาณตี2ผู้เขียนกับพี่สาวต้องสะดุ้งตื่นอีกรอบ เพราะพ่อได้คลานไปหน้าประตูบอกเชิญครับเชิญครับเข้ามานั่งข้างในก่อน ผู้เขียนเลยถามพ่อว่ามีอะไรหรอ พ่อตอบว่าแม่พาเพื่อนๆมาด้วยลูกไหว้เพื่อนแม่สิ ตั้งแต่ตี2ยันเช้าไม่ได้นอนเลยเพราะพ่อนั่งคุยกะใครที่มองไม่เห็น พอวันรุ่งขึ้นประมาณ8โมงผู้เขียนนำอาหารให้พ่อทาน วันนี้พ่อทานข้าวได้มาก อยากทานนู่นนี่จนผู้เขียนต้องออกไปซื้อให้ แล้วพ่อพูดว่าเมื่อคืนแม่มานอนเฝ้าพ่อทั้งคืนเลย พ่อคิดถึงแม่จังเลยลูก พอช่วงเวลา2ทุ่มพ่อนั่งคุยกับใครที่มองไม่เห็นอีกแล้วคุยกันอย่างสนุกสนาน คุยได้สักพักพ่อล้มลงบนที่นอนแล้วลมหายใจเต้นอ่อนมาก ผู้เขียนและพี่สาวเลยรีบพาพ่อส่งโรงพยาบาล หมอและนางพยาบาลช่วยกันปั้มหัวใจแต่ทำไม่สำเร็จ พ่อจึงเสียชีวิตในคืนนี้ วันรุ่งขึ้นผู้เขียนและญาติๆได้ทำเรื่องเพื่อพาศพพ่อออกจากโรงพยาบาล ครั้งแรกที่เข้าไปเห็นพ่อ พ่อนอนยิ้มเหมือนมีความสุข จนญาติๆน้ำตาไหลซึม