ความล้มเหลวไม่ใช่โรคร้าย

ครูคะ...หนูดู "โง่" ขนาดนั้นเลยเหรอคะ

สิ้นเสียง ประโยคสั้น ๆ ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ต่อว่าความเป็นมนุษย์ของตัวเอง

พรรีบคว้าผลงานภาพระบายสีและวิ่งออกจากห้องเรียนวิชาศิลปะของครูสุดใจอย่างไม่คิดชีวิต ด้วยความรีบเร่ง พรจึงวิ่งเข้าไปชนกับครูกล้าที่เดินผ่านมาทางนั้นพอดี

"ขอโทษค่ะครู"

ทั้งคู่ชนกันเข้าอย่างจัง จนสิ่งที่ถืออยู่ในมือตกกระจัดกระจายลงที่พื้น มีเพียงครูกล้าเท่านั้นที่สนใจจะเก็บของที่ตกขึ้นมา ส่วนเด็กหญิงพร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผลงานภาพระบายสีของเธอหลุดจากมือ ด้วยความที่ครูกล้าจะรีบไปสอนต่อ เขาจึงรีบกอบเก็บทุกสิ่งทุกอย่างแล้วมุ่งหน้าไปสอน เมื่อสอนเสร็จจึงกลับมาที่ห้องพักครูเพื่อตรวจการบ้าน แต่แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นภาพผลงานระบายสีที่ลงชื่อไว้ชัดเจนว่าเป็นของใคร ภาพระบายสีนั้น มีหัวข้อว่า "สถานที่ๆฉันอยากไป" มองดูเผิน ๆ ภาพนี้ ก็ไม่มีอะไรผิดแผกแตกต่างจากรูปทะเลอื่น ๆ มีเพียงสามสิ่งที่ทำที่ให้ภาพทะเลของพรแตกต่างจากภาพทะเลทั่วไป

ก็ไม่มีใครรู้ อีกเช่นกัน

คุณครูครับ เรามาลองให้ลูกศิษย์ของเราทำผิดทำพลาด ทำไม่ถูกต้อง กันหน่อย ดีไหมครับ

ที่มา : pexels.com

ถ้าความผิดพลาดนั้น ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง

ถ้าความผิดพลาดนั้น ไม่ใช่เรื่องอันตราย

ถ้าความผิดพลาดนั้น ทำให้ลูกศิษย์ของเรามีความสุข

ถ้าความผิดพลาดนั้น ทำให้ลูกศิษย์ของเราได้บทเรียน

ถ้าความผิดพลาดนั้น ทำให้ลูกศิษย์ของเราพัฒนาขึ้น

ถ้าความผิดพลาดนั้น ทำให้คนเป็นครูได้สอนคน

ข้อคิด ข้อเขียนนี้ไม่ได้ชี้นำ ตัดสินว่าครูถูกหรือนักเรียนผิด ครูผิดหรือนักเรียนถูก แต่สิ่งที่อยากจะสื่อสารผ่านตัวอักษรทั้งหมดนี้ คืออยากจะบอกว่า ลองปล่อยให้เด็ก ๆ ทำอะไร ๆ ผิดพลาดกันดูบ้างก็ได้

เพราะความผิดพลาด "ไม่ใช่โรคร้าย" ที่น่ารังเกียจหรือรักษาไม่หาย

ที่มา : pexels.com

และอีกอย่าง ครูก็เป็นมนุษย์ ศิษย์ก็เป็นมนุษย์ เราทั้งคู่ล้วนเป็นมนุษย์ และมนุษย์อย่างครูและศิษย์ล้วนแล้วแต่มีโอกาสผิดพลาดได้ทั้งนั้น

ท้ายนี้อยากฝากประโยคสั้น ๆ จากหนังสือเล่มหนึ่ง ไว้เป็นข้อขบคิดกับทุกท่าน

ไม่มีความผิดพลาดใดสูญเปล่า ถ้าเราสามารถเรียนรู้จากความผิดพลาดเหล่านั้นได้

เป็นกำลังใจให้คุณครูทั่วจักรวาล

ภาพหน้าปก : pixabay.com