ก่อนที่เรื่องราวจะดำเนิน สิ่งที่ค้างในใจอยู่ คือ "สิ่งที่เราชอบเนี่ย เราทำเนี่ย จะไปกับมันได้สักแค่ไหน" หรือเรียกแบบคนที่ชอบดูถูก ว่า "มันจะไปได้สักกี่น้ำ...กันว่ะ" สิ่งเหล่านี้ล้วนมีที่มาที่ไป คนเราเกิดมาต้องมีเป้าหมาย ทำตามฝัน หากย้อนไปสมัยก่อนสัก 20 ปีที่แล้ว (ไม่ต้องบอกเลยพูดเขียนอายุเท่าไร ฮ่าฮ่า...) มองไปรอบๆ ดูจากสิ่งแวดล้อมรอบตัว ในสื่อวิทยุ ทีวี หนังสือพิมพ์ (ซึ่งสมัยนั้นยังไม่มีโซเชียล) ทำให้เราคิดอยากจะเป็นอย่างนั้นบ้าง หรือสิ่งที่เรานั่งดูแล้วตะโกนในใจว่า "เท่ว่ะ" แต่พอถึงวันนั้นจริงๆ สิ่งที่เราใฝ่ฝันไว้ตอนเด็กๆ กลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะคนที่ชอบแบบเดียวกับเรานั้นไม่ได้มีเพียงเราคนเดียว การแข่งขันในสังคมสูง ใครมีพรสวรรค์ก็นำไป 1 ก้าว คนที่ด้อยกว่าก็ต้องใช้ความพยายามเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะคนรุ่นใหม่ ยิ่งหน้าตาดีแล้วได้บวกไปเยอะ ฝีมือค่อยคุยกัน ฝึกกันได้ เกริ่นมาซะยาว เข้าเรื่องกันดีกว่าครับ ผมตั้งใจจะเขียนบทความนี้ โดยไม่ได้ตั้งใจที่จะไปเอาชื่อเพลงจากวง 5 สาวเกิร์ลแบรน จาก เกาะอังกฤษ นามว่า "Girls Aloud" แต่มีแรงบันดาลใจที่ว่า ผมชอบเสียงเพลง ผมชอบการแสดงสดและโชว์ที่ดี และชอบการไปสัมผัสบรรกาศตามงานคอนเสิร์ตต่างๆ โดยเฉพาะคอนเสิร์ต Underground หรือแนวใต้ดิน ซึ่งแต่ละวง เป็นดนตรีทางเลือกที่อยู่นอกกระแสหลัก กล้าที่จะแสดงวีถีทางของตนเอง กล้าที่จะเสนองานที่นับว่ากลั้นออกมาจากจิตวิญญาณ คนพวกนี้ สุดยอดครับ!! บางวงถึงขั้นตีตลาดเมืองนอกได้สบายๆ เลย ด้วยเอกลักษณ์ที่ชัดเจนในตนเอง สะท้อนออกมากับผลงาน ที่สมัยนี้เราสามารถที่จะเสนอผลงานได้ง่ายดาย ผ่านช่องทางออนไลน์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น Youtube หรือ Facebook และเรายังสามารถรู้ยอดคนดูจากคลิปผลงานได้เลย และยังนำไปโพส หรือแชร์ เพื่อเพิ่มยอดวิวได้ ทำให้บางวงได้ฐานแฟนคลับเพิ่มขึ้นโดยที่ไม่ต้องโปรโมทหรือไปเล่นโชว์ตามที่ต่างๆ ย้อนไปเมื่อสัก 10 ปีก่อน การรวมตัวกันของวงที่ชื่นชอบในแนวเดียวกัน ตั้งกลุ่มขึ้นมาเพื่อสนองความต้องการในแนวเพลงของตนเอง และเปิดพื้นที่ในการแสดงผลงาน งานแต่ละงานเป็นไปแบบพี่น้อง ค่าใช้จ่ายก็หารกันในกลุ่ม กินด้วยกัน เล่นด้วยกัน หลับนอนด้วยกัน (เฮ้ยย!! ไม่ใช่ 55+) ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็มีบางงาน ที่น่าเห็นใจนักดนตรี ที่คนฟังมาร่วมงานเพื่อฟังวงโปรดเท่านั้น....วงใหม่ๆ ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก มักได้เล่นเป็นวงเปิด หรือวงฆ่าเวลา แต่วงเหล่านั้นกลับเล่นไปด้วยความสุข และแสดงผลงานออกมาในแบบของตัวเอง ซึ่งบรรยากาศแบบนั้น รู้สึกถึงความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก อยากจะบอกว่าทุกวงต้องการกำลังใจจากคนฟัง แค่ท่านยืนหรือนั่งฟัง ถึงวงๆ นั้นจะแสดงโชว์ออกมาไม่ดีเท่าไร มันก็ยังเป็นกำลังใจเล็กๆ แต่ผมเชื่อว่าเมื่อถึงจุดจุดหนึ่งพวกเขาต้องได้ประสบการณ์และเติบโตขึ้นเป็นวงที่ทำผลงานดีๆ เป็นผลงานจิตวิญญาณของพวกเขาเอง แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้วล่ะครับ !!